«Το πρώτο θύμα κάθε πολέμου είναι η αλήθεια» αναφέρει το γνωστό ρητό. Και αυτό δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει και για τους δύο πολέμους που λαμβάνουν χώρα αυτό τον καιρό στον κόσμο δηλαδή τον πόλεμο στην Ουκρανία και αυτόν στη Μέση Ανατολή. Ομως ενώ όλα τα εμπλεκόμενα μέρη δεν καταφεύγουν πάντοτε στην αλήθεια για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, τα σκήπτρα της μη αλήθειας τα κατέχει αδιαμφισβήτητα η κυβέρνηση Μπάιντεν.
Να σταχυολογήσω δύο πρόσφατα παραδείγματα, το ένα από την Μέση Ανατολή το άλλο από την Ουκρανία.
Η Μέση Ανατολή
Σύμφωνα με εκτεταμένο ρεπορτάζ του Politico ενώ στο επίπεδο του δημόσιου λόγου η κυβέρνηση Μπάιντεν καλούσε για τερματισμό των εχθροπραξιών, αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου -τους οποίους η εφημερίδα κατονομάζει- κατ' ιδίαν διαβεβαίωναν Ισραηλινούς αξιωματούχους ότι συμφωνούσαν με κλιμάκωση της κρίσης στον Λίβανο.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ όταν το Ισραήλ ανακοίνωσε στις ΗΠΑ την απόφασή του να επικεντρώσει τις πολεμικές του επιχειρήσεις στον Λίβανο οι Αμερικανοί αξιωματούχοι διαβεβαίωσαν τους Ισραηλινούς ότι η χρονική στιγμή ήταν η κατάλληλη ιδιαίτερα καθόσον η Χεζμπολάχ είχε αποδυναμωθεί λόγω των πληγμάτων που είχε δεχθεί.
Το ρεπορτάζ με άλλα λόγια διαψεύδει τις δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων ότι αναζητούσαν ένα σχέδιο τερματισμού των εχθροπραξιών και διπλωματικής επίλυσης της κρίσης
Η Ουκρανία
Ακρογωνιαίος λίθος της νομιμοποίησης της συνεχιζόμενης δυτικής βοήθειας προς την Ουκρανία είναι το επιχείρημα ότι μία νίκη της Ρωσίας θα της άνοιγε τις πόρτες για την κατάληψη της Ευρώπης. Ο Πούτιν σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα επιθυμεί την ανασύσταση της ρωσικής ή σοβιετικής αυτοκρατορίας και η κατάληψη της Ουκρανίας αποτελεί το πρώτο βήμα στην υλοποίηση αυτού του οράματος.
Όπως ανέλυσα παλαιότερα δεν υπάρχει καμία ένδειξη πού να τεκμηριώνει το δυτικό αφήγημα. Αντίθετα όλα τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας τεκμηριώνουν την άποψη ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Πούτιν πραγματοποίησε την εισβολή στην Ουκρανία ήταν ο όχι αβάσιμος φόβος της ένταξης της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ.
Επιπλέον γνωρίζουμε σήμερα ότι ο Ρώσος ηγέτης στις αρχές τού πολέμου συμφώνησε με τους Ουκρανούς σε σχέδιο τερματισμού της σύγκρουσης. Όμως το σχέδιο αυτό (η συμφωνία της Κωνσταντινούπολης) απορρίφθηκε κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία με αποτέλεσμα να συνεχίζεται σήμερα αυτή η αιματηρή σύγκρουση. Ολα αυτά τα στοιχεία είναι εύκολα προσβάσιμα και καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς για τις δήθεν επεκτατικές βλέψεις της Ρωσίας.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Νέα στοιχεία πού ήρθαν πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας τεκμηριώνουν ότι η ίδια η Ουάσιγκτον γνώριζε και γνωρίζει ότι ο κίνδυνος μιας ρωσικής εισβολής στη Ευρώπη είναι ανύπαρκτος.
Ετσι σε πρόσφατη συνέντευξή της στον εξόριστο Ρώσο δημοσιογράφο Μιχαήλ Ζαιγκάρ η γνωστή τέως υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ σχολίασε ως εξής τη ρωσική εισβολή στη Ουκρανία: «Ηταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πόσο κακός ήταν ο ρωσικός στρατός. Εννοώ ότι στις ΗΠΑ εξαφάνισε τελείως τον μύθο μιας μαζικής στρατιωτικής υπερδύναμης που θα μπορούσε να διασχίσει την Ευρώπη όποτε της έκανε κέφι»!
Με άλλα λόγια ενώ οι ιθύνοντες των ΗΠΑ μεταξύ τους θεωρούσαν ανίκανο τον ρωσικό στρατό να απειλήσει την Ευρώπη ταυτόχρονα κατασκεύαζαν προπαγανδιστικά αφηγήματα σχετικά με την «απειλή» την οποία εκπροσωπούσε ο ρωσικός στρατός που «θα διέσχιζε» την Ευρώπη αν νικούσε τους Ουκρανούς!
Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι η κα Νούλαντ δεν είναι καμία «περιστερά» αλλά ένα νεοσυντηρητικό «γεράκι» πού πιστεύει σε μια πολιτική σύγκρουσης με την Ρωσία. Οι Ρώσοι μάλιστα θεωρούν ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του εκλεγμένου δημοκρατικά προέδρου της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς το 2014-κάτι που η ίδια αρνείται.
Πάντως ανεξάρτητα από τις δραστηριότητες της κα. Νούλαντ στην Ουκρανία αυτό πού ενδιαφέρει είναι ότι αποκαλύπτει στη συνέντευξη ότι το αφήγημα για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ευρώπη από τη Ρωσία -πού σήμερα αποτελεί την πεμπτουσία της δυτικής προπαγάνδας- δεν θεωρείται πολύ σοβαρό από τα ίδια πρόσωπα που διαδίδουν αυτό το αφήγημα, δηλαδή τα στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης!
Καταλήγοντας το μόνο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι θα πρέπει να ψάξει κανείς πολύ στην ιστορία για να βρει παράδειγμα ανάλογου κυνισμού -ίσως θα πρέπει να πάει πίσω στο 2003, στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και τα περίφημα όπλα μαζικής καταστροφής πού υποτίθεται ότι είχε ο Σαντάμ.