Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε μία πολύ σημαντική τοποθέτηση της κυβέρνησης της ΝΔ πού στην ουσία αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε την έννοια της δικαιοσύνης
Όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης ρωτήθηκε για την απόφαση του εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICT) να ζητήσει ένταλμα σύλληψης του Μπένιαμιν Νετανιάχου, παρότι αρχικά διαμήνυσε πως η κυβέρνηση δεν σχολιάζει αποφάσεις δικαστηρίων, μετά δήλωσε «μας προβληματίζει και αναρωτιόμαστε πώς μπορεί μια τέτοια απόφαση να βοηθάει στην εξομάλυνση της κατάστασης, ευρύτερα στο ζήτημα της Μέσης Ανατολής».
Το κριτήριο της απόδοσης δικαιοσύνης, όμως, δεν έχει σχέση με τις πολιτικές ή γεωστρατηγικές συνέπειες μιας δικαστικής απόφασης, αλλά με τον εντοπισμό του εγκλήματος και την τιμωρία των ενόχων. Το θέμα είναι αν ο Μπενιαμίν Νετανιάχου (μεταξύ άλλων), διέπραξε εγκλήματα πολέμου και όχι οι συνέπειες της δικαστικής απόφασης.
Οπως αναφέρει ο Ισραηλινός αναλυτής Gideon Levi: «Αν πραγματοποιήθηκαν εγκλήματα πολέμου, μαζικές δολοφονίες και λοιμός όπως προτείνει ο θαρραλέος εισαγγελέας Καρίμ Χάν, τότε υπάρχουν εγκληματίες που ευθύνονται για αυτά. Και αν υπάρχουν εγκληματίες πολέμου, είναι καθήκον όλου του κόσμου να τους φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης. Θα πρέπει να κηρυχθούν αναζητούμενοι και να συλληφθούν».
Και συνεχίζει ο αναλυτής: «Αν η Χαμάς πραγματοποίησε εγκλήματα πολέμου -και δεν φαίνεται να υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό- τότε οι εγκληματίες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την δικαιοσύνη. Και αν το Ισραήλ διέπραξε εγκλήματα πολέμου -και δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό σε όλο τον κόσμο με εξαίρεση το αυτοκτονικό αυταπατούμενο Ισραήλ- αυτοί πού ευθύνονται θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν την δικαιοσύνη».
H «εργαλειοποίση» της δικαιοσύνης την οποία στην ουσία προτείνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν οδηγεί σε ένα δικαιότερο κόσμο, απλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών.
Η Ελλάδα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα συνεργάσιμη με ανάλογους διεθνείς θεσμούς απόδοσης δικαιοσύνης. Κλασσικό παράδειγμα η σχέση των κυβερνήσεων της χώρας με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) τη δεκαετία του '90. Οι κυβερνήσεις (Κωνσταντίνου) Μητσοτάκη και (Ανδρέα) Παπανδρέου συστηματικά αγνοούσαν, υποβάθμιζαν, παρακώλυαν-εν γένει αρνούντο να συνεργασθούν με το ICTY στην ανακάλυψη των εγκλημάτων πολέμου και την τιμωρία των ενόχων.
Όπως τώρα, έτσι και τότε, η στάση της Ελλάδας απέναντι στα διεθνή ποινικά δικαστήρια υπαγορευόταν από τα γεωστρατηγικά της συμφεροντα που προσδιόριζαν ποιο ήταν οι «καλοί» και οι «κακοί» της παγκόσμιας σκακιέρας. Τότε για τις ελληνικές κυβερνήσεις οι «καλοί» ήσαν οι Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Μλάντιτς. Σήμερα για την κυβέρνηση ο «καλός» είναι ο κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου Μπένιαμιν Νετανιάχου.
Όπως τότε έτσι και τώρα οι κυβερνήσεις της ΝΔ «γκρινιάζουν» όταν οι ενέργειες των διεθνών ποινικών δικαστηρίων αφορούν τους εκλεκτούς τους. Φυσικά η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία στον κόσμο που συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο….