Στην Ελλάδα υπάρχουν εξαιρετικοί συνταγματολόγοι -μεταξύ άλλων οι φίλοι Νίκος Αλιβιζάτος, Χρήστος Ροζάκης, ο μακαρίτης Σταύρος Τσακυράκης κ.ά.
Δεν υπάρχουν, όμως, ελευθεριακοί συνταγματολόγοι. Μια απλή απόδειξη: Eνώ δεν θα δυσκολευθεί κανείς να βρει συνταγματολόγο που θα σπεύσει να υποστηρίξει -και σωστά- τα δικαιώματα π.χ. ενός συνειδησιακού αρνητή της εκτέλεσης της στρατιωτικής θητείας, δύσκολα θα βρει κανείς Ελληνα συνταγματολόγο που θα υποστηρίξει τα δικαιώματα ενός συνειδησιακού αρνητή της πληρωμής των φόρων (παρόλο που η καταναγκαστική πληρωμή φόρων έχει τόσο λίγη ηθική νομιμοποίηση όσο και η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία).
Το ίδιο ισχύει σήμερα και με το θέμα του υποχρεωτικού εμβολίου εναντίον της Covid-19. Να τονίσω εδώ ότι προσωπικά είμαι υποστηρικτής των εμβολίων και θεωρώ τα περισσότερα επιχειρήματα εναντίον του εμβολίου ανοησίες. Όμως αυτό που με απασχολεί, είναι ότι αν δεχτούμε τα επιχειρήματα υπέρ της υποχρεωτικότητας του εμβολίου, στην ουσία δεχόμαστε την απαγόρευση του «right to exit» (δικαίωμα της εξόδου), κάτι που αφορά επίσης και τον φορολογούμενο.
Το επιχείρημα υπέρ της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού είναι πολύ απλό. Οσο υπάρχουν ανεμβολίαστοι άνθρωποι στην κοινωνία, υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας και μετάδοσης νέων και πιο επικίνδυνων μεταλλάξεων που απειλούν όλους μας. Με άλλα λόγια, η στάση του αρνητή του εμβολίου δεν επηρεάζει μόνο αυτόν αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία. Για αυτό λοιπόν είναι επιτρεπτή η υποχρεωτικότητα του εμβολίου, ακόμα και αν παραβιάζει τα δικαιώματα του αντιεμβολιαστή, στερώντας του το «δικαίωμα της εξόδου» από τη συμμετοχή στον μαζικό εμβολιασμό.
Αν τώρα μεταφερθούμε στο επίπεδο της φορολογίας, η αρχή της ανταποδοτικότητας (η μόνη ηθική βάση για την επιβολή ενός φόρου) συνεπάγεται το «δικαίωμα της εξόδου». Αν κάποιος π.χ. στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (δηλαδή ασκήσει το «δικαίωμα της εξόδου» σε σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα), θα πρέπει να πληρώνει ένα φόρο μειωμένο κατά το ποσό που δαπανά το κράτος για να εκπαιδεύσει ένα παιδί.
Όμως αυτή η άποψη δεν γίνεται δεκτή από τον κρατικό νομοθέτη, με το γνωστό επιχείρημα ότι αν όλοι οι πλούσιοι σταματούσαν να πληρώνουν για τις δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και αν δεν έκαναν χρήση τους, αυτό θα σήμαινε κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί η υπόλοιπη κοινωνία.
Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο συνταγματολόγος προκειμένου να καταστήσει υποχρεωτικό τον εμβολιασμό. Ότι η ύπαρξη ανεμβολίαστων ατόμων δημιουργεί κίνδυνο για την υπόλοιπη κοινωνία. Γι’ αυτό επιβάλλεται η «απαγόρευση της εξόδου» σε αυτόν που αρνείται να κάνει χρήση των κρατικών παροχών τόσο στον τομέα της παιδείας όσο και στον τομέα του εμβολιασμού.
Στην περίπτωση αυτού που «μεταναστεύει» στο ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, η «απαγόρευση της εξόδου» παίρνει την έμμεση μορφή της υποχρέωσης του ατόμου να συνεχίσει να πληρώνει για κάτι που δεν χρησιμοποιεί. Στην περίπτωση αυτού που δεν θέλει να εμβολιαστεί, η απαγόρευση είναι άμεση.
Να τονίσω ξανά ότι το επιχείρημα που ανέπτυξα πιο πάνω δεν είναι ένα επιχείρημα υπέρ ή κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Απλά είναι ένα επιχείρημα που επιθυμεί να καταδείξει ότι τα επιχειρήματα υπέρ της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού οδηγούν στη γενικότερη κατάργηση του «δικαιώματος της εξόδου» και κατά συνέπεια, στην απεμπόληση κάθε βάσης σοβαρής πολιτικής κριτικής του υπάρχοντος κρατοκεντρικού συστήματος.