Ως φαίνεται, η αξιοποίηση της επιστημονικής και πνευματικής γελοιότητας του λαϊκισμού, εξελίσσεται πλέον σε δεινό αλλά και ύπουλο όπλο της πολιτικής. Ιδού γιατί.
To 2019, ο Hermann Simon, κορυφαίος Γερμανός επιχειρηματίας, ειδικός στο μάνατζμεντ και συγγραφέας του επιδραστικού βιβλίου Hidden Champions, στάθηκε στον πεζόδρομο μιας γερμανικής πόλης και πλησίασε 100 άτομα. Αυτή η μέθοδος διεξαγωγής μιας έρευνας είναι γνωστή ως «δειγματοληψία ευκολίας» και δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι παρέχει αντιπροσωπευτικά αποτελέσματα. Αλλά ο Simon δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τους αριθμούς· τον ενδιέφερε περισσότερο να παρατηρήσει τις αντιδράσεις των ανθρώπων.
Ρώτησε τους περαστικούς: «Πόσο είναι το κέρδος μιας εταιρείας που έχει 100 ευρώ έσοδα, όταν αφαιρεθούν τα έξοδα και οι φόροι;». Πολλοί από τους ανθρώπους με τους οποίους συνομίλησε δυσκολεύτηκαν με την ερώτηση και συνέχισαν το δρόμο τους. Κάποιοι άλλοι όμως, αρνήθηκαν να απαντήσουν, υποστηρίζοντας ότι απορρίπτουν την ιδέα του κέρδους για λόγους αρχής.
Λίγες ημέρες αργότερα, συνεργάτης του Γερμανού επιχειρηματία σε παρόμοια έρευνα, ρώτησε πάνω από 100 άτομα πως θα αισθάνονταν αν εργάζονταν σε μια ζημιογόνα επιχείρηση. Η απάντηση ήταν μεγάλη αβεβαιότητα. Κάποιοι δε απάντησαν ότι μια επιχείρηση πρέπει να «έχει λογικά κέρδη», πλην όμως δεν είχαν καμιά ιδέα για το ποσοστό αυτού του «λογικού κέρδους».
Όλα αυτά τα δείγματα οικονομικού αναλφαβητισμού δεν συγκινούν ως φαίνεται διεθνείς και εγχώριους οικονομολόγους. Έτσι, μετά από «ενδελεχή» μελέτη των αιτιών του πρόσφατου πληθωρισμού, μας πληροφόρησαν ότι αυτός οφείλεται στην απληστία. Ποιών άλλων βέβαια, από αυτήν των επιχειρήσεων που κυρίως παράγουν και διακινούν τρόφιμα.
Άρα η λύση του προβλήματος είναι απλή. Βαράμε φορολογικά τις άπληστες επιχειρήσεις, ελέγχουμε τις τιμές τους, και ως δια μαγείας το πρόβλημα λύνεται. Ο πληθωρισμός εξαφανίζεται.
Τώρα αν οι «άπληστες» επιχειρήσεις λόγω έλλειψης ρευστότητας απολύσουν το μισό προσωπικό τους, ακόμα καλύτερα. Οι απολυθέντες θα μειώσουν τις καταναλωτικές τους δαπάνες, άρα ο πληθωρισμός ενδέχεται να γίνει αρνητικός. Παράλληλα δίνουμε και τις απαραίτητες επιδοτήσεις, ως δείγμα κοινωνικής μέριμνας.
Κατά τα λοιπά, αν ο Πούτιν με την εισβολή του στην Ουκρανία κατέστρεψε την παραγωγή δημητριακών στον κόσμο δεν έχει σημασία. Η ξηρασία που πλήττει την Ινδία και την Υποσαχάρια Αφρική με ολέθριες επιπτώσεις στις διεθνείς τιμές τροφίμων δεν παίζει κανένα ρόλο. Το οργανωμένο σαμποτάζ των Κινέζων στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα για λόγους εκβιαστικού ανταγωνισμού, είναι «παραμύθι» των απλήστων. Το ίδιο και η έκρηξη των τιμών της ενέργειας.
Το γεγονός ότι στις θαλάσσιες μεταφορές η τιμή μεταφοράς ενός κοντέινερ από Σαγκάη σε Μασσαλία πετάχτηκε από τα 1.500 δολλάρια στα 9.000, δεν είναι απληστία αλλά φιλανθρωπία των μεταφορέων.
Το πρόβλημα λοιπόν με τον πληθωρισμό και τα πραγματικά του αίτια, δεν είναι η αντιμετώπισή τους, αλλά η πολιτικό-ιδεολογική τους εκμετάλλευση.
Στο πλαίσιο μιας γιγαντιαίας προσπάθειας επιβολής και κυριαρχίας ολοκληρωτικών αντιλήψεων παγκοσμίως, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί σχετικά εύκολα και γρήγορα μέσω διαδικτύου, οι θέσεις για συνωμοσίες, καταστροφές, πανδημίες, ξηρασίες και άλλα υπέρφυσικά φαινόμενα, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ενός γενικευμένου αντιδιαφωτισμού. Είναι σημαντική επίσης και η ύπαρξη των απαραίτητων «εχθρών» του κοινού καλού, οι οποίοι από το πρωί έως τη βαθειά νύχτα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μηχανεύονται πως θα υπέρ πλουτίσουν εις βάρος των κορόιδων.
Με κάθε τρόπο επιδιώκεται έτσι η πλήρης κατάργηση του εγώ κάθε ανθρώπου ώστε να αναιρεθεί η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης και να βρεθούμε όλοι στη σούπα του «εμείς». Μια σούπα που διευκολύνει την έλευση στο προσκήνιο κάποιων «πατερούληδων», «ολύμπιων θεών», σωτήρων και δημιουργών παραδείσων και μάγων που θεραπεύουν πάσαν νόσον.
Στο πλαίσιο αυτό, ο αναπτυσσόμενος στις ΗΠΑ και σε άλλες δυτικές χώρες «αφυπνισμός», ήτοι αυτό το κίνημα που θέλει να καταργήσει τον ορθολογισμό και την ερευνητική σκέψη, αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο μαφιόζικων καθεστώτων όπως αυτά της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν και κάποιων χωρών σε Αφρική, Λατινική Αμερική και Μέση Ανατολή, που αναζητούν για ευνοήτους λόγους, κορυφαία θέση στο νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας.
Υπό αυτή την έννοια, ο περίφημος «πληθωρισμός της απληστίας», έχει πολύ βαθύτερο περιεχόμενο από αυτό που νομίζουν κάποιοι υπουργοί της νέας ελληνικής Κυβέρνησης. Και είναι βέβαια η πολύ βολική λύση όταν ο οικονομικός αναλφαβητισμός ξεπερνά το 90% παγκοσμίως!