Καθώς η πανδημία ξεθωριάζει σε μεγάλο βαθμό από τα φώτα της δημοσιότητας, αφήνει στο πέρασμά της νέες πραγματικότητες για τους εργοδότες που αγωνίζονται να ανακόψουν το κύμα της επαγγελματικής εξουθένωσης των εργαζομένων.
Η προτεραιότητα στην ψυχική υγεία και την ευημερία στο χώρο εργασίας προσφέρει ένα προκλητικό πλαίσιο για μια αναθεωρημένη επιχειρηματική στρατηγική που βασίζεται στη συμπόνια και την υποστήριξη.
Η υπέρμαχος της ψυχικής υγείας και σύμβουλος πολιτικής Poppy Jaman, η οποία είναι η παγκόσμια Διευθύνουσα Σύμβουλος της Mind Forward Alliance και πρώην Διευθύνουσα Σύμβουλος της City Mental Health Alliance UK, τοποθετεί την ψυχική υγεία στο επίκεντρο ενός παγκόσμιου επιχειρηματικού κινήματος. Τονίζει πώς μπορεί να αντικατοπτρίζεται στις ατζέντες των διοικητικών συμβουλίων, στις στρατηγικές για το περιβάλλον, την κοινωνία και τη διακυβέρνηση (ΠΚΔ - ESG) στο μητρώο κινδύνων- σε νέα επιχειρηματικά πλαίσια- και σε σχέδια εργασίας, μεταξύ άλλων.
Σε συνέχεια της συνομιλίας της με τον ανώτερο συνεργάτη της McKinsey Ramesh Srinivasan σχετικά με τη διαχείριση της ψυχικής υγείας σε όλες τις πτυχές της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, η Poppy Jaman κατέθεσε μια σειρά σκέψεων, οι οποίες συνοψίζονται ως ακολούθως:
- Πριν εκδηλωθεί η πανδημία, είχαμε ήδη μια τεράστια ανάγκη για αυξημένη εστίαση στην ψυχική δυσφορία πέρα από το πλαίσιο των συστημάτων υγείας μας. Η πανδημία - με αυξημένους αγώνες ψυχικής υγείας παγκοσμίως (ειδικά μεταξύ των νέων), μειωμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας και πολλά άλλα - καθώς και η επιστροφή στην εργασία, έχει επιδεινώσει τις προκλήσεις.
- Ως αποτέλεσμα αυτών των σωρευτικών παραγόντων, πολλοί άνθρωποι - ιδιαίτερα γυναίκες - εγκαταλείπουν το εργατικό δυναμικό, γεγονός που θα μπορούσε να επηρεάσει την παραγωγικότητα. Πρέπει να επικεντρωθούμε στη δημιουργία χώρων εργασίας όπου οι άνθρωποι μπορούν να ανθίσουν. Αν δεν φροντίζουμε τους ανθρώπους, τότε τι κάνουμε:
- Την τελευταία δεκαετία, ηγέτες από όλο τον κόσμο έχουν ρωτήσει πώς να κάνουν την ψυχική υγεία επιχειρηματικό στόχο και να την συμπεριλάβουν στην ατζέντα της αίθουσας συνεδριάσεων. Λίγοι όμως είχαν το θάρρος να θέσουν σε εφαρμογή μια στρατηγική που θα διαρκούσε πέρα από τη θητεία τους. Η ψυχική υγεία δεν είναι ένα ζήτημα που πρόκειται να τελειώσει στην καριέρα τους, οπότε το τρέχον κλίμα «βραχυπρόθεσμου» ήταν ένα πραγματικό εμπόδιο. Τώρα, η πανδημία επέκτεινε την ανάγκη αλλά και ενίσχυσε το θάρρος των ηγετών στις επιχειρήσεις να στηριχθούν σε αυτήν την ατζέντα, εν μέρει επειδή όλοι έκαναν την ερώτηση «Πώς είσαι;» και άκουγαν.
- Σήμερα οι επιχειρήσεις λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη το ESG. Το "Ε" και το "G" είναι καλά κατανοητά και καθιερωμένα. Έτσι εργάζονται για το "S", το οποίο συνήθως έχει ασχοληθεί με θέματα όπως η κοινωνική κινητικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα εντός της αλυσίδας εφοδιασμού. Λένε ότι το "S" είναι επίσης για τα ενδιαφερόμενα μέρη- συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων. Ο κοινωνικός αντίκτυπος περιλαμβάνει αυτό που συμβαίνει μέσα σε έναν οργανισμό και αφορά την τοποθέτηση της ψυχικής δυσφορίας στον χώρο εργασίας στις ατζέντες των διοικητικών συμβουλίων και στα μητρώα κινδύνου. Για παράδειγμα, έχουμε δει αύξηση των πόρων που διατίθενται για την πρόσληψη διευθυντών ψυχικής υγείας και δυνητικών πελατών ευημερίας. Δεν είμαστε πουθενά κοντά στο τέλος αυτού του ταξιδιού, είμαστε στην αρχή. Αλλά πολλές δυνατότητες συγκεντρώνονται για να γίνει αυτό ένα παγκόσμιο επιχειρηματικό κίνημα.
Για να προωθήσουν οι ηγεσίες των επιχειρήσεων δεξιότητες και στρατηγικές ώστε να προκύψει κεφάλαιο ευημερίας μέσω ψυχικής υγείας, απαιτούνται νέου τύπου ευαισθησίες. Χρειάζεται οι ηγέτες να έχουν τις ίδιες ιδιότητες και δεξιότητες που επέδειξαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, συμπεριλαμβανομένης της ευπάθειας, της ηρεμίας, της καλοσύνης και της συμπόνιας. Εάν δεν οδηγείτε με συμπόνια, τότε κινδυνεύετε να χάσετε ταλέντο γιατί αυτό περιμένει η επόμενη γενιά.
Οι ηγέτες θα πρέπει επίσης να αλλάξουν τα σχέδια εργασίας επειδή οι νέοι δεν είναι πρόθυμοι να εργαστούν με τους τρόπους που εργάστηκαν οι προηγούμενες γενιές. Οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν τις δουλειές τους στο πλαίσιο της «μαζικής παραίτησης» καίγονται, οι αθροιστικοί στρεσογόνοι παράγοντες τους ώθησαν στο σημείο όπου αποφάσισαν: «Κάτι πρέπει να δώσουν και αυτή είναι αυτή η δουλειά».
Επιπλέον, μην υποτιμάτε τη δύναμη των εκστρατειών ευαισθητοποίησης για την αντιμετώπιση της ψυχικής δυσφορίας. Αν και οι στρατηγικές και διαρθρωτικές αλλαγές υψηλού επιπέδου είναι σημαντικές, πρέπει επίσης να εκπαιδεύσουμε με συνέπεια το εργατικό δυναμικό, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να αναγνωρίζουν τους δικούς τους στρεσογόνους παράγοντες και να αναλαμβάνουν δράση.
Τέλος, η ιδέα του μαρασμού είναι σημαντική για τους ηγέτες. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην αισθάνονται τόσο απελπισμένοι, καταθλιπτικοί ή εξαντλημένοι που τα παρατάνε, αλλά δεν έχουν κίνητρο και απλώς μπερδεύονται κάθε μέρα.
Δεν έχουν κακή υγεία, αλλά επίσης δεν είναι καλά.
* Ο Martin Dewhurst είναι στέλεχος της McKinsey