Αν οι πολιτικοί πλήρωναν το κόστος κάποιων μέτρων που ανακοινώνουν από την τσέπη τους θα μπορούσαν δικαιολογημένα να μιλήσουν για φιλολαϊκή πολιτική.
Δεν ισχύει το ίδιο όταν μεταφέρουν το κόστος των αποφάσεών τους σε άλλους. Αυτή είναι πελατειακή.
Αναφερόμαστε στην απόφαση της κυβέρνησης, την οποία ανακοίνωσε χθες ο ΥΠΕΝ κ. Σκυλακάκης, σύμφωνα με την οποία δεν θα κληθούν να επιστρέψουν εκατοντάδες εκατ. ευρώ αγρότες, βιομηχανικές και τουριστικές επιχειρήσεις που θα έπρεπε να είχαν καταβάλλει το ανάλογο Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ) την περίοδο 2019-2023 . Δεν το έπραξαν, όχι λόγω δικού τους λάθους, αλλά λόγω λάθους κάποιων κρατικών μανδαρίνων.
«Αυτή η εκκρεμότητα δεν θα επιλυθεί εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, δεδομένου ότι δεν αποτελεί δικό τους σφάλμα, που καθυστέρησε η εφαρμογή του. Συνεπώς, δεν πρόκειται να υπάρξει αναδρομική ισχύς. Απόφαση, με όφελος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις,» ανέφερε το ΥΠΕΝ.
Σε άλλη Δυτική χώρα, μια τέτοια ανακοίνωση θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων. Κατ’ αρχάς, θα είχαν αναζητηθεί ευθύνες από τους αρμόδιους για το «λάθος» που κανείς δεν πρόσεξε επι τόσα χρόνια (από το 2019). Οι αρμόδιοι, εικάζουμε, θα έσπευδαν να ζητήσουν αμέσως εξηγήσεις αν διαπίστωναν ότι λιγότερα λεφτά είχαν μπει στο λογαριασμό μισθοδοσίας τους. Όμως, προφανώς, δεν είχαν τον ίδιο ζήλο να ελέγξουν αν έκαναν σωστά την δουλειά για την οποία πληρώνονται.
Επιπλέον, δεν θα διανοείτο κυβέρνηση Δυτικής χώρας να χαρίσει πάνω από 400 εκ. ευρώ στους υπόχρεους καταναλωτές, γνωρίζοντας ότι τα στερεί από το ειδικό ταμείο ΑΠΕ (ΕΛΑΠΕ). Αντίθετα, θα ζητούσε την σταδιακή επιστροφή του ΕΤΜΕΑΡ, δίνοντας αρκετό χρόνο στους υπόχρεους καταναλωτές να επιστρέψουν τα ποσά.
Θυμίζουμε, για όσους δεν το γνωρίζουν, πως για την μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα, το κράτος έδωσε αρχικά σημαντικά κίνητρα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και ΣΥΘΗΑ με υψηλές εγγυημένες τιμές και ποσότητες απορρόφησης.
Η στήριξη (αποζημίωση) των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ γίνεται/γινόταν μέσω του ειδικού λογαριασμού ΑΠΕ και ΣΥΘΗΑ (ΕΛΑΠΕ).
Όμως, η τιμή αγοράς της ενέργειας των ΑΠΕ και ιδιαίτερα των φωτοβολταϊκών είχε τεθεί τόσο ψηλά που ο ΕΛΑΠΕ εμφάνιζε μεγάλα ελλείμματα. Για μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία ήταν υποχρεωμένη να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, αυτό δεν μπορούσε να συνεχισθεί.
Η τρόικα επενέβη το 2013-2014 και οι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ δέχθηκαν να μειωθούν οι εγγυημένες τιμές (μεσοσταθμικά κατά 35% στα φωτοβολταϊκά και λιγότερο στα αιολικά αν θυμόμαστε καλά). Ως αντάλλαγμα έλαβαν επέκταση των συμβάσεων τους κατά 7 χρόνια. Επίσης, αυξήθηκε το Ειδικό Τέλος Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ), αρχικά «Ειδικό Τέλος ΑΠΕ», για τους καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας.
Η στήριξη στα νέα έργα ΑΠΕ μειώθηκε σταδιακά από το 2016 και μετά για να αρθεί τελείως μετά το καλοκαίρι του 2019 (αν θυμόμαστε καλά).
Κατά την διάρκεια της ενεργειακής κρίσης, σημαντικά ποσά από τον ειδικό λογαριασμό ΑΠΕ (ΕΛΑΠΕ) μεταφέρθηκαν στο Ταμείο Ενεργειακής Μετάβασης από το οποίο πληρώνονταν οι επιδοτήσεις των λογαριασμών ρεύματος.
Σήμερα, εκτιμάται ότι ο ΕΛΑΠΕ είναι ελλειμματικός και επομένως κάποιοι άλλοι θα πληρώσουν την νύφη.
Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα κ. Σκυλακάκη.