Φίλτατοι,
Το ΔΝΤ έχει κατηγορηθεί, δικαίως ή αδίκως, για διάφορα τινά κατά την πολυετή παρουσία του στην Ελλάδα και ιδίως για τα σφάλματα στα οποία έχει κατά καιρούς υποπέσει στις προβλέψεις του για την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Ουδεμία αμφιβολία, όμως, υπάρχει ότι χάρη σε αυτήν την πολυετή παρουσία του, η «ματιά» του είναι σαφώς πιο διεισδυτική και η γνώση του βαθύτερη περί τα ελληνικά πράγματα. Στοιχείο το οποίο, εάν προϋπήρχε, ενδεχομένως θα το απέτρεπε από το να βασίσει τις κατά καιρούς προβλέψεις του για την πορεία της οικονομίας στους από κοινού με τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις συμπεφωνημένους στόχους. Διότι απόκλιση από τους στόχους οδηγεί και σε απόκλιση από τις προβλέψεις, πέραν των όποιων τυχόν άλλων σφαλμάτων εμπεριείχαν οι συγκεκριμένες προβλέψεις.
Έτσι, λοιπόν, όταν το ΔΝΤ κτυπά τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, ο οποίος κατά τις διαπιστώσεις του, οδεύει σε προ κρίσης επίπεδα αλλά και για τις ΔΕΚΟ που συνεχίζουν να αποστραγγίζουν τον προϋπολογισμό, θα ήταν -αν όχι σοφό, τουλάχιστον ευφυές και πάντως- χρήσιμο να... τείνουμε ους.
Όπως επισημαίνεται στα συμπεράσματα της τελευταίας του αποστολής στην Αθήνα (σημείο 9), τα οποία δημοσιοποιήθηκαν χθες, τα μέτρα στήριξης της οικονομίας κατά την πανδημία δημιουργούν την ανάγκη εξισορρόπησης καθώς και ενός αρτιότερου κράματος δαπανών στον προϋπολογισμό, συμπεριλαμβανομένων των μισθών στον δημόσιο τομέα (με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων να τείνει να αυξηθεί και πάλι στα προ κρίσεως επίπεδα) και στις ΔΕΚΟ (που συνεχίζουν να αποστραγγίζουν τον προϋπολογισμό), αν και δεν διευκρινίζεται ο χρόνος κατά τον οποίο υπήρξε αυτή η αύξηση προσωπικού.
Στον αντίλογο, επίσης ουδεμία αμφιβολία υπάρχει σχετικά με τον ρόλο και την αξία του κράτους για το κοινωνικό σύνολο, σε έκτακτες περιστάσεις όπως οι παρούσες. Όμως, αυτός ο ρόλος δεν συνιστά δικαιολογία υποτροπής σε σφάλματα του παρελθόντος, τα οποία τόσο ακριβά πλήρωσε η Ελλάδα.
Εάν υποθέσουμε, έστω προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως, ότι όντως ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων τείνει να επιστρέψει σε προ κρίσης επίπεδα, συνοδεύεται αυτή η αύξηση από ορθή κατανομή και διαχείριση ανθρωπίνων πόρων; Αντιστοιχίζονται ανάγκες και προσωπικό, για παράδειγμα στον τομέα Υγείας ή αποτελεί το συγκεκριμένο φαινόμενο προϊόν εκφυλιστικών τάσεων και πελατειακών σχέσεων;
Ας μην ξεχνάμε ότι όταν η Ελλάδα εισήλθε σε καθεστώς μνημονίου, το 2010, τούτο συνέβη διότι είχε σταθεί αδύναμη να θεραπεύσει με ίδιες δυνάμεις τις παθογένειες που παρουσίαζαν τα δημόσια οικονομικά της και τις στρεβλώσεις που χαρακτήριζαν την οικονομία της. Το ενδεχόμενο υπαναχωρήσεων από την πρόοδο που έκανε στη διάρκεια των μνημονιακών της ετών θα καθιστούσε μάταιες τις θυσίες που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια για την εξασφάλιση αυτής της προόδου.
Αντίστοιχα, θα διακύβευε την αξιοπιστία που με τόσο κόπο ανέκτησε η χώρα μας έναντι της διεθνούς κοινότητας και η οποία της επέτρεψε να απολαμβάνει σήμερα σαφώς χαμηλότερα δανειακά κόστη από ό,τι στο παρελθόν.
Αποτελεί, δε, ενδεικτικό στοιχείο των επιφυλάξεων που ακόμη τρέφει το ΔΝΤ έναντι της εκάστοτε ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, το γεγονός ότι στα συμπεράσματά του (σημείο 4) επισημαίνει πως αν και η χώρα μας θα μπορούσε, χάρη στους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας να εισέλθει σε έναν ενάρετο οικονομικό κύκλο, εντούτοις, αν και τούτο δεν μπορεί να αποκλειστεί, κατά την άποψη της αποστολής του ΔΝΤ, συντρέχουν «...σημαντικοί κίνδυνοι υλοποίησης…».