Θα έχετε ίσως προσέξει ότι ένα από τα θέματα για τα οποία μαλώνουν η σημερινή κυβέρνηση και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το περίφημο «μαξιλάρι» ρευστότητας. Περί τίνος πρόκειται;
Πριν από μερικά χρόνια, όταν συζητείτο η έξοδος της χώρας από το 3ο μνημόνιο, τέθηκε το εξής θέμα. Να προσφύγει η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) για να εξασφαλίσει μια προληπτική πιστωτική γραμμή που θα συνοδευόταν από όρους, ώστε να μην είναι εκτεθειμένη στις διαθέσεις των αγορών όταν έβγαινε από το 3ο μνημόνιο ή να δημιουργήσει ένα αποθεματικό ρευστότητας που θα λειτουργούσε ως εγγύηση για τους αγοραστές των μελλοντικών εκδόσεων χρέους του δημοσίου;
Η Τράπεζα της Ελλάδος και ορισμένα στελέχη της ΝΔ (αν θυμόμαστε καλά) είχαν τότε ταχθεί δημοσίως υπέρ της προληπτικής πιστωτικής γραμμής ενώ η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε ταχθεί υπέρ του αποθεματικού ρευστότητας, όπως και έγινε. Κι εμείς είχαμε υποστηρίξει τη δεύτερη επιλογή για συγκεκριμένους λόγους.
Από τι δημιουργήθηκε το περίφημο μαξιλάρι ρευστότητας; Από δανεικά της Ελλάδας τόσο από τον ESM όσο κι από τις αγορές, είναι η απάντηση. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν το δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς σε απόλυτα νούμερα όλα αυτά τα χρόνια από 315 δισ. το 2016 σε 359 δισ. ευρώ το 2022, σύμφωνα με την Κομισιόν. Η χώρα πληρώνει τόκους γι’ αυτό το «μαξιλάρι» ρευστότητας για το οποίο ερίζουν τα κόμματα εξουσίας, που πρέπει να κυμαίνονται μεταξύ 500 και 800 εκατ. ευρώ ετησίως, ανάλογα τη χρονιά, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Κοινώς, το «μαξιλάρι» δεν είναι δωρεάν. Από εκεί λοιπόν προέρχεται το «μαξιλάρι» για το οποίο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ισχυρίζεται ότι άφησε προίκα στη νυν κυβέρνηση το ποσό των 37 δισ. ευρώ ή κάτι τέτοιο.
Αυτό είναι επίσης το «μαξιλάρι» για το οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ ισχυρίζεται ότι προήλθε από την υπερφορολόγηση του ελληνικού λαού την περίοδο της προηγούμενης διακυβέρνησης και σήμερα φθάνει τα 39 δισ. ευρώ μετά από τις δικές της φοροελαφρύνσεις, παροχές κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για δανεικά που έχουν κόστος ετησίως και τα οποία θα πρέπει να αποπληρωθούν σε κάποιο σημείο στο μέλλον. Όμως, το κόστος θα πρέπει να συνεκτιμηθεί με το όφελος που αποκομίζει η χώρα δανειζόμενη φθηνότερα απ’ ό,τι θεωρητικά θα μπορούσε χωρίς την «εγγύηση» του «μαξιλαριού» ρευστότητας.
Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα.