Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Εάν αφαιρέσουμε όλη τη φιλολογία αναφορικά με τις προβλέψεις του εκπαιδευτικού νομοσχεδίου, τα συν και τα κατά και όλα τα υπόλοιπα που τα συνοδεύουν, το δια ταύτα της ιστορίας ποιο ήταν χθες; Ένα συλλαλητήριο. Ένα δυναμικό έως και βίαιο συλλαλητήριο ορισμένων χιλιάδων νέων ανθρώπων, στο κέντρο της Αθήνας.
Δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε -με κάθε βεβαιότητα- το τελευταίο. Ήταν όμως ένα συλλαλητήριο στην «καρδιά» του κορωνοϊού και μάλιστα μόλις μία ημέρα πριν την επιβολή ενός γενικευμένου lockdown, στον απόηχο περισσοτέρων από 6.000 νεκρών που μετρά η χώρα μας από αυτή την πανδημία.
Με άλλα λόγια, ό,τι κι αν ήταν το χθεσινό συλλαλητήριο, ήταν και μία «πρόσκληση» για ακόμη περισσότερα θύματα και υπ’ αυτήν την έννοια ήταν ένα αχρείαστο συλλαλητήριο. Ήταν ένα ρίσκο, που δεν χρειαζόταν να αναληφθεί, ακόμη κι αν κάποιοι διατείνονται ότι το ανέλαβαν προσωπικά.
Σε καιρούς πανδημίας, ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι οι ατομικές ελευθερίες -καλώς ή κακώς - περιστέλλονται.
Το γεγονός και μόνο του πολύμηνου εγκλεισμού, του περιορισμού ή και των απαγορεύσεων στις μετακινήσεις και των τόσων άλλων μέτρων που είναι αναγκασμένοι οι πολίτες να λάβουν ώστε να προστατεύσουν την προσωπική αλλά και τη δημόσια υγεία συνιστούν μία πρωτοφανή περιστολή ατομικών ελευθεριών σε καιρό ειρήνης. Συνιστούν το αναγκαίο κακό, που πρέπει όλοι να υποστούμε, ώστε να εξέλθουμε της μάχης κατά του κορωνοϊού, κατά το δυνατόν, αλώβητοι.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, άπαντες οφείλουν να αποτίουν τον προσήκοντα σεβασμό σε αυτή την προσπάθεια και βεβαίως να μην την υπονομεύουν.
Διατείνεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας ότι η κυβέρνηση θα όφειλε να καταθέσει το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο σε άλλη χρονική στιγμή, ούτως ώστε να μην εξωθήσει τμήματα της κοινωνίας σε αντιδράσεις, σήμερα, εν μέσω πανδημίας. Ζητά, δηλαδή, από τη νόμιμη κυβέρνηση του τόπου συνειδητά να μην ασκήσει την πολιτική που προεκλογικά εξήγγειλε και επί της οποίας εξελέγη και να τη μεταθέσει χρονικά, μετά το πέρας της παρούσας περιπέτειας, ενώ δηλώνει ότι δέχεται το ρίσκο που θα αναλάβουν όσοι θα μετάσχουν στις σχετικές διαμαρτυρίες.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση, με τη βεβαιότητα της ορθότητας των νομίμως κυβερνώντων, προώθησε, παρά τις όποιες αντιδράσεις -και ήσαν σφοδρές- το συγκεκριμένο νομοσχέδιο από τις απαραίτητες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ώστε να γίνει νόμος του κράτους.
Κάπου εκεί, δε, κλείνει ο κύκλος και επανέρχεται αμείλικτο το ίδιο ερώτημα: Το δια ταύτα της ιστορίας ποιο ήταν χθες; Ένα αχρείαστο ρίσκο. Ένα ρίσκο το οποίο άπαντες όφειλαν να αποφύγουν, χάριν του γενικού καλού.
Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να περιμένει, έστω, μέχρι το καλοκαίρι και την τότε αναμενόμενη βελτίωση των επιδημιολογικών συνθηκών, ούτως ώστε να προωθήσει το συγκεκριμένο νομοθέτημα; Δεν θα μπορούσε η αντιπολίτευση να είχε αποτρέψει ή τουλάχιστον να μην ενθαρρύνει την πραγματοποίηση μαζικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στους δρόμους της Αθήνας, μία ημέρα πριν το lockdown;
Προφανώς, άπαντες θα μπορούσαν να είχαν επιδείξει ένα διαφορετικό, περισσότερο νηφάλιο ή και στωικό πρόσωπο, χάριν του γενικού καλού, περί του οποίου μιλούν αλλά -στην πράξη- δεν προασπίζουν.
Παιχνίδια στην πλάτη του κόσμου, θα πείτε και δεν θα έχετε άδικο… Έτσι είναι.