Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης δεν μειώθηκαν μόνο οι μισθοί των περισσότερων εργαζομένων. Κατέρρευσαν επίσης οι επενδύσεις παγίων κεφαλαίων και όταν αυτό συμβαίνει το κακό είναι διπλό.
Αφενός ασκούνται πιέσεις στη συνολική ζήτηση και στον τρέχοντα ρυθμό ανάπτυξης, αφετέρου μειώνεται το παραγωγικό δυναμικό της χώρας και ο δυνητικός ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας στο μέλλον.
Η υστέρηση των επενδύσεων κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης δημιούργησε ένα επενδυτικό κενό ύψους 100 δισ. ευρώ σύμφωνα με τους ειδήμονες. Το κενό θα πρέπει να καλυφθεί κυρίως από τις ιδιωτικές-εγχώριες και ξένες άμεσες επενδύσεις.
Κατά την συνήθη πρακτική, οι κυβερνώντες ποντάρουν πολλά στο Ταμείο Ανάκαμψης και στο ΕΣΠΑ με την προσφορά κινήτρων για επενδύσεις, κυρίως επιχορηγήσεων πάσης φύσεως. Ακόμη κι ο θετικός ρυθμός χρηματοδότησης των επιχειρήσεων από τις τράπεζες βασίζεται εν πολλοίς στο Ταμείο Ανάκαμψης.
Είναι γνωστό ότι πολλές ελληνικές επιχειρήσεις έχουν εθισθεί επί δεκαετίες στις παροχές μιας κρατικοδίαιτης οικονομίας με τις κρατικές και κοινοτικές εγγυήσεις όπου οι πελατειακές σχέσεις κυριαρχούν. Είναι οι επιχειρήσεις οι οποίες τάσσονται υπέρ της ιδιωτικοποίησης των κερδών και της κοινωνικοποίησης των ζημιών αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, π.χ. ζητάνε χαριστικές ρυθμίσεις από τις τράπεζες και στήριξη από το κράτος.
Ακόμη και σήμερα, ουκ ολίγοι μπαταχτσήδες, αεριτζήδες και επιτήδειοι φεσώνουν τις παλιές εταιρείες και φτιάχνουν νέες με άλλο ΑΦΜ κάθε λίγα χρόνια αφού έχουν φροντίσει να μεταβιβάσουν από πριν συμβάσεις, μηχανήματα κ.τλ. Όλοι αυτοί ενδιαφέρονται για την αρπαχτή και φυσικά τις επιδοτούμενες επενδύσεις.
Υπάρχουν κι εκείνες οι εταιρείες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά, εμφανίζουν πλασματικά χαμηλά εισοδήματα και προβληματικές λογιστικές καταστάσεις. Οι ιδιοκτήτες τους δεν θέλουν να προχωρήσουν στον επιχειρησιακό εκσυγχρονισμό των εταιρειών τους, δεχόμενοι ξένες επενδύσεις γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν τον έλεγχο. Ούτε όμως θέλουν να βάλουν δικά τους λεφτά για να τις εξυγιάνουν.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εταιρείες, οι οποίες είναι δυναμικές και συνήθως εξωστρεφείς, καθώς εξάγουν μεγάλο μέρος της παραγωγής τους στο εξωτερικό όπου αναζητούν νέες ευκαιρίες. Αντιπροσωπεύουν την υγιή επιχειρηματικότητα με την διαχρονική συνέπεια στις πληρωμές τους προς τους εργαζόμενους, το κράτος, τους προμηθευτές τους και τις τράπεζες.
Προφανώς, η γραφειοκρατία, τα προβλήματα με τα ρυμοτομικά σχέδια, το υψηλό κόστος της ενέργειας συνεχίζουν να υπάρχουν, δημιουργώντας προβλήματα σε όποιον θέλει να επενδύσει. Το ίδιο ισχύει με την αργή απονομή της δικαιοσύνης και την ποιότητα των αποφάσεων της.
Ο τελευταίος είναι εξάλλου ο λόγος για τις στενές σχέσεις εταιρειών με εκλεγμένους άρχοντες ώστε να έχουν το προνόμιο των τροπολογιών σε διάφορα νομοσχέδια και να μην μπλέκουν με το αργό δικαστικό σώμα της χώρας.
Αν φυσικά έχεις μάθει να μεγαλώνεις ως επιχείρηση με επιδοτήσεις και επιχορηγούμενα δάνεια δεν χρειάζεται να προχωράς σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Γιατί να κάνει π.χ. μια μεγάλη εισηγμένη εταιρεία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στο Χρηματιστήριο Αθηνών σε μια τέτοια περίπτωση;
Προφανώς, υπάρχει θέμα καθώς τα χούγια δύσκολα κόβονται. Η Ελλάδα χρειάζεται πολλές και μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις. Όμως, η επιδοτούμενη επιχειρηματικότητα δεν είναι το σωστό μέσο. Γι’ αυτό θα τα βρούμε μπροστά μας.