Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Ανεξαρτήτως των όποιων χρήσιμων ηλιθίων τυχόν υπήρξαν και συνέβαλαν στην ουκρανική τραγωδία και στη συνεπακόλουθη περιπέτεια που ξεδιπλώθηκε για την Ευρώπη και μεγάλο μέρος της υφηλίου, υπάρχει και ένας κερδισμένος από αυτήν την υπόθεση: οι ΗΠΑ.
Αν και η διαπίστωση απαιτεί προφανώς ένα μέτρο κυνισμού και υπερβολής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πλέον το πάλαι ποτέ «America First» των ημερών Τραμπ τώρα αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα και μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα.
Το έως τώρα -κατά Μακρόν- «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ ξαναβρίσκει λόγο ύπαρξης, η Ευρώπη ξυπνά -μάλλον αιφνιδίως- στη νέα πραγματικότητα και στην ανάγκη επανεξοπλισμού της και οι ενεργειακές ισορροπίες δεκαετιών ανατρέπονται, με την «απορωσοποίηση» του καθεστώτος προμηθειών υδρογονανθράκων.
Έτσι, λοιπόν, εάν όντως μπορεί να λεχθεί ότι υφίσταται κάποιος κερδισμένος από αυτήν την τραγωδία, τούτος δεν είναι άλλος από το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και τον κλάδο ενέργειας που διαθέτει η συγκεκριμένη χώρα.
Υποκατάσταση τουλάχιστον του 10% των ρωσικών προμηθειών σε φυσικό αέριο με σχιστολιθικό από τις ΗΠΑ υπόσχεται άμεσα για την Ευρώπη ο πρόεδρος Μπάιντεν και επιφυλάσσεται για τη συνέχεια… Οι ΗΠΑ μπορούν να προμηθεύσουν εφέτος την ΕΕ με 15 δισ. κυβικά μέτρα LNG, με στόχο το 2030 να φτάσουν τα 50 δισ. κυβικά μέτρα τον χρόνο, είπε πρόσφατα ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών ο Αμερικανός πρόεδρος.
Αντίστοιχα, πέραν του πακέτου των 813 δισ. ευρώ που εξαγγέλλει ο ίδιος για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, η υπόσχεση και μόνον της εκ νέου στρατικοποίησης της Ευρώπης αρκεί για να τροφοδοτήσει τις προοπτικές της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας. Αν και είναι βέβαιον ότι μεγάλο μέρος των 100 δισ. ευρώ που ανακοίνωσε ο καγκελάριος Σολτς ότι θα διοχετεύσει για τις στρατιωτικές ανάγκες της χώρας του θα ικανοποιηθεί από γερμανικές εταιρείες, είναι εξίσου βέβαιο ότι ένα ακόμη τμήμα αυτών των χρημάτων θα αφορά αμερικανικές εταιρείες.
Υπό το φως όλων αυτών αποκτούν, βεβαίως, άλλη «λάμψη» και οι αμερικανικοί ισχυρισμοί αναφορικά με την υπόθεση του αγωγού East Med, όπως αυτοί εκφράστηκαν διαμέσου του περιβόητου non paper το οποίο απέρριπτε τη συγκεκριμένη λύση ως μη οικονομικά βιώσιμη, την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ εμφανίζονται διατεθειμένες να διανύσουν τον Ατλαντικό και ενδεχομένως και τη Μεσόγειο, ώστε να προμηθεύσουν με LNG την Ευρώπη.
Θα ήταν όλα αυτά εφικτά, εάν ο Πούτιν δεν είχε εισβάλει στην Ουκρανία, οδηγώντας έτσι τη Δύση σε πρωτοφανείς -από κάθε άποψη- οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Θα διαρρήγνυαν οι φίλτατοι Γερμανοί τον εναγκαλισμό τους με τη Ρωσία, εάν δεν βρίσκονταν σήμερα ρωσικά τανκς πέριξ του Κιέβου και εάν δεν υπήρχε διεθνής κατακραυγή για αυτό;
Έτσι λοιπόν, ας μη σπεύδουμε να αναδείξουμε μόνον τους χρήσιμους ηλιθίους αυτής της εξίσωσης, οι οποίοι ασφαλώς δεν εντοπίζονται μόνον στις τάξεις των Γερμανών πολιτικών, όπως διατείνεται το Politico, αλλά ας δούμε και τους όποιους κερδισμένους αυτής της εξίσωσης.
Ούτως ή άλλως, ο Λένιν έλεγε κάποτε ότι ο πόλεμος δεν είναι ένα ηθικό αμάρτημα, αλλά αναπόφευκτη βαθμίδα του καπιταλισμού. Για την ακρίβεια, υποστήριζε ότι είναι μορφή ζωής του καπιταλισμού, όπως μορφή ζωής είναι και η ειρήνη για όσο διάστημα αυτή διαρκεί ανάμεσα στους -απαραίτητους για την επιβίωση του καπιταλισμού- πολέμους.