Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η επίκληση της ανάγκης εξασφάλισης όρων ισονομίας στην αγορά, για την -έστω πρόσκαιρη- απαγόρευση πώλησης σειράς καταναλωτικών αγαθών από τα σούπερ μάρκετ, συνιστά προσπάθεια εξίσωσης προς τα κάτω και θυμίζει έντονα θυμοσοφικές ρήσεις για την… κατσίκα του γείτονα.
Η ταχύτητα, δε, με την οποία κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση διαγκωνίστηκαν χθες, στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν σχετικά αιτήματα συντεχνιακών φορέων, μαρτυρά την ανησυχία τους να καρπωθούν το όποιο πολιτικό όφελος -ή αντίστοιχα να αποφύγουν το όποιο πολιτικό κόστος- συνδέεται με την απαγόρευση πώλησης αυτών των προϊόντων από τα σούπερ μάρκετ.
Σε μία χώρα στην οποία ποσοστό έως και 97,4% του συνόλου των επιχειρήσεων κατατάσσονται στην κατηγορία των λεγόμενων Micro (μικρών και πολύ μικρών) και απασχολούν έως και το 62% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, η βαρύτητα που συνοδεύει ένα αίτημα του συλλογικού τους φορέα δεν μπορεί να αγνοηθεί εύκολα από όσους κρατούν την εξουσία ή προσδοκούν να την αποκτήσουν.
Έτσι, λοιπόν, όταν η ΕΣΕΕ ζήτησε με επιστολή της προς το υπουργείο Ανάπτυξης, στις 5 τρέχοντος, την απαγόρευση της πώλησης αγαθών αυτού του είδους από σούπερ μάρκετ, χρειάστηκαν μόνον 5 ημέρες έως ότου το αίτημά της ικανοποιηθεί.
Αποτελεί, δε, στοιχείο ενδεικτικό των πολιτικών προτεραιοτήτων που συνόδευσαν αυτή την υπόθεση, ότι μόλις λίγη ώρα αφότου υπογράφηκε η σχετική απόφαση χθες από τον φίλτατο Άδωνι Γεωργιάδη, σχεδόν 60 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν ερώτηση στην Βουλή ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση για την ύπαρξη «αθέμιτου ανταγωνισμού» μεταξύ σούπερ μάρκετ και λοιπού λιανεμπορίου και ζητώντας τον τερματισμό της πώλησης αυτών των προϊόντων από τα σούπερ μάρκετ. Η κυβέρνηση, βέβαια, τους είχε… προλάβει.
Από πού, άραγε, προκύπτει είτε η ανάγκη εξασφάλισης όρων ισονομίας στην αγορά, για την οποία κάνει λόγο ο κ. Γεωργιάδης, είτε η ύπαρξη αθέμιτου ανταγωνισμού περί της οποίας μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ, στις παρούσες συνθήκες lockdown, όταν κατά τις προηγούμενες, την Άνοιξη, υπήρχε ακριβώς η ίδια εικόνα, δίχως κάποιος εξ όλων αυτών να διαμαρτυρηθεί; Είναι προνόμιο μόνον του σημερινού lockdown αυτή η κατάσταση;
Γιατί, άραγε, θα πρέπει να στερηθεί το καταναλωτικό κοινό τη δυνατότητα προμήθειας αυτών των αγαθών από τα σούπερ μάρκετ, από κοινού με τις λοιπές προμήθειές του, όταν -ούτως ή άλλως – το λοιπό λιανεμπόριο δεν λειτουργεί;
Το κάθε νοικοκυριό δεν θα ήταν υποχρεωμένο να προστρέξει κάπου αλλού, ώστε να ικανοποιήσει αυτές τις ανάγκες του; Υπάρχει διαφορά εάν αυτό το «κάπου αλλού» είναι τα σούπερ μάρκετ ή το διαδίκτυο; Για όσους, δε, ενδεχομένως μεγαλύτερους σε ηλικία, είναι «κλειστή» η πόρτα του διαδικτύου, γιατί θα έπρεπε να κλείσει ακόμη μία;
Εντέλει, ίσως αυτή η υπόθεση να αποτελεί πράγματι μία ευκαιρία για ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λιανεμπορίου να εκσυγχρονιστεί και να ανοίξει και το ίδιο αυτή την «πόρτα» στο διαδίκτυο, ώστε να διευρύνει τα κανάλια πώλησής του και να μπορεί να αντεπεξέρχεται ευχερέστερα στον αυξημένο ανταγωνισμό των καιρών. Ιδίως, σε μία εποχή κατά την οποία το 80% των νοικοκυριών στην Ελλάδα έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, όπως διαβεβαίωσε χθες η ΕΛΣΤΑΤ, και είναι, άρα, σε θέση να ικανοποιήσουν τις όποιες καταναλωτικές τους ανάγκες μέσω του internet.
Φίλτατοι, ας μη γελιόμαστε. Εάν έχει όντως λογική η επίκληση του φίλτατου κ. Γεωργιάδη περί ανάγκης εξασφάλισης ισονομίας στην αγορά, τότε οφείλουμε να αναρωτηθούμε σχετικά με την απουσία λήψης αντίστοιχων μέτρων κατά το πρώτο lockdown.
Αντίθετα, η απόφαση αυτή εμφανίζεται να έχει τιμωρητικό χαρακτήρα για τον κλάδο του λιανεμπορίου τροφίμων, ο οποίος σαφώς βρέθηκε στο πλευρό του Έλληνα καταναλωτή καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας.
Η πολιτική του βαρύτητα, όμως, δεν είναι αντίστοιχη των «μικρών», οι οποίοι στη χώρα μας είναι… πολλοί.