Για την Ουάσιγκτον και τα «poodles» της (Αγγλία, Βαλτικές χώρες, Πολωνία, Ελλάδα κ.λπ.) ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας ήταν «απρόκλητος».
Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ούτε η επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, ούτε η παρουσία στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία (πριν από τον πόλεμο), ούτε η άρνηση της Ουάσιγκτον να συζητήσει τις προτάσεις ασφάλειας που υπέβαλε η Ρωσία το 2021, ούτε το πραξικόπημα εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης της Ουκρανίας το 2014, ούτε η εξαπάτηση, όπως γνωρίζουμε σήμερα, της Ρωσίας από την Δύση (Γερμανία-Γαλλία) με τις περίφημες συμφωνίες του Μινσκ -τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμφωνα με την Ουάσιγκτον «πρόκληση» εναντίον της Ρωσίας.
Απέναντι στην Ουάσιγκτον υπάρχει μία άλλη ομάδα κρατών που βλέπει τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Πρόκειται για χώρες όπως το Μεξικό, η Βραζιλία, η Νότιος Αφρική, η Σερβία, η Τουρκία, η Ουγγαρία η Ινδία, η Κολομβία κ.ά.
Αυτές οι (φιλικές προς την Ουάσιγκτον) χώρες και οι ηγέτες τους κάνουν έναν διαχωρισμό μεταξύ «απρόκλητου» και «αδικαιολόγητου» πολέμου. Ο πόλεμος σύμφωνα με αυτή την άποψη δεν ήταν «απρόκλητος» -στο βαθμό που η Ρωσία αντιμετώπιζε πράγματι προκλήσεις στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω- όμως είναι «αδικαιολόγητος» για πολλούς και διάφορους λόγους, κυριότερος των οποίων είναι η παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας.
Στην δεύτερη αυτή κατηγορία κρατών ανήκει η Γαλλία και ο Εμμανουέλ Μακρόν. Ο Μακρόν έμμεσα δέχεται ότι οι ανησυχίες της Ρωσίας σε πολλά σημεία ήταν βάσιμες και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν για την επίτευξη μιας βιώσιμης ειρήνης στην Ευρώπη -ενώ παράλληλα καταδικάζει απερίφραστα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
«Πρέπει να ετοιμάσουμε», είπε «πώς θα προστατεύσουμε τους συμμάχους μας και τα κράτη μέλη και πώς θα δώσουμε εγγυήσεις στην Ρωσία την ημέρα που θα επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ενα από τα βασικά σημεία που πρέπει να αντιμετωπίσουμε -όπως λέει πάντοτε ο Πρόεδρος Πούτιν-είναι ο φόβος ότι το ΝΑΤΟ θα έρθει έξω από την πόρτα της Ρωσίας και η ανάπτυξη οπλικών συστημάτων που θα μπορούσαν να απειλήσουν την Ρωσία». Με άλλα λόγια η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η ανάπτυξη εκεί οπλικών συστημάτων είναι θέματα που η Δύση πρέπει να συζητήσει και να τύχει διαπραγμάτευσης.
Ένα άλλο καίριο σημείο διαφοροποίησης του Μακρόν από το νεοσυντηρητικό κονκλάβιο που ηγεμονεύει στην Ουάσιγκτον αφορά την φύση της σύγκρουσης τόσο με την Ρωσία σήμερα, όσο και με την Κίνα την οποία ονειρεύονται για αύριο. Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα στην Ουάσιγκτον πρόκειται για μία πάλη μεταξύ της «δημοκρατίας» και του «αυταρχισμού» που αναπόφευκτα θα κλιμακώνεται.
Ομως ο Γάλλος ηγέτης δεν δέχεται αυτή την μανιχαϊστική αντίληψη που διαιρεί τον κόσμο σε «καλούς» και «κακούς». Αρνείται να δεχτεί ότι διαφορετικές μορφές κυβερνήσεων συνεπάγονται μια σύγκρουση γενεών.
Οπως είπε απευθυνόμενος στο γαλλικό ακροατήριο την πρώτη μέρα της επίσκεψης του στο Πεκίνο: «Διαφορές στα πολιτικά συστήματα που καθιστούν την Ευρώπη και την Κίνα ‘αντιπάλους’ δεν θα πρέπει να οδηγήσουν σε ‘αποσύνδεση’ και ‘κλιμάκωση της έντασης’ που ορισμένοι θεωρούν αναπόφευκτη». Και τόνισε: «Δεν πιστεύω και δεν θέλω να πιστέψω σε αυτό το σενάριο».
O ίδιος, μάλιστα, έσπευσε με συνέντευξή του να προειδοποιήσει ότι η Ευρώπη πρέπει να αναπτύξει περισσότερη στρατηγική αυτονομία προκειμένου να αποφύγει να γίνει «υποτελής» σε περίπτωση παγκόσμιας κρίσης, όπως μια αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας.