Οτι δεν κατάφεραν η Θάτσερ και ο Ρήγκαν φαίνεται να το καταφέρνει ο Νικολά Μαδούρο... παρά την θέληση του: την μείωση του κράτους μέσω της συνεχούς μείωσης των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα!
Τα τελευταία δύο χρόνια η Βενεζουέλα βιώνει μια διαδικασία ολοένα επιταχυνόμενης άτυπης δολαριοποίησης της οικονομίας της. Ενώ κάποτε πλήρωνες σε δολάρια μόνο για πολύ «κυριλέ» καταστάσεις -π.χ. σε γκουρμέ εστιατόρια στο Καράκας - από το 2019 η διαδικασία άρχισε να γενικεύεται. Σήμερα μπορείς να πληρώσεις σε δολάρια το νοίκι, τα αγαθά στο σουπερμάρκετ, τα ηλεκτρικά είδη... ακόμα και το σάντουιτς του πλανόδιου πωλητή!
Αυτή η γενικευμένη χρήση του δολαρίου έχει οδηγήσει στο να επανεμφανισθούν αγαθά στα ράφια των καταστημάτων, τα οποία είχαν εξαφανισθεί λόγω του πενταψήφιου πληθωρισμού που αντιμετωπίζει η χώρα τα τελευταία χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η δολαριοποίηση έχει όχι μόνο την υποστήριξη της πλουτοκρατίας, των τραπεζών, καθώς και των ξένων χρηματοπιστωτικών κέντρων αλλά και την ευλογία του καθεστώτος. Ετσι ο Μαδούρο πρόσφατα αποκάλεσε την δολαριοποίηση «αυτορύθμιση της οικονομίας σε κατάσταση αντίστασης»!
Να σημειωθεί ότι αυτό που διαφοροποιεί την χρήση του δολαρίου σε χώρες της Λατινικής Αμερικής από την χρήση του στη Βενεζουέλα είναι ότι ενώ στις πρώτες χρησιμοποιείται ως νόμισμα αποταμίευσης, στην Βενεζουέλα χρησιμοποιείται για τα καθημερινά έξοδα.
Η δολαριοποίηση της οικονομίας έχει οδηγήσει σε σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας. Η πιο σημαντική είναι η συνεχής ροή των εργαζομένων από την επίσημη στην «παράλληλη» αγορά.
Ατομα που μέχρι τότε δούλευαν σε θέσεις εργασίας όπου ελάμβαναν σταθερό μισθό στο τοπικό νόμισμα (μπολιβάρ) αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, καθώς βλέπουν τον πληθωρισμό να τρώει τον μισθό τους και να προσφεύγουν στην «παράλληλη» αγορά εργασίας για να εξασφαλίσουν κανένα δολάριο. Ετσι άνθισαν διάφορες δραστηριότητες στον παράλληλο τομέα όπως μικροπωλητές και πάνω απ’ όλα τα υπαίθρια κομμωτήρια με τα οποία έχει γεμίσει το Καράκας.
Αυτή η διαδικασία επηρέασε κυρίως τους εργαζομένους εκείνους που είχαν τις πιο σταθερές εργασίες και μισθούς: Τους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί ήταν εκείνοι που υπέφεραν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στρώμα από την συνεχή υποτίμηση του νομίσματος στο οποίο πληρωνόντουσαν τους μισθούς τους. Και έτσι από την μια ημέρα στην άλλη η δουλειά του δημοσίου υπαλλήλου μετατράπηκε από «ευλογία» σε «κατάρα».
Κάποτε, όπως αναφέρουν σε μελέτη τους ο Βενεζουλάνοι οικονομολόγοι Μariana Garcia και Hernan Vargas «όλος ο κόσμος ήθελε να δουλέψει σε μία μόνιμη θέση, με συμβόλαιο σε κάποιον δημόσιο οργανισμό». Σήμερα, αντίθετα, οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα τον εγκαταλείπουν, είτε μεταναστεύοντας στο εξωτερικό, είτε μεταφερόμενοι στην παράλληλη οικονομία που θα τους δώσει πρόσβαση σε συνάλλαγμα το οποίο είτε θα στείλει στην οικογένεια τους (αν έχει μεταναστεύσει), είτε θα χρησιμοποιηθεί εντός της χώρας (αν δεν έχει μεταναστεύσει).