Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Τα αεροναυπηγικά επιτεύγματα του κ. Γιώργου Ηλιόπουλου, δημιουργού, κατασκευαστή και κυρίως λάτρη αεροσκαφών από τη Φλώρινα, έχουν δει και κατά το παρελθόν το φως της δημοσιότητας.
Δίχως να είναι αεροναυπηγός, το πρώτο του πλήρως λειτουργικό αεροσκάφος, κατασκευασμένο από ξύλο, ολοκληρώθηκε το 1994 και το καινοτομικής σχεδίασης μονοθέσιο μοντέλο «Άρχων» μετά το 2000, όπως αφηγήθηκε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Αφορμή, όμως, για την ανακίνηση του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος στα αεροναυπηγικά του δημιουργήματα στάθηκε η κατασκευή ενός διθέσιου μοντέλου, του «Άρχοντα», για λογαριασμό πελατών στην Αυστραλία, προς τους οποίους θα αποσταλεί το αεροσκάφος σε τμήματα προς συναρμολόγηση. Γεγονός ενδεικτικό, δε, του ενδιαφέροντος των πελατών του είναι ότι τα έξοδα έρευνας και εξέλιξης του αεροσκάφους επωμίζονται οι ίδιοι.
Ο κ. Ηλιόπουλος, όμως, παρά τις εξαγωγικές του επιτυχίες, εμφανίζεται να έχει και δύο πικρίες: πρώτον, ότι «το αεροσκάφος θα πάει στην Αυστραλία με ιταλικά χαρτιά (σ.σ. νηολόγιο)» και δεύτερον, ότι δεν διαθέτει έναν απλό βιοτεχνικό χώρο, ώστε να στεγάζει «τα υλικά και τα εργαλεία του, όπως χρειάζεται».
Υπό το φως αυτών των δύο επισημάνσεων, θα όφειλε, ίσως, κανείς να κάνει ένα βήμα πίσω από την όλη υπόθεση και ενδεχομένως να αναρωτηθεί ως προς τους λόγους για τους οποίους ένας κατασκευαστής αεροσκαφών, με πλούσιο ενεργητικό δημιουργιών όπως ο ίδιος, αδυνατεί, πρώτον, να νηολογήσει αξιόπλοα αεροσκάφη στη χώρα του και δεύτερον, να στεγάσει επαρκώς τις κατασκευαστικές του δραστηριότητες.
Σε μία χώρα, όμως, όπως η Ελλάδα, η οποία μετά από μία δεκαετία και πλέον μεταρρυθμίσεων υποφέρει ακόμη από τις γνωστές παθογένειές της, ίσως αυτό να είναι περιττό. Παρά ταύτα, δεν παύει να προκαλεί απορία ότι η νηολόγηση του ιδίου αεροσκάφους είναι δυνατή σε μία γειτονική χώρα, εταίρο μας στην ΕΕ, και όχι στην πατρίδα μας.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως εξηγήσει, δε, και ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους η Ιταλία, μια χώρα η οποία ανταγωνίζεται την Ελλάδα στην κυριότερη οικονομική δραστηριότητα της τελευταίας, τον τουρισμό, διαθέτει συνάμα και μία ισχυρή βιομηχανική βάση.
Προφανώς, ο αφορισμός ότι “δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης”, ουδέποτε ήχησε στην γειτονική χώρα, η οποία επέλεξε να ασπασθεί την συγκεκριμένη οδό μόνον έως έναν βαθμό και ταυτόχρονα συνέχισε να κτίζει την - πραγματική – της βιομηχανία, η οποία αφορά την παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων, αντί μόνον της προσφοράς υπηρεσιών εστίασης ή καταλυμάτων.
Σε καιρούς, δε, όπως οι παρόντες, καταδεικνύεται ακόμη περισσότερο η σοφία στον επιμερισμό του πλουτο-παραγωγικού «χαρτοφυλακίου» της γείτονος, έναντι της δικής μας τουριστικής «μονο-καλλιέργειας».
Όσο δεν υφίστανται τα απαραίτητα αντανακλαστικά και δεν περιβάλλουμε με το αναγκαίο ενδιαφέρον καινοτόμες ή -έστω, απλά δημιουργικές- προσπάθειες, όπως αυτές που καταβάλλει επί δεκαετίες ο κ. Ηλιόπουλος, λίγο έξω από τη Φλώρινα, τόσο η χώρα μας θα παραμένει εγκλωβισμένη στο αποβιομηχανοποιημένο τοπίο της.
Μπορεί η προσπάθεια του κ. Ηλιόπουλου να αξίζει αυτής της προσοχής, μπορεί και όχι. Δεν θα το μάθουμε ποτέ, όμως, ενόσω δεν διαθέτουμε αυτά τα «ρεφλέξ», τα οποία είναι απαραίτητα ώστε η δημιουργία να συναντήσει τη χρηματοδότηση και την επιχειρηματική τεχνογνωσία και να μεταλλαχθεί σε επιτυχία.
Έως τότε, ας αρκεστούμε, αφενός, στο «αξιοπερίεργο» της υπόθεσης και αφετέρου, στην τουριστική βιομηχανία, όταν και εφόσον έχουμε τη δυνατότητα.
Αξιοπρεπέστατη δραστηριότητα είναι και αυτή…