Όπως και στην κοινωνική ζωή έτσι και στις επιχειρήσεις, υπάρχουν στις ηγετικές θέσεις τους δύο κατηγορίες στελεχών. Αυτά που αγαπούν το χρήμα και άρα σκέπτονται πάντα με υλικά κριτήρια (money managers) και αυτά που προτιμούν τη δόξα και την προβολή (fame managers ή fame fanatics) και που βλέπουν τη δράση τους περισσότερο σαν θέαμα.
Στα πλαίσια αυτής της πραγματικότητας οι εργαζόμενοι ή οι συναλλασσόμενοι με μια επιχείρηση, καλόν είναι να εντοπίσουν πριν από οποιαδήποτε ενέργεια τους, με ποια κατηγορία στελεχών έχουν να κάνουν. Και τούτο διότι, τα πιο πάνω δυο διαφορετικά είδη μάνατζερ, όπως είναι ευνόητο, απαιτούν και διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης.
Ειδικότερα, ο φιλοχρήματος μάνατζερ, στις επαφές και διαπραγματεύσεις του ενδιαφέρεται πάντα να μάθει τι θα κερδίσει σε χρήμα από μια ενέργεια, πρωτοβουλία, αγορά κ.λπ. Επίσης, αυτός ο τύπος μάνατζερ ή και επιχειρηματία ακόμα, αποφεύγει τα πολλά και περιττά λόγια στις διάφορες συνομιλίες του και ως εκ τούτου απεχθάνεται τους ανθρώπους που σπαταλούν το χρόνο του.
Ακόμα, οι φιλοχρήματοι μάνατζερ βλέπουν με μεγάλη καχυποψία τις συσκέψεις και δεν τρέφουν καμμιά απολύτως εκτίμηση στις ατέρμονες και ανούσιες συνεδριάσεις.
"Μισώ κυριολεκτικά τα μακράς διάρκειας μίτινγκ και σκέφτομαι ότι όλη αυτή την ώρα έχω άλλα πιο χρήσιμα πράγματα να κάνω”, τονίζει ο Τζέιμς Χόλιντεϊ αυτοδημιούργητος Αμερικανός επιχειρηματίας στον κλάδο της πληροφορικής.
Από την πλευρά του, ο σύμβουλος επικοινωνίας Μίλος Φρανκ, υπογραμμίζει ότι τα φιλοχρήματα στελέχη, όταν συνομιλούν με άλλους, προσέχουν τα όσα λέει ο συνομιλητής τους 30 με 40 δευτερόλεπτα. Αν λοιπόν στο χρονικό αυτό διάστημα δεν καταφέρει κάποιος να είναι πειστικός τότε το πουλάκι πέταξε.
"Ωστόσο", λέει ο Μ. Φρανκ, "ανεξάρτητα από τη νοοτροπία του συνομιλητή μας, τα 30 δευτερόλεπτα είναι το ανώτατο όριο του χρόνου που μπορεί να δώσει κανείς όταν ακούει κάποιον άλλον να μιλάει. Αυτό δεν ισχύει ακόμη περισσότερο στην τηλεόραση όπου οι πολυλογίες τρέπουν τους τηλεθεατές σε άτακτο φυγή ή τους αποκοιμίζουν.
Διπλό επικοινωνιακό τοπίο
Υπό αυτές τις συνθήκες όταν κανείς έχει να κάνει με φιλοχρήματους μάνατζερ πρέπει να είναι σύντομος, σαφής, καλά προετοιμασμένος για γρήγορες απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις και είναι απαραίτητο να χρησιμοποιεί επιχειρήματα που στηρίζονται σε χρηματοοικονομική βάση.
Αντίθετα, το επικοινωνιακό τοπίο αλλάζει στις περιπτώσεις όπου ο ηγετικός μάνατζερ είναι επιρρεπής στην προβολή, στην αναζήτηση δόξας. Ο μάνατζερ αυτού του τύπου είναι ευαίσθητος στα κομπλιμέντα, του αρέσουν οι μακρές συζητήσεις διανθισμένες με ανέκδοτα που λέει ο ίδιος, επιδιώκει τις δημόσιες εμφανίσεις και αναλύει τις επαφές και συναλλαγές του υπό το πρίσμα του "σώου".
Ο μάνατζερ ή ο επιχειρηματίας που έχει την προβολή σε πρώτη μοίρα κάθε πρόταση που του γίνεται την κρίνει από το επικοινωνιακό της αποτέλεσμα και όχι από τα χρηματοοικονομικά της πλεονεκτήματα.
Με άλλα λόγια οι αποκαλούμενοι fame fanatics μάνατζερ, σε αντίθεση με τους φιλοχρήματους, αρέσκονται σε μακρές συνομιλίες, συσκέψεις και συνεδριάσεις και μια πρόταση την εκτιμούν από το πόσο πιο διαφορετική είναι από μια άλλη.
Το ίδιο ισχύει και με τα προϊόντα. Ενώ ο φιλοχρήματος μάνατζερ κρίνει από τα κέρδη που μπορούν να αποφέρουν, ο φιλόδοξος δίνει μεγάλη σημασία στη διαφοροποίηση που του προσφέρουν. Αξιολογεί δηλαδή το προϊόν με βάση τις συζητήσεις που ενδεχομένως θα μπορούσε να προκαλέσει στην αγορά, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικό από άλλα ομοειδή προϊόντα.
Και το ερώτημα που τίθεται μετά τις πιο πάνω περιγραφές δυο διαφορετικών τύπων στελεχών επιχειρήσεων ή και επιχειρηματιών είναι αυτό του ποιος από τους δυο είναι ο καλύτερος τύπος για μια επιχείρηση.
Απόλυτη απάντηση δεν υπάρχει, γιατί στη ζωή όλα είναι ως γνωστόν σχετικά. Κατά συνέπεια το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Η εμπειρία όμως δείχνει ότι μεταξύ των επιχειρήσεων που τελικά απέτυχαν, αυτές που είχαν επικεφαλής τους fame fanatic ηγετικούς μάνατζερ είναι 20% περισσότερες από τις άλλες.
"Στον κόσμο των επιχειρήσεων, γράφει ο καθηγητής Ρόμπερτ Μέμπλεϊ, το κυνήγι της δόξας δεν είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος για την επιτυχία. Και τούτο διότι η επιχείρηση είναι μέσο ορθολογισμού και υλικής δημιουργίας και λιγότερο μέσο ικανοποίησης φαντασιώσεων.
Κάπου στη μέση, κατά τη γνώμη μας θα πρέπει να βρίσκεται και το μέτρο που καθορίζει τη ζωή και την πορεία μιας επιχείρησης.