«Ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ» μας έλεγε στέλεχος του χώρου «αποτελείται από άτομα και ομάδες που μοιράζονται δύο κοινά σημεία. Την ελπίδα για επάνοδο στην εξουσία και ένα αντισυστημικό αφήγημα. Και κανείς δεν θα εγκατέλειπε το ένα από τα δύο αν δεν αποζημιώνονταν με περισσή δόση από το άλλο».
Αν ισχύει αυτό τότε είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πώς η εκλογή ενός «κεντρώου», «σοσιαλδημοκράτη», «φιλο-επιχειρηματία» κ.λπ. στην ηγεσία του κόμματος δεν θα προκαλέσει κλυδωνισμούς στη βάση του.
Διότι στην ουσία καλείται η βάση να εγκαταλείψει το «αντισυστημικό» αφήγημα. Κάτι το οποίο θα μπορούσε να συμβεί μόνο αν αυτό έφερνε πιο κοντά το όραμα της απόκτησης της εξουσίας. Όμως πόσο εφικτό είναι αυτό;
Mε άλλα λόγια πόσο εφικτό είναι η επάνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ με μία «κεντρώα» ηγεσία; Λίγο κατά την γνώμη μου.
Ο νέος «κεντρώος» υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ανταγωνιστεί και να κερδίσει έναν κορυφαίο «επιχειρηματία της πολιτικής» (political enterpreneur) όπως τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε έναν χώρο στον οποίο ο τελευταίος έχει επικρατήσει απόλυτα. Είναι δυνατόν αυτό; Γιατί π.χ. ένας κεντρώος πολίτης θα μετέφερε την εμπιστοσύνη του από τον ηγέτη της ΝΔ στην νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση όπου και οι δύο λένε τα ίδια πράγματα;
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιο. Διότι απέναντι του δεν βρίσκεται ένα κόμμα πού είχε και προσπαθούσε να εφαρμόσει μία συγκροτημένη ιδεολογική ατζέντα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει και υπήρξε τεράστιο λάθος της προηγούμενης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί την ΝΔ του Μητσοτάκη για «νεοφιλελευθερισμό» κ.λπ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ στην ουσία «δεν κυβερνά», οπότε δύσκολα μπορείς να την ψέξεις για οτιδήποτε. Απλά αποστηθίζει και εφαρμόζει τις οδηγίες των Βρυξελλών στο οικονομικό επίπεδο και της Ουάσιγκτον στο στρατιωτικό. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Πού ακριβώς θα διαφοροποιηθεί η νέα «κεντρώα» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η οποία εκ προοιμίου ταυτίζεται απόλυτα με την «ευρωπαϊκή» και νατοϊκή πορεία της χώρας;
H χειροκροτούμενη σήμερα από την πλειοψηφία των ΜΜΕ «κεντρώα» στροφή του ΣΥΡΙΖΑ πιθανόν να έχει αρνητική κατάληξη για αυτό το κόμμα. Οπωσδήποτε θα προκαλέσει σοβαρές τριβές στην εκλογική βάση του κόμματος που θα πρέπει να εγκαταλείψει το αντισυστημικό αφήγημα, χωρίς να υπάρχει βάσιμη ελπίδα ότι θα ανταμειφθεί με επάνοδο στην εξουσία.
Αντίθετα η επιλογή ενός ηγέτη με αντισυστημικό προφίλ που δεν θα προέρχεται από την «πολιτική κάστα» μακροπρόθεσμα ίσως να έχει καλύτερα αποτελέσματα για το κόμμα της Αριστεράς. Διότι ο χώρος που εμφανίζει τις μεγαλύτερες προοπτικές ανάπτυξης είναι ο αντισυστημικός χώρος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αντίθετα πολιτικοί χώροι και ιδεολογίες όπως «κέντρο», «εκσυγχρονισμός», «σοσιαλδημοκρατία» κ.λπ., απλά φέρνουν στον νου τα μνημόνια που οδηγούν στην καταρράκωση της ποιότητας των δημόσιων υπηρεσιών, τον πληθωρισμό, την έλλειψη στέγης, την πανάκριβη ενέργεια κ.λπ.
Άλλωστε δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε στο πλαίσιο του «αντισυστημικού κινήματος των αγανακτισμένων» και άρχισε σιγά σιγά να ξεφουσκώνει καθώς «προσγειωνόταν» στην «κεντρώα» πραγματικότητα.
Αυτό που χρειάζεται πρώτα από όλα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ηγεσία, η οποία θα του δίνει ένα διακριτό προφίλ έναντι των ανταγωνιστών του. Όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε προϊόν που στοχεύει να επικρατήσει στην αγορά.
Όλα τα άλλα έπονται.