Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Το νομοσχέδιο που έθεσε σε δημόσια διαβούλευση χθες το υπουργείο Παιδείας, σε συνεργασία με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ικανοποιεί ορισμένα πάγια ζητούμενα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Τόσο πάγια που στη διάρκεια των προηγουμένων ετών αναγορεύτηκαν σε διεκδικήσεις εμβληματικού χαρακτήρα για την κεντροδεξιά παράταξη και σταθερό πεδίο αντιπαράθεσής της με την αριστερά.
Η βάση εισαγωγής, η διάρκεια της φοίτησης και η αστυνόμευση των ΑΕΙ. Με άλλα λόγια, η υιοθέτηση ενός μέτρου αριστείας κατά την εισαγωγή, η αντιμετώπιση του φαινομένου των λεγομένων «αιώνιων φοιτητών» και ο τερματισμός της ανεξέλεγκτης πρόσβασης στα ΑΕΙ από «τρίτους», για τη χρησιμοποίησή τους ως ορμητηρίων συχνά παράνομων ενεργειών.
Ζητήματα, δηλαδή, που θα όφειλαν να έχουν επιλυθεί εδώ και δεκαετίες και που συνεχίζουν να οριοθετούν την ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς στην Παιδεία, καθορίζοντας τη «μεταρρυθμιστική» ατζέντα της κάθε πλευράς ενώ αυτή κρατά τα ηνία της εξουσίας. Αρκεί να θυμηθούμε τις αντίστοιχες «μεταρρυθμίσεις» που προωθήθηκαν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Βρίσκεται, όμως, εκεί η λύση των προβλημάτων μας; Απαντά αυτή η ιδεολογική αντιπαράθεση, εμμονικού χαρακτήρα, στα σημερινά ζητούμενα της κοινωνίας και της οικονομίας;
Ευλόγως, κάποτε θα πρέπει να λυθεί και στην Ελλάδα το ζήτημα των κριτηρίων κατά την εισαγωγή στα ΑΕΙ, όπως και ο προσήκων χρόνος φοίτησης ή εάν η δημόσια περιουσία μπορεί να αποτελεί αντικείμενο νομής προσώπων που δεν έχουν κάποια συνάφεια με το εκπαιδευτικό αντικείμενο. Η παρούσα συγκυρία, δε, είναι όσο πρόσφορη μπορεί κάποια να υπάρξει για αυτό τον σκοπό.
Ας μην πλανόμαστε, όμως. Όλα αυτά δεν συνιστούν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και προφανώς δεν απαντούν στο ευρύτερο πρόβλημα. Ρύθμιση εκκρεμοτήτων είναι.
Δεν απαντούν, για παράδειγμα, στο αντιστοίχως πάγιο ζητούμενο της ικανοποίησης των αναγκών της ελληνικής αγοράς εργασίας με τις δεξιότητες που προσφέρουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Ένα ζήτημα το οποίο δεν χάνει ευκαιρία να προτάξει ο ΣΕΒ, υπό το φως των τερατωδών ελλείψεων που αντιμετωπίζει η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα στην πλήρωση θέσεων απασχόλησης υψηλής εξειδίκευσης.
Σύμφωνα με έρευνα του ΣΕΒ, ακόμη και σε εποχές υψηλής ανεργίας, πάνω από 1 στις 3 επιχειρήσεις δυσκολεύονται να καλύψουν κενές θέσεις εργασίας, ενώ εντονότερο είναι το πρόβλημα για τις εξωστρεφείς και τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Η ενέργεια, η πληροφορική και οι τηλεπικοινωνίες είναι οι κλάδοι στους οποίους εντοπίζονται οι μεγαλύτερες ελλείψεις, σύμφωνα με την ίδια έρευνα. Οι ελλείψεις επαγγελματικών δεξιοτήτων, δε, αφορούν το σύνολο των βαθμίδων στελεχών, γεγονός που αντικατοπτρίζει το εύρος διάχυσης του συγκεκριμένου προβλήματος στα ΑΕΙ αλλά και στην τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση στη χώρα μας.
Έτσι, οδεύει η χώρα μας προς την 4η βιομηχανική επανάσταση; Με το ζήτημα των βάσεων εισαγωγής, των αιώνιων φοιτητών και της αστυνόμευσης να αποτελούν ακόμη αντικείμενο ιδεολογικής αντιπαράθεσης και το χάσμα μεταξύ προσφερόμενων δεξιοτήτων και αναγκών της αγοράς να παραμένει τεράστιο;
Κατ’ αυτόν τον τρόπο προσδοκούμε αναβίωση μίας στοιχειώδους βιομηχανικής βάσης στην πατρίδα μας; Γιατί να υπάρξουν επενδύσεις βιομηχανικού χαρακτήρα στην Ελλάδα, όταν δεν αρκεί το εξειδικευμένο προσωπικό ώστε να τις στελεχώσει;
Γιατί θα έπρεπε να αποτελεί πόλο έλξης επενδύσεων η χώρα μας σε καίριους τομείς όπως η ενέργεια, η πληροφορική και οι τηλεπικοινωνίες, όταν το εκπαιδευτικό της σύστημα δεν παράγει τα στελέχη που ζητά η αγορά;
Σύμφωνοι. Καλά και άγια όσα θεσπίζει το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας. Όμως, η συζήτηση είναι αλλού, εδώ και πολλά χρόνια…