Οι ιστορίες που ακολουθούν είναι αληθινές και μας τις έχουν αφηγηθεί πρωταγωνιστές τους σε ανύποπτο χρόνο.
Την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, όταν έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα στην Ελλάδα, ένας υπουργός είχε την φαεινή ιδέα να επισκεφθεί με την συνοδεία του την Σιγκαπούρη. Κατά την επίσκεψη θα συναντούσε τον ομόλογό του και άλλους αξιωματούχους της μικρής αλλά πλούσιας ασιατικής χώρας για να συζητήσουν συνεργασίες σε κάποιους τομείς. Μετά, ως είθιστε, θα έβγαζε δελτίου Τύπου το υπουργείο του στην Αθήνα με βαρύγδουπες αναφορές στις επαφές και στις συμφωνίες που έκανε.
Τι έγινε στη πραγματικότητα; Ο υπουργός είδε τον ομόλογό του και κανονίστηκε συνάντηση με αξιωματούχους ενός σημαντικού κρατικού οργανισμού της Σιγκαπούρης. Την ημέρα της συνάντησης, η οποία είχε κανονισθεί με την διαμεσολάβηση συμπατριώτη μας εκεί, ο οποίος είχε επαφές με την κυβέρνηση, αφίχθηκε η αντιπροσωπεία της Σιγκαπούρης με φακέλους κ.τ.λ.
Οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να συζητήσουν επι συγκεκριμένων θεμάτων αλλά ο υπουργός δεν ήταν. ¨Ηταν όμως τόσο κακομαθημένος και θρασύς που βγαίνοντας από την συνάντηση, έβρισε τους Σιγκαπουριανούς. «Βρε τους μ……ς…». Ακούγοντάς τον ο συμπατριώτης μας, ο οποίος ήταν παρόν, έγινε έξαλλος και του είπε. «Αυτοί είναι μ……ς ή εσύ; Αυτοί ήλθαν έτοιμοι να συζητήσουν σοβαρά….»
Τι θέλουμε να πούμε; Δυστυχώς, πολλές από αυτές τις επισκέψεις οικονομικής διπλωματίας σε χώρες εκτός ευρωζώνης καταλήγουν να είναι περισσότερο ταξίδια αυτοπροβολής, δημοσίων σχέσεων και αναψυχής για τους υπουργούς και τους συμμετέχοντες παρά ουσίας.
Για να μην παρεξηγηθούμε δεν συμπεριλαμβάνουμε στη κατηγορία το ταξίδι του κ. Μητσοτάκη στην Ινδία, μια πολύ σημαντική χώρα από οικονομικής και γεωστρατηγικής πλευράς για την Ελλάδα γιατί δεν έχουμε πληροφόρηση. Πριν από 1-2 χρόνια, είχαμε επισημάνει σε άρθρο ότι η Ινδία είναι φυσικός σύμμαχος της Ελλάδας απέναντι στο μουσουλμανικό τόξο Τουρκίας-Πακιστάν και προτιμότερος τόπος στρατολόγησης εργατικών χεριών.
Χθες, διαβάσαμε ότι κατά την επίσκεψή του στην Ινδία, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ίδρυση Ελληνο-Ινδικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Αυτό που προφανώς δεν γνώριζε ο κ. Μητσοτάκης είναι πως ένα τέτοιο επιμελητήριο επιχειρήθηκε να ιδρυθεί στην Αθήνα με τις ευλογίες της Πρεσβείας της Ινδίας μεταξύ 2011-2013.
¨Ομως, δεν προχώρησε για συγκεκριμένους λόγους παρότι ανάμεσα στα μέλη του ΔΣ βρίσκονταν γνωστοί εφοπλιστές, επιχειρηματίες όπως ο κ. Γεράρδος και άλλοι.
Στο παρελθόν, Ινδοί επιχειρηματίες, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν να αγοράσουν ελληνικές επιχειρήσεις, π.χ. μια γνωστή στη Βόρειο Ελλάδα, βρήκαν τοίχο γιατί π.χ. «είχε αποφασισθεί να δοθεί» σε ολιγάρχη. ¨Ομως, άλλος ινδικός όμιλος μπήκε με μεγάλο ελληνικό ¨Ομιλο στο αεροδρόμιο στο Καστέλι.
Ασφαλώς, η επίδειξη εξωστρέφειας από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό με επισκέψεις στη Σερβία, στην Ινδία και κατόπιν στην Τουρκία συνιστούν θετική εξέλιξη. Για να υπάρξει όμως αποτέλεσμα δεν αρκούν οι υπογραφές μνημονίων (MoUs) μεταξύ υπουργών, κρατικών φορέων κ.τ.λ. που τις περισσότερες φορές είναι για το θεαθήναι. Ούτε βοηθούν οι κουστωδίες κρατικών αξιωματούχων και επιχειρηματιών που κάνουν τουρισμό και δημόσιες σχέσεις.
Για να το θέσουμε ωμά. Οι μεγάλες ινδικές εταιρείες δεν έχουν ανάγκη την πολύ μικρή ελληνική αγορά όταν έχουν την τεράστια δική τους. Ούτε η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα μέσω της οποίας μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ΕΕ. Η Ιταλία, η Ισπανία κ.τ.λ. επίσης ενδιαφέρονται και έχουν περισσότερα πράγματα να προσφέρουν ώστε να είναι η βάση τους για την ΕΕ. Ούτε η Ελλάδα εμφανίζει τόσες πολλές μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες όπως μας αρέσει να λέμε. Αν ήταν έτσι θα είχαμε κατακλυσθεί από ξένους επενδυτές. Υπάρχουν κλάδοι όπως τα ξενοδοχεία κ.τ.λ. με ενδιαφέρον αλλά ως εκεί.
Η οικονομική διπλωματία μπορεί και πρέπει να αποδώσει καρπούς σε βάθος χρόνου. ¨Ομως, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε για να συμβεί αυτό καθώς πολλά πρέπει να αλλάξουν.