H μάζωξη της δυτικής ελίτ στην Ουάσιγκτον για την γιορτή της 75ης επετείου από την ίδρυση του ΝΑΤΟ μάς θυμίζει πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα και πόσο ταυτόχρονα παραμένουν ίδια.
Η αλλαγή σχετίζεται με το ποιος υποστηρίζει τον στρατιωτικό οργανισμό σήμερα. Για ένα μεγάλο διάστημα η πολιτική ιδεολογία των διαφόρων κινημάτων (αριστερά, δεξιά) καθόριζε την στάση τους έναντι του ΝΑΤΟ. Τα αριστερά πολιτικά κινήματα είχαν σε γενικές γραμμές πιο κριτική στάση έναντι του στρατιωτικού οργανισμού από ό,τι τα δεξιά. Ομως αυτή η κατάσταση σήμερα δεν φαίνεται να ισχύει παντού.
Ετσι σε χώρες όπως η Ουγγαρία η Πολωνία και οι ΗΠΑ οι αριστεροί έχουν συνήθως πιο θετικές απόψεις για το ΝΑΤΟ σε σχέση με τους δεξιούς. Στις ΗΠΑ π.χ. το 79% των κεντροαριστερών υποστηρίζει το ΝΑΤΟ ενώ μόλις το 41% των συντηρητικών έχει την ίδια άποψη. Στη Γερμανία το 71% των υποστηρικτών του κόμματος της ριζοσπαστικής δεξιας ΑfD έχουν αρνητικές απόψεις για το ΝΑΤΟ ενώ μόλις το 39% των επικριτών του AfD έχει αρνητικές απόψεις για τον στρατιωτικό οργανισμό.
Σε χώρες όπως η Ισπανία και η Σουηδία τα πράγματα ακολουθούν την παραδοσιακή πορεία: Η δεξιά είναι πιο φιλονατοϊκή από την αριστερά. Στην τελευταία αυτή κατηγορία σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του γνωστού αμερικανικού Pew Research Center ανήκει και η Ελλάδα. Τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί τείνουν να αντιμετωπίζουν με περισσότερη κριτική σκοπιά τον οργανισμό από ότι τα άτομα που προέρχονται από την δεξιά.
Αλλά πολλά πράγματα παραμένουν τα ίδια. Ένα απ αυτά είναι η σταθερά αρνητική στάση με την οποία η πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ τις τελευταίες δεκαετίες. Σύμφωνα την έκθεση του Pew Research Center η Ελλάδα είναι η μοναδική μεταξύ 13 επιλεγμένων χωρών του ΝΑΤΟ όπου η πλειοψηφία των πολιτών τάσσεται εναντίον του στρατιωτικού οργανισμού (59% κατά και 37% υπέρ).
Άλλες χώρες όπως η Τουρκία (46% κατά, 42% υπέρ) και η Ισπανία (45% υπέρ ,41% κατά) πλησιάζουν αλλά δεν υπερβαίνουν την Ελλάδα. Η στάση της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών είναι αξιοσημείωτη όχι μόνο για την μοναδικότητα της μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ αλλά και για το ό,τι έρχεται σε αντίθεση με την άποψη της πολιτικής ελίτ της χώρας πού συνεχώς προβάλλει τον «σταθεροποιητικό» ρόλο του στρατιωτικού οργανισμού.
Και φυσικά γεννάται το εύλογο ερώτημα. Αν ισχύει ότι η ποιοτική διαφορά μεταξύ των «δημοκρατικών» και των «αυταρχικών» καθεστώτων έγκειται στο ό,τι τα πρώτα «αντιπροσωπεύουν» την λαϊκή βούληση κάτι που δεν συμβαίνει με τα δεύτερα, τότε ποια ακριβώς λαϊκή βούληση εκφράζει η συμμετοχή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στις νατοϊκές φιέστες;