Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Αν και τα λόγια του πρώην υπουργού Άμυνας (και πρώην Α/ΓΕΕΘΑ) Ευάγγελου Αποστολάκη, πως «εάν κληθούμε να πολεμήσουμε κατά της Τουρκίας, κανείς δεν θα έρθει στο πλάι μας», οφείλουν να ηχούν πάντα ως γνώμονας, η γείτων κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να διευρυνθεί ο αριθμός των κρατών που στέκουν απέναντί της, ενωμένα.
Τελευταία επιβεβαίωση αυτού, η 3η τριμερής Ελλάδας, Ιορδανίας, Κύπρου, που πραγματοποιήθηκε χθες στη χώρα μας και οδήγησε σε μία κοινή δήλωση-κόλαφο για την Τουρκία και τις παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας στις οποίες προχώρησε με το άνοιγμα των Βαρωσίων, στην Κύπρο.
Όπως επισημαίνεται, χαρακτηριστικά, οι τρεις ηγέτες τόνισαν ότι «όλα τα μονομερή μέτρα ή ενέργειες που δεν συνάδουν με σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο ή υπονομεύουν τις προσπάθειες για ειρηνική λύση μέσω διαπραγματεύσεων, πρέπει να σταματήσουν».
Η εναντίωση, όμως, της τριμερούς Ελλάδας, Ιορδανίας, Κύπρου στις νεο-οθωμανικές ονειρώξεις της Τουρκίας αποτυπώνονται στην ίδια δήλωση και σε ό,τι αφορά στη Λιβύη, για την οποία οι ηγέτες των τριών κρατών τόνισαν τη σημασία της πλήρους αποχώρησης όλων των ξένων δυνάμεων, μαχητών και μισθοφόρων από τα εδάφη της αλλά και σε ό,τι αφορά στη Συρία, για την οποία εξέφρασαν τη δέσμευσή τους στην ενότητα, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητά της.
Πρόκειται για θέσεις περίπου ταυτόσημες με εκείνες που εξέφρασε η Αίγυπτος, αναφορικά με τις εξαγγελίες Ερντογάν για τα Βαρώσια, ταυτιζόμενη με τη δήλωση του Σ.Α. του ΟΗΕ αλλά και εκείνην του Ύπατου Εκπροσώπου Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Ζ. Μπορέλ, για το ίδιο θέμα.
Έτερη κοινή παράμετρος, δε, Ιορδανίας και Αιγύπτου -πέραν των ενεργειακών τους επιδιώξεων- αφορά στη στάση που τηρεί η Τουρκία έναντι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και της Χαμάς, τις οποίες αμφότερες αυτές οι χώρες εκλαμβάνουν ως απειλή.
Η Ιορδανία και η Αίγυπτος αποτελούν, βεβαίως, μόνιμα μέλη της ενεργειακής συμμαχίας EastMed Gas Forum, στην οποία επίσης μετέχουν με την ίδια ιδιότητα Κύπρος και Ελλάδα, καθώς και Ισραήλ, Ιταλία, Γαλλία και το Κράτος της Παλαιστίνης, ενώ ως παρατηρητές συμμετέχουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και τα ΗΑΕ. Πρόκειται, ευλόγως, για μία συμμαχία με αντιτουρκικό πρόσημο, υπό το φως των επεκτατικών βλέψεων της γείτονος στην Αν. Μεσόγειο και του δόγματος περί «Γαλάζιας Πατρίδας» που τρέφει. Όμως το ζήτημα δεν σταματά εκεί.
Ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας έναντι συνθηκών οι οποίες ορίζουν τη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή τα τελευταία σχεδόν 100 χρόνια οδηγεί σε σύμπλευση με τις παραπάνω χώρες, ακόμη και τη Σ. Αραβία, ενώ δεν θα έπρεπε να αγνοηθεί η σημασία του και σε ό,τι αφορά στις περίφημες «Συμφωνίες του Αβραάμ», που αφορούν στην αποκατάσταση των σχέσεων του Ισραήλ με σειρά κρατών του Αραβικού κόσμου.
Στην ίδια πολυσχιδή εξίσωση, ωστόσο, πρέπει να προστεθούν και οι ανησυχίες που προκαλεί στο Ισραήλ τόσο το ενδεχόμενο δημιουργίας βάσεως μη επανδρωμένων αεροσκαφών στα κατεχόμενα της Κύπρου, όπως επεσήμανε και η συνάδελφος Α. Παπαμιλτιάδου σε σχετικό δημοσίευμά της, χθες, όσο και ο ευρύτερος ρόλος που επιχειρεί να αναλάβει η Τουρκία στη Μ. Ανατολή.
Πρόκειται για ένα πλέγμα γεωπολιτικών και ενεργειακών συμφερόντων τα οποία σε συνδυασμό με ζητήματα όπως η προμήθεια των πυραύλων S-400, η οποία άπτεται και των τάσεων «ανεξαρτητοποίησης» της γείτονος από το Δυτικό μπλοκ, δημιουργούν έναν όμιλο κρατών, με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, τα οποία εκ των πραγμάτων στέκουν απέναντι στις νεο-οθωμανικές και επεκτατικές διαθέσεις της γείτονος.
Κατά πόσον η ταύτιση συμφερόντων μεταξύ αυτών των κρατών εμπεριέχει και την παράμετρο της αμυντικής συνδρομής, είναι κάτι βεβαίως που ουδείς εχέφρων επιθυμεί να διαπιστώσει στην πράξη.