Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Κατά πόσον η Ελλάδα θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο στοίχημα του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας έως την εκπνοή του, το 2026, αξιοποιώντας τα μυθώδη ποσά των δεκάδων δισ. ευρώ που τίθενται στη διάθεσή της, ώστε να βαδίσει προς ένα καλύτερο αύριο, είναι κάτι που μέλλει να καταδειχθεί.
Η έγκριση του Ελλάδα 2.0, όμως, χθες από το Ecofin, αποτελεί αν όχι τη μόνη, σίγουρα μία σπάνια ευκαιρία ώστε να ξεφύγει η χώρα από τον ρόλο του «γκαρσονιού της Ευρώπης», στον οποίο οδηγήθηκε από το 1980 έως σήμερα, ελέω μίας προαναγγελθείσας προφητείας, όσο κι αν την ξόρκιζε τότε μία ψυχή.
Όσο πολύτιμη κι αν είναι η ελληνική τουριστική βιομηχανία και οι επαγγελματικές δραστηριότητες που συνδέονται με αυτήν, ώστε να εξασφαλίσει τον τίτλο -κατ’ ευφημισμό ή μη- της «βαριάς βιομηχανίας της χώρας» και μάλιστα από τα χείλη του υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνι Γεωργιάδη, δεν παύει να είναι μία ευάλωτη βιομηχανία. Κάτι που μας θύμισε χθες ο ίδιος ο κ. Γεωργιάδης, εξειδικεύοντας τα τελευταία μέτρα κατά της πανδημίας και κάνοντας λόγο για το «είναι και το φαίνεσθαι» της όλης υπόθεσης.
«Θέλω να πω σε όλους όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό μας, τη βαριά μας βιομηχανία και με όλα τα επαγγέλματα γύρω από αυτόν, ότι είναι ζήτημα καίριο και πολύ σημαντικό για την ελληνική οικονομία να μη δοθεί η εντύπωση ότι χάνεται ο έλεγχος της πανδημίας στην Ελλάδα», είπε ο φίλτατος Γεωργιάδης και πρόσθεσε: «... Ως προς το ζήτημα της οικονομίας, είναι τεράστιας σημασίας η Ελλάδα να εξακολουθήσει να δείχνει την εικόνα συγκροτημένης χώρας που ελέγχει την πανδημία, έτσι ώστε ολόκληρη η τουριστική μας βιομηχανία και ο μήνας-καρδιά για αυτήν, που είναι ο Αύγουστος, να λειτουργήσει κανονικά, να διασωθούν οι θέσεις εργασίας, να μπορούν οι επιχειρήσεις να λειτουργούν απρόσκοπτα».
Ασχέτως τυχόν τρίτων σκέψεων περί των τοποθετήσεων του -φίλτατου κατά τα λοιπά- Γεωργιάδη, είναι σαφές ότι χθες απλά διατύπωσε ευθαρσώς μία μεγάλη αλήθεια, η οποία αφορά τον βαθμό στον οποίο η οικονομική επιβίωση της χώρας εξαρτάται από το πλέγμα οικονομικών δραστηριοτήτων που απαρτίζουν τον τουριστικό κλάδο και τις παραφυάδες του.
Τέσσερις δεκαετίες πελατειακών σχέσεων, ένα ακόρεστο για φόρους κράτος, μία κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και το «ελληνικό όνειρο» μίας θέσης στον δημόσιο τομέα, έστρωσαν τον δρόμο για τον σταδιακό μαρασμό της κάποτε ακμάζουσας ελληνικής μεταποίησης και δη της βιομηχανίας. Η αδυναμία παραγωγής διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών εξαιτίας και των παραπάνω εμποδίων και λιγότερο ο -ούτως ή άλλως έντονος- ανταγωνισμός υπήρξαν τα κύρια αίτια αυτού του κακού.
Όσο πολύτιμη όμως κι αν αποδείχθηκε η εκμετάλλευση του ήλιου και της θάλασσας όλα αυτά τα χρόνια, άλλο τόσο εύθραυστη αποδείχθηκε στη διάρκεια της πανδημίας. Ήταν κάτι που γνωρίζαμε εξάλλου, όταν βλέπαμε την καταβαράθρωση των τουριστικών βιομηχανιών χωρών της Μεσογείου, σε περιόδους αναταράξεων, κατά το παρελθόν.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, το «στοίχημα» που θέτει το Σχέδιο Ελλάδα 2.0 δεν αφορά ούτε την πράσινη μετάβαση, ούτε την ψηφιακή μετάβαση, ούτε τις άλλες προτεραιότητες -που ορθώς θέτει- για την υλοποίησή του. Αφορά κυριότερα την πορεία της χώρας μας κατά τις επόμενες δεκαετίες και τη δυνατότητά της να ξεπεράσει το φαύλο παρελθόν της. Αυτό το οποίο την οδήγησε σε μαρασμό και σε χρεοκοπία.
Αυτό, δε, είναι κατά κύριο λόγο, ένα στοίχημα που θα κληθεί να κερδίσει η παρούσα κυβέρνηση, ώστε να μη χρειάζεται ο υπουργός Ανάπτυξης να μιλά στο μέλλον ούτε για τα προσχήματα, ούτε για τις εντυπώσεις, ώστε να σωθεί η παρτίδα.