Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η δημόσια παραδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη, για πρώτη φορά, ότι δεν στέκει αντίθετος στο ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας, εφόσον τούτο απαιτηθεί μετά από μία πιθανή επαναληπτική εκλογική αναμέτρηση, αίρει ανησυχίες περί πιθανής πολιτικής αστάθειας, σε ένα περιβάλλον διαρκούς κρίσης.
Όσο κι αν επισφραγίζει την αποδοχή της ύπαρξης δημοσκοπικής φθοράς στο κυβερνών κόμμα, κάτι αναμενόμενο μετά από αλλεπάλληλες κρίσεις (Έβρος, ελληνοτουρκικά, πανδημία, πυρκαγιές, ακρίβεια και βεβαίως πόλεμος στην Ουκρανία), επενεργεί καθησυχαστικά προς τους συντελεστές της οικονομίας, καθώς προτάσσει την ανάγκη σταθερότητας. Εάν υπάρχει κάτι που απεχθάνεται η οικονομία, τούτο προφανώς είναι η αστάθεια και δη όταν αυτή εκδηλώνεται εν μέσω παράλληλων κρίσεων.
Έτσι, λοιπόν, όταν ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης τόνιζε στη διάρκεια συνεδρίου του Οικονομικού Ταχυδρόμου, ότι «στόχος είναι η σταθερότητα, όχι επί τούτω η αυτοδυναμία» και συνάμα απέκλειε το ενδεχόμενο νέας αλλαγής του εκλογικού νόμου, επιβεβαίωνε ότι ο τόπος θα οδεύσει στη θεσμική οδό που έχει ήδη χαραχθεί για αυτόν, αποφεύγοντας τον σκόπελο της ακυβερνησίας.
Λογικά, είτε αυτή η «σταθερότητα» είναι προϊόν της εκλογικής αναμέτρησης που θα διεξαχθεί βάσει του εκλογικού νόμου της απλής αναλογικής, που θέσπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είτε του νέου εκλογικού νόμου ενισχυμένης αναλογικής, που θέσπισε η παρούσα κυβέρνηση.
Προκύπτει βεβαίως ένα λογικό άλμα σχετικά με την ανάγκη διεξαγωγής επαναληπτικών εκλογών, αφού ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να μην είναι δυνατόν να αποφευχθεί ακόμη και στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση…
Εάν ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί «πολύ δύσκολες τις βιώσιμες συνεργασίες» που θα προκύψουν από την κάλπη της απλής αναλογικής, διερωτάται κανείς και ως προς την ισχύ εκείνων που προκύπτουν από την κάλπη της ενισχυμένης. Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση του αειμνήστου πατρός του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που έστεκε «αυτοδύναμη», έπεσε τελικώς από μία ψήφο…
Όπως επεσήμανε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, «... πιστεύουμε ακράδαντα ότι η απλή αναλογική οδηγεί σε ακυβερνησία και εκτιμώ ότι αυτό θα αποδειχθεί μέσα από την κάλπη της απλής αναλογικής. Είναι πάρα πολύ δύσκολες οι βιώσιμες συμμαχίες σε αυτό το σχήμα. Έχουμε λοιπόν εκλογικό νόμο με ενισχυμένη αναλογική, με μπόνους για το πρώτο κόμμα, με ξεκάθαρο πήχη αυτοδυναμίας. Άρα, ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος τον οποίο θέλουμε να διεκδικήσουμε. Και αυτό τον στόχο, εφόσον δεν μπορέσει να σχηματιστεί κυβέρνηση μετά την κάλπη της απλής αναλογικής, θα διεκδικήσουμε». Πρόσθεσε δε, ότι «... στόχος είναι η σταθερότητα, όχι επί τούτω η αυτοδυναμία. Στόχος είναι η δυνατότητα να παίρνουμε αποφάσεις γρήγορα και να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά κρίσεις, διότι οι κρίσεις, δυστυχώς, φοβάμαι ότι θα είναι μια πραγματικότητα που θα είναι μαζί μας».
Απαντώντας δε σε ερώτηση της Ν. Λυμπεράκη περί του παραδείγματος που θέτουν άλλες χώρες, συγκροτώντας, κατά τρόπο επιτυχή, κυβερνήσεις συνεργασίας, ο κ. Μητσοτάκης «έσπασε» το ταμπού που ο ίδιος είχε υψώσει έως τώρα λέγοντας: «Ο λαός θα μας υποδείξει τελικά εάν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα κόμμα ή από περισσότερα κόμματα από ένα».
Υπ’ αυτό το πρίσμα και δεδομένης της «απελευθέρωσης» από το συγκεκριμένο «ταμπού», τι εμποδίζει τις πολιτικές δυνάμεις να αναζητήσουν εγκαίρως σημεία σύγκλισης, τουλάχιστον, όπου θεωρείται πιθανόν ότι αυτά μπορεί να βρεθούν; Φερειπείν… στο κέντρο.
Αφού έτσι που μοιράστηκε η «τράπουλα» και το «παιχνίδι» έγινε δύσκολο ακόμη και μετά τη δεύτερη αναμέτρηση, γιατί πρέπει να συνεχιστεί η υποτίμηση της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος;