Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Μολονότι στόχος παραμένει η προσέγγιση του μέσου κοινοτικού όρου σε αριθμό κλινών εντατικής θεραπείας, ήτοι 12 ανά 100.000 πολίτες ή 1.200 για τη χώρα μας, η αύξησή τους στις 1.017 και μάλιστα εν μέσω πανδημίας δεν είναι αμελητέο γεγονός για την Ελλάδα.
Όπως αντίστοιχα δεν είναι αμελητέες οι περισσότερες από 4.000 προσλήψεις σε νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας που ανακοίνωσε πρόσφατα, μετά βαΐων και κλάδων, ο αρμόδιος υπουργός Β. Κικίλιας, ούτε βεβαίως η αναβάθμιση εξοπλισμού που υπήρξε σε σειρά νοσοκομειακών μονάδων, κυρίως χάρη σε δωρεές αλλά και με δημόσια δαπάνη.
Όμως, έπρεπε να φθάσουμε, κυριολεκτικά, στου «χάρου τα δόντια» για να αποφασίσουμε ότι έφθασε η στιγμή ενίσχυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας; Εάν η Ελλάδα σημείωσε όντως καλύτερες επιδόσεις έναντι άλλων ευρωπαϊκών κρατών στη διάρκεια αυτής της πανδημίας και είχε λιγότερα κρούσματα ή θρήνησε χαμηλότερες απώλειες, τούτο οφείλεται -σε μεγάλο βαθμό- στην έγκαιρη λήψη περιοριστικών μέτρων στην κυκλοφορία των πολιτών.
Αναμφίβολα, δε, στη λήψη αυτής της απόφασης εκ μέρους της κυβέρνησης βάρυνε η γνώση των συνθηκών που επικρατούσαν στο ΕΣΥ προ της πανδημίας και του σαφούς ενδεχομένου τούτο να εξαντλούσε τις δυνατότητές του και να οδηγούνταν έτσι σε κατάρρευση, σε περίπτωση μεγάλου αριθμού κρουσμάτων.
Πλέον, η κατάσταση τείνει προς το καλύτερο, τόσο χάρη στην έκβαση των πραγμάτων σε ό,τι αφορά στην πανδημία όσο και χάρη στη διαδικασία ενίσχυσης του ΕΣΥ.
Υπάρχει κάποιο συμπέρασμα όμως από όλη αυτή την υπόθεση ή τώρα που διαφαίνεται μία κάποια αποκλιμάκωση του κινδύνου, θα κυλήσει και αυτή όπως τόσες άλλες κατά το παρελθόν στην άβυσσο της αδράνειας;
Προ δεκαετίας, η χώρα χρειάστηκε να τεθεί σε καθεστώς μνημονίου για να αποφασίσει την προώθηση «κάποιων» μεταρρυθμίσεων -και πάλι υπό την απειλή κυρώσεων-, τις οποίες έκανε πράξη μετά χιλίων βασάνων, κόπων και αντιδράσεων. Ήταν άραγε απαραίτητο «όλο αυτό», για να κάνουμε πράγματα που έπρεπε ούτως ή άλλως να κάνουμε, ώστε να διορθωθούν τα κακώς κείμενα σε αυτό τον τόπο;
Για παράδειγμα, πολύς λόγος γίνεται εσχάτως για την επιτυχία του φίλτατου κ. Κυριάκου Πιερρακάκη, να επιταχύνει την ψηφιοποίηση του δημόσιου τομέα -σε διάστημα μόλις 20 ημερών-, μειώνοντας τη γραφειοκρατία και αυξάνοντας την αποτελεσματικότητα του συστήματος. Ήταν απαραίτητο να οδηγηθούμε σε μέτρα κατ’ οίκον περιορισμού των πολιτών και αναστολής λειτουργίας των επιχειρήσεων για να κατορθώσουμε αυτό το «επίτευγμα»; Δεν οφείλαμε να έχουμε προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες εκσυγχρονισμού και οργάνωσης ούτως ή άλλως; Γιατί είναι απαραίτητο να ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα ξανά και ξανά σε αυτόν τον τόπο και μόνον όταν έχουμε κυριολεκτικά το μαχαίρι στον λαιμό;
Εάν υπάρχει ένα συμπέρασμα, στη λήξη του πρώτου σκέλους της περιπέτειας που διανύουμε, αυτό αφορά στην ικανότητά μας να αντιπαρατεθούμε με τα προβλήματα με τα οποία είμαστε διαχρονικά αντιμέτωποι και να τα λύσουμε. Πρέπει όμως να υπάρχει και η... βούληση. Η ορθολογικοποίηση της λειτουργίας του ΕΣΥ επί μνημονίων θα όφειλε να μη συνεπάγεται μείωση της αποτελεσματικότητάς του αλλά αντίθετα αύξησή της.
Αντίστοιχα, η μείωση της γραφειοκρατίας στον ελληνικό δημόσιο τομέα και η ψηφιοποίηση της λειτουργίας του θα όφειλε να έχει επιτευχθεί εδώ και χρόνια και παρά ταύτα, έπρεπε να συμβεί μία νέα κρίση για να καταγραφούν βήματα προόδου σε αυτό τον τομέα.
Ας αντιληφθούμε, επιτέλους, το δίδαγμα του παραμυθιού με τα «τρία γουρουνάκια» και ας φροντίζουμε τα του οίκου μας, πριν μας ζώσουν οι κακοί οι λύκοι…