Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Στον απόηχο του πολιτικού σάλου που υψώθηκε χθες για το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» και επειδή όλα όσα αφορούν αυτή την ιστορία είναι μάλλον πρόσφατα, θα ήταν ενδεχομένως χρήσιμο να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας επί ορισμένων πτυχών της.
Πρώτον, στον βαθμό που εξυπηρετούσε τους όποιους σχεδιασμούς τους, εντός ή εκτός Κοινοβουλίου και με προφανή στόχο να προσεταιριστούν ένα τμήμα της ευρείας, τότε, εκλογικής βάσης της Χ.Α., που πρόσκαιρα είχε αναρριχηθεί έως και τις 500.000 ψήφους, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ «φλέρταραν» κατά εποχές με αυτό το μόρφωμα.
Ίσως όχι ευθέως, ίσως όχι δημοσίως, όμως τα παραδείγματα αυτών των ανίερων επαφών ή συνεργασιών, έστω άτυπων, είναι αρκετά και ορισμένα εξ αυτών ήρθαν εκ νέου χθες στο φως της δημοσιότητας, ώστε να μη χρειάζεται να τα επικαλεστούμε εκ νέου. Τόσο για τη μία πλευρά όσο και για την άλλη.
Πρακτικές όπως αυτές, όμως, επέδρασαν καταλυτικά για την εκτροφή και την ενίσχυση του «θηρίου». Είτε αφορούσαν μία συγκυριακή συμπόρευση επί κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας είτε εκτιμήσεις περί συνεργασιών με το «σοβαρό» τμήμα αυτού του μορφώματος.
Οι ιαχές, η «απόγνωση» και η «αγανάκτηση» των πρώτων μνημονιακών ετών που έβρισκαν έκφραση στις κάθε λογής πλατείες προσέφεραν το έδαφος για την ανάπτυξη του «θηρίου» και επ’ αυτού καλλιεργήθηκαν σχέσεις με κόμματα εξουσίας που το «νομιμοποίησαν» σε μεγαλύτερο βαθμό στη συνείδηση του εκλογικού σώματος. «Βρε, μπας και δεν είναι τόσο κακοί»…, ακουγόταν ενίοτε, με τη βοήθεια και μερίδος του (ηλεκτρονικού και λοιπού) Τύπου.
Έτσι, λοιπόν, σήμερα, ενόσω η πανδημία παραμένει ανεξέλεγκτη και αφήνει το βαρύ αποτύπωμά της στην οικονομική ζωή του τόπου και στα επίπεδα της απασχόλησης, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε τι βίωσε η χώρα την τελευταία φορά που κυριάρχησαν οι ιαχές και οι «αγανακτισμένοι». Θα ήταν απολύτως χρήσιμο, δε, να θυμηθούμε τι επίδραση είχε η κάθε μορφής εκμετάλλευση αυτών των τάσεων, από ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου της χώρας. Όπως, αντίστοιχα, θα ήταν χρήσιμο να μην ξεχάσουμε πόσο ενισχύθηκαν τα άκρα του πολιτικού φάσματος εν μέσω του κλίματος πόλωσης και ιαχών, το οποίο κυριαρχούσε τότε.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, όποιες κι αν είναι οι σημερινές πολιτικές ανάγκες, ο πολιτικός κόσμος της χώρας καλείται να ανατρέξει στα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος του, για να παραδειγματιστεί ώστε να μην τα επαναλάβει. Για την ακρίβεια, καλείται να μην υποπέσει στη… συνήθη πρακτική του σε καιρούς εσωστρέφειας και απουσίας εναλλακτικών προτάσεων και να μην καλλιεργήσει κλίμα πόλωσης, αντίστοιχης αυτής που ξέσπασε χθες.
Η εσωστρέφεια μπορεί να αντιμετωπίζεται πρόσκαιρα από την κατά μέτωπο επίθεση στον αντίπαλο, όμως, έτσι οδηγούνται οι πολίτες στα άκρα. Έτσι οδηγούμαστε ευκολότερα σε καταστάσεις αντίστοιχες εκείνων που βιώσαμε τα πρώτα έτη του μνημονίου και δυσχεραίνουμε ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα ανάκαμψης του τόπου.
Για σειρά λόγων που όλοι αντιλαμβανόμαστε, από τα εθνικά θέματα έως την κατάσταση της οικονομίας και βεβαίως υπό τις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες που γεννά η πανδημία, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι η εκ νέου διολίσθησή της σε πολιτική πόλωση. Όλο αυτό που διαδραματίστηκε χθες, δε, ακριβώς εκεί την οδηγεί.
Εντέλει, το όποιο κενό πολιτικής δεν καλύπτεται με ιαχές...