Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η καθόλα νηφάλια προσέγγιση του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών έναντι των -πέραν πάσης λογικής- ισχυρισμών της Άγκυρας, περί δήθεν ζητήματος κυριαρχίας σειράς ελληνικών νήσων ως αποτέλεσμα ανάπτυξης δυνάμεων για την άμυνά τους, σημειώνεται σε αντιδιαστολή ιαχών περί αναγκαίας και προσήκουσας απάντησης στις τουρκικές προκλήσεις.
Πρόκειται για φωνές που καλούν, φερειπείν, για την κατάρριψη των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAVs - drones) που στέλνει εσχάτως η Τουρκία ακόμη και πάνω από ελληνικά νησιά, παραβιάζοντας ευθέως έτσι την κυριαρχία της χώρας.
Πρόκειται, δε, για μία συζήτηση η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν έχει ακόμη καταλήξει στη χώρα μας, κυμαινόμενη μεταξύ αφενός της συνέχισης τήρησης, όπως θέλει η πάγια πρακτική μας, των διεθνών κανόνων περί αναγνωρίσεως και αναχαιτίσεως αεροσκαφών και αφετέρου, της κατάρριψης αυτών των -ούτως ή άλλως- μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ειδικά σε περιπτώσεις παραβίασης κυριαρχίας και υπερπτήσεων πάνω από ελληνικά νησιά.
Βασικό επιχείρημα όσων καλούν για αυτές τις καταρρίψεις είναι ότι η παρούσα πρακτική της αναγνώρισης και αναχαίτισης μας εξοντώνει και οικονομικά καθώς χρησιμοποιούμε αεροσκάφη της ΠΑ για την αναχαίτιση drones και σωρεύουμε κόπωση σε προσωπικό και εξοπλισμό και αφετέρου -και μάλλον κυριότερα- συνιστά πρακτική εξευμενισμού έναντι της Άγκυρας, ανοίγοντας έτσι τις ορέξεις της για νέες διεκδικήσεις.
Ούτως ή άλλως, όπως υποστηρίζουν, αυτό είναι το διαρκές παιχνίδι της Άγκυρας, ήτοι η συνεχής διεύρυνση των διεκδικήσεών της έναντι της Ελλάδας, από τις γκρίζες ζώνες στη γαλάζια πατρίδα και από το casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας επί νήσων, ούτως ώστε να συρθεί η χώρα μας σε μία εφ’ όλης της ύλης συζήτηση, και ο όποιος εκατέρωθεν συμβιβασμός τυχόν υπάρξει, να αφορά, επί της ουσίας, ελληνικές και μόνον παραχωρήσεις.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, προτείνουν τη σκλήρυνση της ελληνικής στάσης, φερειπείν, με την κατάρριψη drones που υπερίπτανται ελληνικού εδάφους. Πρόκειται, δε, για μία απολύτως θεμιτή επιλογή, αρκεί να έχουμε κάνει τις προσήκουσες προβλέψεις έναντι της όποιας κλιμάκωσης υπάρξει.
Διότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό είναι το δίλημμα ενώπιον του οποίου βρίσκεται η χώρα. Από τη στιγμή και μετά που η κυριαρχία της αφενός αμφισβητείται -έστω με δηλώσεις που εμείς ερμηνεύουμε ως πέραν της κοινής λογικής- και αφετέρου παραβιάζεται, κατά περίπτωση, με τις υπερπτήσεις που διεξάγουν τα τουρκικά drones, η μόνη δυνατή επιλογή είναι εάν η απάντηση θα είναι η προσήκουσα.
Πώς ακριβώς, όμως, ορίζεται εν προκειμένω, το «προσήκον» σε αυτή την υπόθεση και κατά πόσον ζητήματα αρχής μπορούν να υπερκεραστούν από πρακτικές ή τακτικές επιλογές, μέχρις ότου εξασφαλιστεί το πλεονέκτημα;
Απάντηση μπορεί να δώσει ο καθένας ανάλογα με την οπτική του. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ένα πράγμα. Ότι αυτή τη στιγμή, η κατά πολλούς προσήκουσα απάντηση ενδεχομένως θα αποτελούσε βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν, καθώς, αφενός, θα αναπροσανατόλιζε το ενδιαφέρον της τουρκικής κοινής γνώμης από τα ζέοντα εγχώρια προβλήματα του καλπάζοντος πληθωρισμού και της αυξανόμενης ανέχειας, στην εθνικιστική ατζέντα και αφετέρου θα μπορούσε, δυνητικά, να οδηγήσει τη χώρα μας σε «διαπραγματεύσεις» εφ’ όλης της ύλης. Με άλλα λόγια, win - win για τον ίδιο και την Τουρκία.
Όπως έχουμε ήδη υποστηρίξει, ωστόσο, τόσο οι διεθνείς κανόνες όσο και ο κατευνασμός έχουν όρια και αυτά ήδη δοκιμάζονται… Υπ’ αυτό το πρίσμα, όλες οι οδοί είναι ανοικτές, αρκεί να γνωρίζουμε πού οδηγούν.