Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Με εκατό νεκρούς την ημέρα από την πανδημία και συνολικά περισσότερους από 3.000 ανθρώπους να έχουν χάσει τη ζωή τους έως τώρα, ποιο ήταν το μήνυμα όσων διαδήλωναν χθες στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εν μέσω lockdown; Ότι η ζωή έχει μόνο σχετική αξία ή ότι αυτοί είναι υπεράνω περιοριστικών μέτρων;
Αντίστοιχα, ποιο ήταν το μήνυμα όσων τους ενθάρρυναν και τους προέτρεπαν να διαδηλώσουν, όπως ο κ. Αλ. Τσίπρας ή εκείνο που «απηύθυνε» προς το πανελλήνιο από την Πάρνηθα ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αναφορικά με την τήρηση των περιοριστικών μέτρων;
Όταν εκείνοι που κρατούν τα ηνία της εξουσίας σε αυτόν τον τόπο δίνουν το κακό παράδειγμα ή όταν ένα τμήμα του πολιτικού φάσματος εμφανίζεται υπό το πέπλο μίας ιδιότυπης ασυλίας, τότε τι καλείται να αντιληφθεί ο κάθε πολίτης αναφορικά με την τήρηση των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης; Ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ότι εάν επικαλεσθεί κανείς «καλό σκοπό», τότε «καθαγιάζονται» οι πράξεις του;
Για την ακρίβεια, εάν η πολιτεία δεν μοιράσει αφειδώς πρόστιμα προς όσους καταφανώς παραβίασαν τα περιοριστικά μέτρα, τότε το μόνο που επιτυγχάνει είναι η εμπέδωση της πεποίθησης ότι η εφαρμογή του νόμου είναι όντως “α λα καρτ” και ότι πάντα θα υπάρχει ασυλία για τους μεν και τιμωρία για τους δε.
Όσο για τον φίλτατο -πλην ατυχήσαντα- υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων Ν. Χαρδαλιά τι να πούμε; Ο ίδιος δεν απηύθυνε ισχυρή σύσταση προς τους πολίτες -στο πλαίσιο της δεύτερης καραντίνας- να αθλούνται όσο πλησιέστερα μπορούν στην οικία τους; Πώς ένιωσε άραγε όταν το πρωθυπουργικό γραφείο υποστήριζε άλλα, λέγοντας ότι αρκεί η παραμονή… εντός νομού, ώστε να δικαιολογηθεί η μετάβαση του -καθ' όλα φίλτατου κατά τα λοιπά- κ. Μητσοτάκη στην Πάρνηθα; Εάν μεγάλος αριθμός πολιτών ακολουθήσει το παράδειγμά του, ποια θα είναι άραγε η επίπτωση στην πορεία της πανδημίας;
Αποτελεί βεβαίως ολίσθημα άλλης τάξης μεγέθους η αναφορά Τσίπρα σε όσους διαδήλωναν χθες, ως τους ανθρώπους εκείνους «... που μπήκαν στο στόχαστρο στα 15 τους ως ταραξίες, και σήμερα στα 25 τους βαφτίζονται ανεύθυνοι και επικίνδυνοι, από τους ίδιους δήθεν προστάτες της τάξης και της ασφάλειας τότε, της δημόσιας υγείας τώρα».
Φίλτατοι, μπλέξαμε και μάλιστα άσχημα.
Όσοι εντοπίζουν διαφορές μεταξύ του πρώτου lockdown και του δεύτερου, αποδίδοντας σε αυτές τη ραγδαία αύξηση στον καθημερινό απολογισμό κρουσμάτων και θυμάτων της πανδημίας, ας έχουν κατά νου ότι οι διαφορές αυτές δεν άπτονται μόνον της όποιας κοινωνικής κόπωσης τυχόν παρατηρείται στην τήρηση των περιοριστικών μέτρων.
Κυριότερα, αφορά, πρώτον, στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται η ίδια η πολιτεία να εφαρμόζει το β’ lockdown. Και δεύτερον, στα μηνύματα που εκπέμπει η πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας, είτε με τη συμπεριφορά της και την ανοχή που επιδεικνύει σε εκδηλώσεις επετειακού χαρακτήρα, για το Πολυτεχνείο ή στη μνήμη του αδικοχαμένου Γρηγορόπουλου, είτε με το παράδειγμα που δίνει μέσω των πράξεών της.
Αν δεν μάθουμε κάποτε σε αυτόν τον τόπο ότι οι νόμοι ισχύουν για όλους, τότε ελάχιστη ελπίδα έχουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Θα μας κατατρέχουν πάντα τα κόμπλεξ του υποτιθέμενου ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς και του «λογαριασμό δεν δίνω» της δεξιάς.
Κι ας πέρασαν 200 χρόνια από το 1821…