Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια, πολιτικά ενδιαφέρουσες εξελίξεις πραγματοποιούνται στον χώρο που υπάρχει πέραν της παραδοσιακής Δεξιάς. Εκεί, πλέον, αναπτύσσονται ποικίλα κόμματα και κινήματα τα οποία -παρά τις σημαντικές διαφορές που έχουν μεταξύ τους- θέτουν σε αμφισβήτηση παραδοσιακές και θεσμικές αξίες.
Επίσης, πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις που είτε βρίσκονται στην εξουσία, όπως στην Ιταλία, είτε έχουν σοβαρές ελπίδες να την αποκτήσουν στο μέλλον, όπως στη Γαλλία και την Γερμανία. Με άλλα λόγια, πολιτικά φαινόμενα που άλλοτε συνδέαμε με τον χώρο της Αριστεράς, σήμερα προέρχονται από τον πέραν της παραδοσιακής Δεξιάς χώρο.
Το πλέον πρόσφατο δείγμα των παραπάνω εξελίξεων έρχεται από την Αργεντινή οπού έγιναν προκαταρτικές εκλογές για να επιλεγούν οι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν στις 23 Οκτωβρίου.
Πρώτος, λοιπόν, με 32% των ψήφων ήρθε ο οικονομολόγος Χαβιέρ Μιλέι, ένας ακραίος λιμπεραλιστής που επικράτησε τόσο του περονιστή (αριστερού) υποψηφίου όσο και των υποψηφίων της παραδοσιακής Δεξιάς.
Ο Μιλέι πιστεύει στην απόλυτη ηγεμονία της αγοράς όσον αφορά τις οικονομικές αποφάσεις που πρέπει να πάρει η χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο προτείνει «το τέλος του κράτους» που στην πρώτη φάση σημαίνει άμεση κατάργηση των υπουργείων Παιδείας, Κοινωνικής Ανάπτυξης, Υγείας και Δημόσιων Εργων.
Εξ ίσου ριζοσπαστικές είναι και οι προτάσεις του σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα του πληθωρισμού που αντιμετωπίζει η χώρα. Εδώ προτείνει το «κάψιμο» της κεντρικής τράπεζας της χώρας και την άμεση υιοθέτηση του δολαρίου ως επίσημου νομίσματος.
Και στα κοινωνικά θέματα προτείνει λύσεις αρκετά συζητήσιμες. Έτσι υποστηρίζει την ελεύθερη οπλοκατοχή και για το εμπόριο οργάνων θεωρεί ότι είναι απλά «μία ακόμη αγορά». Όπως λέει: «Αν κάποιος αποφασίσει να πουλήσει ένα όργανο του, ποιοι είμαστε εμείς που θα του πούμε τι θα κάνει με τη ζωή του;».
Επιπλέον θεωρεί την κλιματική αλλαγή «μία φάρσα της αριστεράς» που της επιτρέπει να επιβιώνει πολιτικά.
Στα θέματα της μετανάστευσης είναι αρκετά ανοικτός όμως θέτει δύο όρους:
- Δεν επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα σε άτομα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο.
- Κάθε μετανάστης που θα παραβιάσει τους νόμους της χώρας θα υποχρεώνεται να την εγκαταλείψει αμέσως.
Μια ελαφρά παραφωνία στο λιμπεραλιστικό του πρόγραμμα είναι οι θέσεις του για την διακοπή της εγκυμοσύνης. Έτσι υποστηρίζει την κατάργηση του νόμου που επιτρέπει τις αμβλώσεις.
Όμως ίσως το πλέον χαρακτηριστικό του Μιλει και των οπαδών του είναι η απόλυτη περιφρόνηση που τρέφουν για την «κάστα των πολιτικών» όπως αποκαλούν τους παραδοσιακούς πολιτικούς. Στις συγκεντρώσεις του κόμματος κυριαρχεί η ιαχή «Φοβάται η κάστα!» και «Να φύγουν όλοι τους –να μην μείνει κανένας!». Όπως λέει ο ίδιος «στόχος μας είναι να τελειώσουμε με αυτή την παρασιτική τάξη που έχει καταστρέψει την χώρα». Όσον δε αφορά τον τρόπο που θα γίνει αυτό ο Μιλέι διευκρινίζει ότι «θα τους διώξουμε με κλωτσιές στον πισινό».
Πάντως αξίζει να αναφερθεί ότι η έννοια της «κάστας» δεν παραπέμπει μόνο στους πολιτικούς, αλλά και σε δημοσιογράφους, εκδότες, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές -δηλ. σε όλο το κονγκλομεράτο που κατά την άποψη του διαφαντεύει την μοίρα των πολιτών.
Μετά, λοιπόν, από αυτή την παρουσία-σεισμό του Μιλέι στις προκαταρτικές εκλογές το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσουν τα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς της Αργεντινής προκειμένου να αποσοβήσουν μία νίκη του στις προεδρικές εκλογές του Οκτωβρίου.
Κρίνοντας από ανάλογες περιπτώσεις σε άλλες χώρες θα ανασύρουν πιθανότατα τα γνωστά και κουρασμένα αφηγήματα περί «σωτηρίας της δημοκρατίας», «κίνδυνο για το κράτος δικαίου» και ανάλογα χαριτωμένα - που ίσως όμως να φανούν χρήσιμα.