Η ήττα των Αμερικανών Δημοκρατικών είναι παταγώδης και από τις πρώτες αντιδράσεις στελεχών τους δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τι συνέβη στην πολιτική αναμέτρηση για το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ.
Εδώ και χρόνια, οι Δημοκρατικοί ιδιαίτερα στην διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, είχαν αρχίσει να χάνουν τη λευκή εργατική τάξη. Νόμιζαν δε, ότι την απώλεια αυτή θα την αναπλήρωναν από τους μορφωμένους των Κολλεγίων, τη Woke κουλτούρα και τις ψήφους των Λατίνων ψηφοφόρων, που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική.
Αυτή ήταν η λαϊκή βάση της λαϊκίστικης ταυτοτικής πολιτικής που συνόδευσε την μετά Ομπάμα εποχή. Βάρος έπαιρναν οι μειονότητες των Κολλεγίων και των προαστίων και λίγα ψίχουλα πήγαιναν στη λευκή εργατική τάξη που εθεωρείτο δεδομένη. Αυτή η αντίληψη και η πολιτική που ενέπνεε, πήγαν περίπατο.
Η έξοδος της λευκής εργατικής τάξης από το κόμμα έχει πλέον ολοκληρωθεί σε μεγάλο βαθμό. Ακόμη περισσότερο, ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να έχει ανέβει και μεταξύ των Λατίνων, ενώ παίρνει ψήφους και από αφρο-αμερικανούς εργαζόμενους. Αυτοί οι τελευταίοι δεν νοιάζονται για την παράνομη μετανάστευση, αυτό που τους καίει είναι να ζουν καλύτερα στην Αμερική.
Αλλά η πραγματική ιστορία πάει πιο βαθιά. Δεν είναι οι μειονότητες αυτές καθαυτές που αυτομολούν. Φαίνεται να υπάρχει σοβαρή μεταστροφή ιδιαίτερα μεταξύ των μειονοτήτων της εργατικής τάξης. Η ψήφος των Λατίνων έφτασε από το 71% υπέρ των Δημοκρατικών το 2008 σε 66% το 2016 και σε 49% αυτόν τον κύκλο.
Η εστίαση των μέσων ενημέρωσης επικεντρώθηκε φυσικά στη φύση του φύλου, αλλά η πραγματική ιστορία είναι η απόρριψη των Δημοκρατικών. Πρόκειται για σημαντικό κοινωνικό και οικονομικό φαινόμενο. Είναι οι Λατίνοι της εργατικής τάξης που οδηγούν την πορεία προς το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και αν θέλετε να μάθετε γιατί, απλώς ρωτήστε τους, λένε ότι είναι οι οικονομικές τους ανησυχίες.
Συνολικά, αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι η αποξένωση του κόμματος από την εργατική τάξη επεκτείνεται πλέον πέρα από τις φυλετικές γραμμές. Δεν είναι μόνο η απώλεια λευκών εργατών, αλλά όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτως φυλής. Αυτή η μεταβαλλόμενη σύνθεση του Δημοκρατικού Κόμματος απλώς θα ενισχύσει την τάση να περιθωριοποιηθεί η φατρία του Μπέρνι Σάντερς και να ενισχυθεί η εκλογική βάση των Ρεπουμπλικάνων η οποία όλο και περισσότερο αποκτά νέα χαρακτηριστικά.
Μπορούν ακόμη οι σοσιαλιστές να χρησιμοποιήσουν τη γραμμή ψηφοδελτίων του Δημοκρατικού Κόμματος ως εφαλτήριο στην κυρίαρχη πολιτική; Μόνο αν λάβουν υπόψη τους το εκτυφλωτικά σαφές μήνυμα που τους έχουν στείλει οι ψηφοφόροι:
Λευκό, μαύρο ή καφέ, «είναι η οικονομία, ηλίθιοι». Είναι το μάθημα ενός αιώνα αγώνων, χρειαζόμαστε απλώς μια Αριστερά που να είναι ικανή να το καταλάβει.
* Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Είναι ο εκδότης του Catalyst: A Journal of Theory and Strategy.