Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η σαρωτική νίκη που εξασφάλισε χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης επί του Γ.Α. Παπανδρέου, εν μέσω υψηλής συμμετοχής ψηφοφόρων στον β’ γύρο των εκλογών για την ανάδειξη προέδρου του ΚΙΝΑΛ, αποσαφηνίζει δύο τινά, πέραν πάσης αμφιβολίας, για την κεντροαριστερά.
Πρώτον, το μέγεθος της συμμετοχής του εκλογικού σώματος (άνω των 206.000 ψηφοφόρων) όχι μόνον υπερβαίνει σημαντικά το αντίστοιχο του 2017 (156.103 στον β’ γύρο), αλλά καταδεικνύει και διατήρηση της δημοσκοπικής δυναμικής του ΚΙΝΑΛ, όπως αυτή καταγράφεται από τις περισσότερες μετρήσεις το τελευταίο διάστημα.
Δεύτερον, το σαρωτικό της νίκης Ανδρουλάκη επί του ΓΑΠ δείχνει την επιθυμία του εκλογικού σώματος και δη του τμήματος που εντάσσεται στην κεντροαριστερά για ανανέωση. Ασφαλώς προσώπων και προφανώς πολιτικής.
Ακόμη και υπό το φως της μάλλον πτωχής διαχείρισης που επιδείχθηκε σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητα Παπανδρέου (απουσία από το debate την Α' εβδομάδα, προσωπική επίθεση κατά του συνυποψηφίου του τη Β' εβδομάδα και, τέλος, καταγγελίες περί νοθείας στην εκλογική διαδικασία, που έθεσαν, έστω πρόσκαιρα, εν αμφιβόλω την ενότητα του κόμματος) διαφάνηκε ξεκάθαρα η βούληση αποστασιοποίησης των ψηφοφόρων από το δείγμα γραφής Παπανδρέου και προσεταιρισμού ενός «άφθαρτου» προσώπου για την αρχηγία του κόμματος.
Με δεδομένα όλα αυτά, τα μάλλον προφανή ζητούμενα με τα οποία θα είναι πλέον αντιμέτωπος ο κ. Ανδρουλάκης αφορούν:
- Την επίλυση του ζητήματος της απουσίας του από την κοινοβουλευτική ομάδα και τον ορισμό νέων προσώπων σε κομματικές θέσεις-κλειδιά του ΚΙΝΑΛ αλλά βεβαίως και τη διατήρηση της ενότητας του κόμματος υπό το φως της εσωκομματικής ισχύος που εξακολουθεί να έχει ο φίλτατος κ. Παπανδρέου. Ας μην ξεχνάμε ότι διατηρεί επιρροή περίπου επί του ενός τρίτου των «φίλων και οπαδών», αλλά και τμήματος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΙΝΑΛ.
- Την κεφαλαιοποίηση της δυναμικής που έχει δημιουργηθεί, η οποία επί του παρόντος δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη και βεβαίως την παραγωγή συγκροτημένου αντιπολιτευτικού λόγου, βάσει μίας βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, εκείνων που ήδη προτείνουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνον εφόσον ευοδωθούν αυτές οι προσπάθειες θα μπορέσει ο φίλτατος κ. Ανδρουλάκης να οδηγήσει σε μία ουσιαστική ανασύνταξη το ΚΙΝΑΛ και στην ανάδειξή του ως του τρίτου πόλου της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με στόχο τον «επαναπατρισμό» ψηφοφόρων τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται περί στόχων κρίσιμης σημασίας για την επόμενη κάλπη, η οποία θα είναι εθνική και θα στηθεί εντός του επόμενου 18μήνου. Επειδή, δε, οι πιθανότητες να είναι μία διπλή κάλπη, ελέω απλής αναλογικής, είναι ενισχυμένες, οι επιλογές Ανδρουλάκη θα βαρύνουν όχι μόνον έναντι του εκλογικού σώματος αλλά και των όποιων άλλων πολιτικών δυνάμεων επιλέξει, ενδεχομένως, να συνεργαστεί μετεκλογικά.
Υπ' αυτό το πρίσμα, το γεγονός ότι ο κ. Ανδρουλάκης αποτελεί «πολιτικό τέκνο» αμιγώς του ΠΑΣΟΚ και ότι δεν έχει καταλάβει έως τώρα δημόσιες θέσεις παρά μόνον κομματικές ή ως ευρωβουλευτής, τον «προικίζει» αφενός με εκ των έσω γνώση του κομματικού μηχανισμού, γεγονός ιδιαίτερης σημασίας για το συγκεκριμένο κόμμα, αφετέρου, με σχεδόν «λευκή σελίδα» για τη σύνταξη μίας νέας και ουσιαστικής εναλλακτικής πρότασης στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ζητούμενο, κατά τρόπο τέτοιο που να ωθήσει το ΚΙΝΑΛ στην ανάκτηση της ισχύος… ΠΑΣΟΚ;
Μέλλει να καταδειχθεί.