Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το στυλ, την προσωπικότητα και την πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ως πρόεδρος της μεγαλύτερης δύναμης του κόσμου, έδειχνε ποιός είναι και προσπαθούσε να κάνει αυτά που πίστευε.
Το θέμα με την πολιτική Τραμπ ήταν ότι αρκετοί από τους επικριτές του αλλά και συνεργάτες του, δεν είχαν ποτέ διαβάσει και αναλύσει αυτά που έγραφε και όσοι το είχαν κάνει δεν τα έπαιρναν στα σοβαρά.
Όχι λίγες φορές έτσι, η πρακτική Τραμπ ερμηνευόταν με τα κριτήρια μιας αλαζονικής και ξεχειλίζουσας από αυτάρκεια και παντογνωσία ελίτ, την οποίαν ο Τραμπ απεχθανόταν και που δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος ήταν κυνικά ειλικρινής. Για ποιόν λόγο; Μα διότι όπως ο ίδιος είχε προγραμματίσει και γράψει, το όνομά του ήταν μάρκα. Έτσι απλά.
Παρακάτω παραθέτουμνε και το σχετικό άρθρο του, στο βιβλίο του του 2003, που κάποιοι θα πρέπει να αναζητήσουν και να διαβάσουν. Ιδού λοιπόν τί έγραφε:
«Αρχικά είχα σκοπό να ονομάσω το Τραμπ Τάουερ αλλιώς: Τίφανι Τάουερ, από το διάσημο κοσμηματοπωλείο που είναι δίπλα. Ρώτησα ένα φίλο: «Νομίζεις πως πρέπει να λέγεται Τραμπ Τάουερ ή Τίφανι Τάουερ;». Μου είπε: «Όταν αλλάξεις το όνομά σου σε Τίφανι, να το ονομάσεις Τίφανι Τάουερ».
Όλοι ξέρουμε τη δύναμη που έχει μια μάρκα, ειδικά όταν είναι μάρκα ποιότητας. Η Coco Chanel έγινε διάσημη σ’ όλο τον κόσμο πριν από 80 χρόνια ονομάζοντας το πρώτο της άρωμα Chanel No 5, που ακόμα πουλιέται δυνατά σε μια αγορά άγριου ανταγωνισμού. Το άρωμά της, όπως και το όνομά της, έχουν γίνει παντοτινά. Απέδειξε πως τα σωστά συστατικά μπορούν να δημιουργήσουν ένα θρύλο.
Το «Τραμπ» έχει γίνει μια μεγάλη μάρκα χάρη στα αυστηρά πρότυπά μου σχεδιασμού και ποιότητας. Όλοι θαυμάζουμε τις Ρολς- Ρόις και όλες οι επιχειρήσεις μου είναι εξίσου ελίτ. Η σχολαστικότητά μου έχει αποδώσει, γιατί τα κτίριά μου θεωρούνται τα καλύτερα στον κόσμο. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν καυχησιολογία, αλλά είναι γεγονός. Ποτέ δε συνηθίζω να συγχέω τα γεγονότα με τη φαντασία. Το 2003 η αρθρογράφος για την αγορά ακινήτων στη Chicago Tribune Μαίρη Ουμπέργκερ απέδωσε τις πωλήσεις στο Trump International Hotel and Tower στο Σικάγο στον «Παράγοντα Τραμπ».
Η Ουμπέργκερ έγραψε: «Η ταχύτητα των πωλήσεων έχει ξαφνιάσει ακόμα και πεπειραμένους παίκτες της αγοράς ακινήτων που μου είχαν πει κατά την έναρξη των πωλήσεων ότι αμφέβαλαν αν ο Τραμπ μπορούσε να αποκτήσει αρκετή φόρα, μια και η αγορά πολυτελών ακινήτων στο Σικάγο ήταν -και είναι- σε ύφεση».
Μερικοί έχουν γράψει ότι είμαι καυχησιάρης, αλλά τους διαφεύγει η ουσία. Πιστεύω ό,τι λέω και το πραγματοποιώ. Αν αφιερώσατε τη ζωή σας στη δημιουργία ενός έργου και πιστεύετε σ’ αυτό που κάνετε, και είναι άψογο, είναι καλό να το λέτε στον κόσμο. Η διακριτικότητα και η μετριοφροσύνη ταιριάζουν στις καλόγριες και στους ψυχαναλυτές, αλλά, αν είστε επιχειρηματίας, πρέπει να μάθετε να μιλάτε δυνατά και να αναγγέλλετε τα σημαντικά σας επιτεύγματα στον κόσμο, γιατί δε θα το κάνει κανένας άλλος.
Όταν ορίζω την τιμή ενός πολυτελούς διαμερίσματος, συνυπολογίζω πολλούς παράγοντες: την αγορά, την τοποθεσία, τον ανταγωνισμό. Μετά βάζω τα δικά μου πρότυπα. Μια φορά, όταν κάποια πολυτελή διαμερίσματα δεν πουλιούνταν, ανέβασα τις τιμές πολύ πάνω από τον ανταγωνισμό. Άρχισαν αμέσως να πουλιούνται.
Θεωρώ τη δουλειά μου ως μια μορφή τέχνης και την προσεγγίζω με την ίδια ένταση και εγωισμό όπως κάθε φιλόδοξος καλλιτέχνης. Δεν είχα σκεφτεί να κάνω το όνομά μου μάρκα, αλλά το ταίριασμα της αισθητικής μου με κάθε προϊόν που ασχολήθηκα είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα δίκτυο συμφερόντων που διαρκώς διευρύνεται. Η επιτυχία του ονόματος Τραμπ σε όλο τον κόσμο αποτέλεσε έκπληξη.
Ήταν ευχάριστη έκπληξη. Για παράδειγμα, η χρήση του ονόματος μου σ’ ένα κτίριο κουβαλάει μια υπόσχεση για την καλύτερη δυνατή ποιότητα και αξίζει τουλάχιστον πέντε εκατομμύρια δολάρια. Αυτά μόνο για το όνομα, γιατί οι κατασκευαστές ξέρουν ότι αξίζει τα λεφτά τους. Και το κτίριο θα είναι σύμφωνο με τα δικά μου πρότυπα. Όταν θυμάμαι το στίχο από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ -«Τι αξίζει ένα όνομα;»-, δεν μπορώ να μη γελάσω. Το τι αξίζει ένα όνομα μπορεί να είναι πολύ παραπάνω απ’ ό,τι είχαμε φανταστεί ο βάρδος ή εγώ.
Όλοι έχουμε προσέξει την κυριαρχία των ονομάτων και τη δύναμη που έχουν, από τα Levi’s μέχρι τα Louis Vuitton. Μερικοί άνθρωποι είναι αντίθετοι με την ευρεία καθιέρωσή των ονομάτων βλέποντάς την ως μια άλλη μορφή «ετικετοποίησης». Εγώ τη βλέπω ως μια βιώσιμη διέξοδο της δημιουργικότητας.
Αν είστε στα πρόθυρα της επιτυχίας στην καριέρα σας, κάποιος σνομπ μπορεί να σας ρωτήσει περιφρονητικά: «Δε θέλεις να γίνεις μάρκα, έτσι δεν είναι;». Όποιος κάνει τέτοια ερώτηση δε βλέπει την ευρύτερη εικόνα - και συνήθως απλώς ζηλεύει….
Αλλά υπάρχει και αρνητική πλευρά στο να είσαι πασίγνωστο όνομα. Γίνεσαι εύκολος στόχος. Τα ΜΜΕ έχουν ανάγκη να γκρεμίζουν αυτούς που ανεβάζουν. Είναι μέρος της δημοσιογραφίας: ιστορίες για ήρωες και κακούς ή επιτυχία και αποτυχία. Αν το όνομά σου είναι μάρκα, θα δέχεσαι πυρά. Είναι μέρος του πακέτου και έμαθα να το δέχομαι….
Ευτυχώς, αν έχεις τους πραγματικά σημαντικούς κριτικούς με το μέρος σου, το διάβασμα της εφημερίδας μπορεί να είναι απόλαυση. Ο Herbert Muschamp, ο κριτικός αρχιτεκτονικής των New York Times, είναι αυθεντία στο θέμα των κτιρίων. Οποιαδήποτε φιλοφρόνηση από αυτόν έχει ουσιαστική αξία που δε θα μειωθεί ποτέ. Όταν έγραφε ένα άρθρο για το Trump World Tower και το περιέγραφε ως ένα «όμορφο κομμάτι γυάλινου πύργου», ήταν μεγάλη μου τιμή….»
Το καλαμπούρι με τον Τραμπ είναι ότι οι περισσότεροι πολιτικοί εφαρμόζουν τη συνταγή του, χωρίς όμως να έχουν την έστω και απορριπτέα ειλικρίνειά του.