Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Το πρόβλημα σε σχέση με τη χώρα μας αφορούσε, ευθύς εξαρχής, κυρίως ένα πράγμα: Την εμπιστοσύνη ή ακριβέστερα την απουσία της.
Την εμπιστοσύνη της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας ότι μπορούσαμε και ήμασταν σε θέση να ανταποκριθούμε στις οικονομικές υποχρεώσεις μας και την εμπιστοσύνη των κοινοτικών εταίρων μας ότι μπορούσαμε και είχαμε τη βούληση να ανταποκριθούμε στις θεσμικές υποχρεώσεις μας, δηλαδή, τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις.
Για ακριβώς αυτόν τον λόγο οδηγηθήκαμε στην χρεοκοπία και για ακριβώς αυτόν τον λόγο χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να βγούμε από το μνημόνιο, ενώ άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, σε θέση αντίστοιχη με τη δική μας, κατόρθωσαν να εξέλθουν της ασφυκτικής οικονομικής επιτήρησης πολύ ταχύτερα.
Ακόμη και σήμερα, μετά από μία οκταετία μνημονίων και μία υπερδεκαετή οικονομική και κοινωνική κρίση, η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα εμφανίζεται να έχει αποκατασταθεί μόνον έως έναν βαθμό και -άρα- εξακολουθεί να… απασχολεί.
Ακριβώς αυτή η απουσία εμπιστοσύνης απεικονίστηκε σε δημοσίευμα της, κατά κανόνα έγκυρης ιστοσελίδας, Εuractiv, υπό τον τίτλο «Κύκλοι της Κομισιόν πιέζουν για τεχνοκρατική κυβέρνηση στην Αθήνα», που υπογράφει ο Σαράντης Μιχαλόπουλος, σύμφωνα με το οποίο η χώρα μας οδεύει προς πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο και ενδεχομένως σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπό το φως ανησυχιών που τρέφουν οι Βρυξέλλες ως προς τη διαχείριση του πακτωλού κονδυλίων που προορίζονται για την Ελλάδα από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Μολονότι το δημοσίευμα διαψεύστηκε αρμοδίως (πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά;) από τον επικεφαλής εκπρόσωπο της Κομισιόν Ερίκ Μαμέρ, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, όπως «δεν θα πέσουμε τόσο χαμηλά ώστε να σχολιάσουμε ένα τόσο φαιδρό και εντελώς ανυπόστατο ρεπορτάζ», τούτο αφενός παρέμεινε έως αργά χθες το βράδυ αναρτημένο σε περίοπτη θέση του Euractiv, που θεωρείται ότι απηχεί κατά τρόπο έγκυρο κύκλους των Βρυξελλών, αφετέρου, υπάρχουν κάποια στοιχεία που χρίζουν προσοχής.
Η καρδιά του ζητήματος περί το Ταμείο Ανάκαμψης είναι ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα δυσχερές εγχείρημα, για την ολοκλήρωση του οποίου υφίσταται, αφενός, ένα ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα, έως το 2026, και αφετέρου απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση για την προώθηση έργων και μεταρρυθμίσεων που σχετίζονται με αυτό.
Τη στιγμή κατά την οποία υφίστανται, ούτως ή άλλως, ανησυχίες σε σχέση με τη δυνατότητα της χώρας μας να διαχειριστεί επιτυχώς και κατά τρόπο έγκαιρο τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, τούτες εντείνονται, αφενός, εξαιτίας της όντως υπαρκτής μεταρρυθμιστικής κόπωσης που εμφανίζει η Ελλάδα και αφετέρου, της ύπαρξης φαινομένων απουσίας συντονισμού ή ακόμη και κυβερνητικής παραλυσίας, όπως κατά την πρόσφατη κακοκαιρία «Ελπίδα».
Το δε ενδεχόμενο να μην προκύψει αυτοδύναμη και ισχυρή κυβέρνηση ακόμη και από τις δεύτερες εκλογές που δρομολογούνται, βάσει του νέου εκλογικού συστήματος που προώθησε η τρέχουσα κυβέρνηση, κορυφώνει το κλίμα ανησυχίας σε σχέση με τη χώρα μας.
Αντίστοιχα, αιτία ανησυχίας εκτιμάται ότι αποτελούν τόσο οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες περί ενός σημαντικά υψηλότερου του προβλεπόμενου ποσοστού αύξησης του βασικού μισθού, το οποίο θεωρείται αμφίβολο ότι «αντέχει» η οικονομία, όσο και οι κάθε λογής παροχές στις οποίες προχωρά εσχάτως η κυβέρνηση, όπως η χθεσινή νέα σημαντική μείωση του ΕΝΦΙΑ, που υπήρξε επίσης υψηλότερη του εξαγγελθέντος.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, ανεξαρτήτως της ακρίβειας που είναι δυνατόν να φέρουν ισχυρισμοί τους οποίους επικαλείται το δημοσίευμα του Euractiv, περί της ύπαρξης κοινοτικών πιέσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών, κατά το πρότυπο της κυβέρνησης Ντράγκι στην Ιταλία, με στόχο την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και την απρόσκοπτη εκτέλεση των έργων και προγραμμάτων που σχετίζονται με το Ταμείο Ανάκαμψης, το μείζον της όλης υπόθεσης παραμένει ένα: Η εμπέδωση ή μη κλίματος εμπιστοσύνης ως προς τη χώρα μας και τη δυνατότητά της να παραδώσει τα εκάστοτε ζητούμενα.
Κατά τα φαινόμενα, λοιπόν, παρά τις πολυποίκιλες εγχώριες διαβεβαιώσεις, δεν είμαστε ακόμη εκεί. Ας προσέχαμε!