Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Ποτέ, στην νεώτερη οικονομική ιστορία της χώρας, δεν ήταν τόσο εμφανής όσο σήμερα η ανάγκη χάραξης και υλοποίησης μίας αποτελεσματικής οδού για την ανασύσταση της βιομηχανικής δραστηριότητας στην πατρίδα μας.
Αν και ορατή εδώ και χρόνια, μόνον η κατάρρευση της τουριστικής “βιομηχανίας” επί των ημερών της πανδημίας ανέδειξε με τόση διαύγεια την βιομηχανική ένδεια της Ελλάδας και την απουσία μίας ουσιαστικής μεταποιητικής βάσης ως κύριας ή ακόμη και ως εναλλακτικής πηγής άντλησης εσόδων και τελικώς πλούτου.
Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόσφατη (ΦΕΚ Α΄αρ. φ. 158 – 18/8/2020) σύσταση “Κυβερνητικής Επιτροπής Βιομηχανίας”, με πράξη υπουργικού συμβουλίου, ικανοποιεί τόσο ένα “πάγιο” αίτημα του τομέα, όσο και μία πραγματική ανάγκη της χώρας.
Όπως πάντα, όμως, όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Κατά πόσον, δηλαδή, θα μπορέσει ακόμη μία “επιτροπή” να αναστρέψει τα αίτια της αποβιομηχάνισης ή – τουλάχιστον – να αρχίσει ένα ουσιαστικό έργο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μολονότι ήδη από τη σύνθεση της 6μελούς διυπουργικής επιτροπής (Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και Ψηφιακής Διακυβέρνησης) αναδεικνύεται η κατεύθυνση αντιμετώπισης ορισμένων εκ των κυριότερων προβλημάτων της βιομηχανίας (υψηλό κόστος ενέργειας, απουσία διασύνδεσης αγοράς εργασίας με εκπαιδευτικό σύστημα, υψηλό μη μισθολογικό κόστος εργασίας, απουσία ψηφιοποίησης και προβληματικές τηλεπικοινωνιακές υποδομές, γραφειοκρατία και στρεβλώσεις ανταγωνισμού κ.ά) είναι προφανές ότι “αυτό που απουσιάζει” συνοψίζεται σε μία λέξη: μεταρρυθμίσεις.
“Αυτό”, δηλαδή, που η χώρα μας αρνήθηκε να κάνει κατά την τελευταία δεκαετία, επαναπαυόμενη – τουλάχιστον, μερικώς - στην σημαντική αύξηση των εσόδων από τον τουρισμό και στην άνθηση της επιχειρηματικότητας της εστίασης.
Έπρεπε, άραγε, να μας πλήξει μία πανδημία, ώστε να συνειδητοποιήσουμε την απουσία σοφίας που συνιστά η εναπόθεση όλων των “αυγών” -ή εντέλει των περισσότερων- μόνον σε ένα “καλάθι”;
Έπρεπε να παρακολουθήσουμε σημαντικές ή και μικρότερες βιομηχανίες της χώρας, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 έως σήμερα, είτε να κρατικοποιούνται μετατρεπόμενες σε άντρα πελατειακών σχέσεων, παραγοντισμού και αδιαφάνειας, είτε να μετακομίζουν σε όμορες χώρες, είτε να κλείνουν, ώστε να αντιληφθούμε ότι αυτή η διαδικασία αποτελεί ασφαλή συνταγή χρεοκοπίας και οικονομικού μαρασμού;
Όταν ένας από τους ισχυρότερους εναπομείναντες βιομηχανικούς θύλακες της χώρας, αυτός της περιοχής του Σχηματαρίου, Βοιωτίας, βρίσκεται εκτός οργανωμένης “ΒΙΠΕ” και δεν διαθέτει καν στοιχειώδεις υποδομές ή δεν μπορεί να καρπωθεί οφέλη των αναπτυξιακών νόμων, γιατί πρέπει, άραγε, να σχηματιστεί μία εξ’ υπουργών επιτροπή ώστε να “διορθωθεί” το κακό; Δεν είναι προφανές, έτσι κι αλλιώς, δια γυμνού οφθαλμού;
Όπως κι αν έχει, η σύσταση της συγκεκριμένης επιτροπής, από μία κυβέρνηση η οποία τουλάχιστον στο πεδίο της ρητορικής εμφανίζεται “φιλο-επιχειρηματική”, αποτελεί, δίχως άλλο θετική εξέλιξη.
Πολύ περισσότερο που σε αυτήν μετέχουν, δίχως δικαίωμα ψήφου, και φορείς όπως η Ένωση Περιφερειών, η επιμελητηριακή κοινότητα, ο ΣΕΒ και ο ΣΒΕ, η Ελληνική Παραγωγή, και το ΙΟΒΕ. Ευλόγως, όλοι με “ειδικό βάρος” αλλά και προτάσεις για την πορεία του κλάδου.
Δεν παύει, όμως, η σύσταση αυτής της επιτροπής να συνιστά μέχρι στιγμής, μόνον ένα “καλό πρώτο βήμα”. Εάν σε αυτό θα προστεθούν και άλλα προς την ίδια κατεύθυνση ή εάν η όλη προσπάθεια θα αποδειχθεί κενή περιεχομένου, είναι κάτι, φυσικά, που μόνον ο χρόνος θα δείξει.