Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Ο μήνας του μέλιτος που εμφανίζεται να διανύει, εκ νέου, η σχέση μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ, ευλόγως, διανοίγει νέες οδούς συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, 30 χρόνια μετά την πλήρη αποκατάσταση των διπλωματικών τους σχέσεων.
Χώρες με μακρά ιστορία και ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς, «αγκυρωμένες» αμφότερες στο Δυτικό στρατόπεδο, αποτελούν όντως «φυσικούς συμμάχους», εν μέσω μίας ιδιαιτέρως ασταθούς «γειτονιάς», αν και η αναθέρμανση των σχέσεών τους αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση του αγωγού EastMed.
Το έργο, όσο φαραωνικό και εάν εμφανίζεται, είναι απολύτως χρήσιμο σε αμφότερες τις πλευρές, όπως βεβαίως και στην Κύπρο, ως στίβος άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και ως απάντηση στην τουρκική βουλιμία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όποια κι αν είναι η τελική τύχη του, όμως, παρέχει το απαραίτητο έδαφος ώστε οι δύο πλευρές να διερευνήσουν καλύτερα τις εκατέρωθεν δυνατότητες ενίσχυσης και συνδρομής τους. Με λίγα λόγια, πέραν όλων των άλλων, τους δίνει την αφορμή «να τα πουν καλύτερα».
Υπό αυτό το πρίσμα, οι δύο τομείς στους οποίους αδιαμφισβήτητα διακρίνεται το Ισραήλ, η αποτρεπτική ικανότητα και η καινοτομία/επιχειρηματικότητα, οφείλουν να βρεθούν στο επίκεντρο του ελληνικού ενδιαφέροντος.
Πρόκειται για τομείς στους οποίους το Ισραήλ έχει δρέψει δάφνες και εξακολουθεί να διαπρέπει ενώ η χώρα μας υστερεί, για διαφορετικούς λόγους ανά περίπτωση.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για τομείς οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν αλληλεπιδραστικά, τουλάχιστον σε ορισμένες πτυχές τους, ακριβώς κατά το πρότυπο επί του οποίου βαδίζει το Ισραήλ τις τελευταίες δεκαετίες, καινοτομώντας στην αμυντική βιομηχανία και αναγάγοντάς την σε καίρια εξαγωγική, υποκαθιστώντας έτσι τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων άλλων εποχών.
Αν και το ελληνικό ενδιαφέρον για τους συγκεκριμένους τομείς επιβεβαιώθηκε και χθες, διά στόματος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, μέλλει να αποδειχθεί κατά πόσον θα σταθούμε πρόθυμοι ή και ικανοί να αδράξουμε την ευκαιρία.
«Η σχέση Ελλάδας - Ισραήλ είναι μια σχέση με βάθος και περιεχόμενο. Επιδιώκουμε να τη διευρύνουμε και σε νέα πεδία», ανέφερε ο πρωθυπουργός, κάνοντας λόγο για τομείς όπως «η αμυντική βιομηχανία, ο τουρισμός και ο ξενοδοχειακός κλάδος, η πράσινη οικονομία και η διαχείριση των υδάτων, η καινοτομία και οι νέες τεχνολογίες».
Ταυτόχρονα, όμως, δεν παρέλειψε να επισημάνει: «Βλέπω τεράστιο ενδιαφέρον και στο κομμάτι της υψηλής τεχνολογίας, για τον απλούστατο λόγο ότι η πλευρά του Ισραήλ έχει σημαντικές επιχειρήσεις κι εμείς έχουμε τους μηχανικούς, το ανθρώπινο κεφάλαιο αλλά και την πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά».
Όπως κι αν έχουν, όμως, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η κάθε πλευρά και μπορεί να μεταλαμπαδεύσει στην άλλη, υπάρχουν ακόμη δύο στοιχεία στα οποία η ελληνική πλευρά θα όφειλε να σταθεί.
Πρώτον, στην παράμετρο της βούλησης και της αποφασιστικότητας που επέδειξαν οι Ισραηλινοί ούτως ώστε να κατευθυνθούν στη δημιουργική οδό, την οποία βαδίζουν σήμερα και δεύτερον, σε εκείνην της ατομικής πρωτοβουλίας, την οποία κατέστησαν κινητήρια δύναμή τους.
Όχι μόνον, δε, της ατομικής πρωτοβουλίας με την παραδοσιακή έννοια του όρου, όπως αυτός ξεδιπλώνεται σε μία ελεύθερη αγορά. Κυριότερα, ως της ιδιότητας εκείνης, η οποία απορρέει από την ελευθερία έκφρασης που έχει κάθε επίπεδο μιας ιεραρχίας (στρατιωτικής, επιχειρηματικής ή άλλης) για τη διατύπωση προτάσεων και τη σοβαρή αξιολόγησή τους από τη λοιπή ιεραρχία, δίχως προκατάληψη ή ενδοιασμούς.
Με άλλα λόγια, ενός τρόπου σκέψης ο οποίος βασίζεται στη βούληση επίτευξης ενός σκοπού και στην -καθ' όλα σοφή- ευελιξία αξιολόγησης της κάθε πρότασης, για την υλοποίησή του.
Αν μπορέσουμε τουλάχιστον αυτό να αποκομίσουμε, ωφελημένοι θα είμαστε.