Η Αφρική μπορεί να αποτίναξε τον αποικιακό ζυγό, αλλά αν κρίνουμε από τις μετα-αποικιακές εξελίξεις, κάποιοι άλλοι ζυγοί την ταλαιπωρούν δεκάδες χρόνια τώρα. Κλασσική από την άποψη αυτή είναι η περίπτωση της Νότιας Αφρικής.
Στην πολύπαθη αυτή περιοχή, η επιτυχημένη μετά το τέλος του απαρτχάιντ άνοδος του Νέλσον Μαντέλα στην εξουσία τον Μάιο του 1994 δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες στο έθνος του ουράνιου τόξου. Ο δημιουργικός πραγματισμός της νέας κυβέρνησης των μαύρων και της λευκής μειονότητας έβαλε τέλος σε μια μακρά φάση απομόνωσης της Νότιας Αφρικής.
Ωστόσο, δύο δεκαετίες μετά από αυτή την ιστορική επανάσταση, οι περισσότερες από τις επιθυμίες που εξέφρασε ο πρώτος μαύρος Νοτιοαφρικανός Πρόεδρος, γκρεμίστηκαν στον τοίχο των νέων κοινωνικών και οικονομικών πραγματικοτήτων, που σήμερα μόνον απογοητεύσεις και αβεβαιότητες δημιουργούν στη Νότιο Αφρικανική Δημοκρατία.
Η μεγάλη επιτυχία του Νέλσον Μαντέλα, με το παρατσούκλι Madiba, είναι ότι έδωσε το δικαίωμα ψήφου, και επομένως μια τεράστια ανάσα αξιοπρέπειας, στη μαύρη κοινότητα. Η τεράστια αξία του έγκειται στην άρνησή του να εμπλακεί σε μια πολιτική εκδίκησης εναντίον των λευκών μετά από είκοσι επτά χρόνια στη φυλακή. Το αίσθημα του εθνικού συμφέροντος και η εξαιρετική προσωπικότητα αυτού του μεγάλου οραματιστή, του επέτρεψαν να περάσει από τη στάση του επαναστατημένου αντάρτη στο ανάστημα ενός ανεκτικού αρχηγού κράτους.
Αυτή η αλλαγή του έδωσε ένα κεφάλαιο βαθύ σεβασμού που τον έκανε παγκόσμιο σύμβολο. Ωστόσο, τριάντα χρόνια μετά την εκθαμβωτική αναβίωση του ουράνιου τόξου, είναι σαφές ότι η πολιτική που εφαρμόζουν οι διάδοχοι του βιώνει πολλές αποτυχίες. Και από την άποψη αυτή, η πιο οδυνηρή αποτυχία σχετίζεται με το κύμα ξενοφοβίας που κατακλύζει τη χώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από γειτονικά κράτη, που προσελκύονται από το Νοτιοαφρικανικό Eldorado που τους είχε παρουσιαστεί, αποτελούν αντικείμενο αιματηρού ανθρωποκυνηγητού.
Τα πιο τραγικά περιστατικά σημειώθηκαν τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2015 στο Durban και στο Γιοχάνεσμπουργκ, όπου χρειάστηκε να αναπτυχθεί ο στρατός για την ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων που κατακλύζονταν πλήρως από την εξέλιξη των γεγονότων.
Το αίτημα του Προέδρου Τζέικομπ Ζούμα για συμφιλίωση θόλωσε από τις φλογερές δηλώσεις του γιου του Έντουαρντ, ο οποίος δήλωσε συγκεκριμένα την 1η Απριλίου: «Καθόμαστε πάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα, οι ξένοι κινδυνεύουν να πάρουν τον έλεγχο της χώρας!».
Στο ίδιο πλαίσιο, ο βασιλιάς των Ζουλού, Goodwill Zwelithini, μια προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή στην κοινότητά του, είχε προσκαλέσει επίσημα τους ξένους «να εγκαταλείψουν τη χώρα». Αυτό το κλίμα εχθρότητας προς τους μη γηγενείς πληθυσμούς είχε ως αποτέλεσμα αυστηρότερους νόμους για τη μετανάστευση.
Ορισμένα μέτρα, όπως αυτό που απαιτεί τώρα από τους δημιουργούς επιχειρήσεων να απασχολούν τουλάχιστον το 60% Νοτιοαφρικανούς εργαζομένους, θα μπορούσαν να έχουν καταστροφικές συνέπειες για τις ξένες επενδύσεις. Μια πρώτη αλληλουχία πανομοιότυπης βίας είχε ήδη συμβεί το 2008 εναντίον εργατών από τη Ζιμπάμπουε, τη Μοζαμβίκη και το Κογκό.
Οι μετανάστες δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτοι σε μια κοινωνία που κλονίζεται από την οικονομική κρίση και την επιμονή της ανεργίας (μεταξύ 30 και 40%) που δεν επιτρέπει πλέον την υποδοχή εξωτερικής εργασίας. Απέχουμε πολύ από το μήνυμα του Μαντέλα για άνοιγμα προς τους μαύρους πληθυσμούς των γειτονικών χωρών.
Η βία επηρεάζει επίσης μικρούς εμπόρους των οποίων τα καταστήματα λεηλατούνται συχνά από νέους που δεν διστάζουν να σκοτώσουν για να αποκτήσουν τα εμπορεύματά τους. Η έκρηξη της εγκληματικότητας μετά το τέλος των φυλετικών διακρίσεων, έχει προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις και υπάρχουν δήμοι όπου οι δολοφονίες και οι συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών αποτελούν πραγματική κοινωνική μάστιγα.
Έτσι σε πολλούς δήμους, οι πολίτες τους έχουν δημιουργήσει πολιτοφυλακές αυτοάμυνας, που κάνουν το κατά δύναμη για να αποτρέψουν εγκλήματα. Από την πλευρά τους, οι πλούσιοι ιδιοκτήτες, χρησιμοποιούν κατά κόρον υπερσύγχρονα συστήματα ασφάλειας και προστασίας τους, με παράλληλη προσφυγή στις υπηρεσίες ιδιωτικής αστυνομίας. Αυτή η επιδείνωση του κοινωνικού κλίματος αποτελεί εφαλτήριο για την άνοδο των ανισοτήτων, με την αστική τάξη των Black Diamonds (Μαύρα Διαμάντια) να προκαλεί τους φτωχούς συνανθρώπους της.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στις υπόλοιπες χώρες της Αφρικής, όπου η διαφθορά, το αντεπιχειρηματικό κλίμα και ο πολιτικός αυταρχισμός καταρρίπτουν ρεκόρ. Δεν προκαλεί έτσι καμιά απολύτως έκπληξη το γεγονός ότι το 60% του ορυκτού πλούτου της Αφρικής έχει πουληθεί σε Κινέζους, Ρώσους, Τούρκους και Άραβες μεγιστάνες του πλούτου αλλά και σε κινέζικες κυρίως κρατικές εταιρείες.
Και αυτοί οι νέοι αποικιοκράτες της Αφρικής, από τη μια κάνουν ότι μπορούν για να μην ενσωματωθεί η ήπειρος αυτή στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας, από την άλλη, καλλιεργώντας φτώχεια και ανισότητες ωθούν τους απελπισμένους και τους πράκτορές τους στο να εισβάλλουν στη Δύση και κυρίως στη Νότια Ευρώπη.
Παράλληλα όμως έχουν ανοίξει οι πόρτες και για τον εξισλαμισμό της Αφρικής, στον οποίον πολλά επενδύουν Σαουδάραβες, Καταριανοί, Ιρανοί και Τούρκοι. Ενόψει δε του γεγονότος ότι ο πληθυσμός της ηπείρου από το 1,3 δισεκατομμύριο ανθρώπους σήμερα σε 15 έτη θα πλησιάζει τα 2 δισεκατομμύρια, με μέση ηλικία τα 18 χρόνια, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ποια είναι η τεράστια πληθυσμιακή/μεταναστευτική καταιγίδα που απειλεί την ήδη γερασμένη και δημογραφικά φθίνουσα Ευρώπη.
Ως φαίνεται όμως στους ηγετικούς κύκλους της τελευταίας δεν είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να καταλάβουν και να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά το σοβαρό αυτό πρόβλημα.Ένα πρόβλημα που συνοδεύεται και από τον σταδιακό εξισλαμισμό της Αφρικής.
Ακόμα χειρότερα, στην Ελλάδα, ελάχιστοι γνωρίζουν τις τεράστιες τουρκικές επενδύσεις σε τζαμιά στη Βόρεια Αφρική, σε συνεργασία με την Αλγερία και με προφανή στόχο εν ευθέτω χρόνο να αποσταθεροποιηθεί σε πρώτη φάση η Κρήτη και να ακολουθήσουν τα Δωδεκάνησα.
Ευχή μας είναι να διαψευστούμε. Όμως, ας μη ξεχνούν όσοι θα σπεύσουν να μας κατατάξουν σε διάφορες συνομοταξίες, ότι η ιστορική πραγματικότητα βγάζει μάτια. Στραβώνει δηλαδή....