Οι διαχρονικές επιδόσεις του ελληνικού Χρηματιστηρίου δεν προσφέρονται για επενδυτές σε μετοχές που επιθυμούν μικρότερες διακυμάνσεις των τιμών ή καρδιακούς, αν προτιμάτε.
Αντίθετα, ενδείκνυται για επενδυτές με υψηλό βαθμό αδρεναλίνης.
Το καταλαβαίνει κάποιος, ρίχνοντας μια ματιά στις ετήσιες αποδόσεις του ελληνικού χρηματιστηριακού δείκτη MSCI Standard. Ο ανωτέρω δείκτης υποχώρησε 27% περίπου πέρυσι, προερχόμενος από μια εντυπωσιακή χρονιά με +43% το 2019. Είχε προηγηθεί μια άσχημη χρονιά με πτώση 37% περίπου το 2018, μετά από μια καλή χρονιά με άνοδο 29% περίπου το 2017.
Μάλιστα, δύο χρονιές την προηγούμενη δεκαετία, το 2015 και το 2011, η πτώση ξεπέρασε το 60% σε ετήσια βάση, το 2014 έφτασε το 40% και το 2013 ήταν πάνω 51%.
Κανονικό τρενάκι του τρόμου δηλαδή.
Φυσικά, η άνοδος ή η πτώση δεν οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς λόγους. Η κατάσταση στις διεθνείς αγορές παίζει καθοριστικό ρόλο σε μια σχετικά ρηχή αγορά, όπου κυριαρχούν οι ροές από τα χαρτοφυλάκια του εξωτερικού.
Φέτος, ο ελληνικός δείκτης της MSCI κερδίζει κάπου 16% έναντι 20% του δείκτη αναδυόμενης Ευρώπης του MSCI και 13,5% του δείκτη των αγορών της ευρωζώνης.
Θα περίμενε κανείς ότι η αναβάθμιση του ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο 5,9% από την κυβέρνηση και ακόμη υψηλότερα από τη Moody’s, τη UBS και άλλους οίκους, μαζί με την επικαιροποίηση των προβλέψεων για την ανάπτυξη της επόμενης διετίας, να του έδινε μεγαλύτερη ώθηση.
Μεγαλύτερα έσοδα από πωλήσεις μεταφράζονται συνήθως σε υψηλότερα κέρδη και πιο υγιή ισολογισμό.
Πολύ περισσότερο που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στη ΔΕΘ τη μείωση του φορολογικού συντελεστή για τα επιχειρηματικά κέρδη στο 22% από 24% προηγουμένως.
Η λογική υπαγορεύει ότι η μείωση θα αλλάξει επίσης τον πολλαπλασιαστή κερδών (P/E) που οι επενδυτές είναι πρόθυμοι να πληρώσουν. Η μόνιμη μείωση του φορολογικού συντελεστή δικαιολογεί ελκυστικότερο Ρ/Ε. Αν η μετοχή είναι 2 ευρώ και τα κέρδη ανά μετοχή 1 ευρώ με συντελεστή 50%, το P/E μετά φόρων είναι 4. Αν ο φόρος πέσει στο μηδέν, αυτό συνεπάγεται P/E ίσο με 2.
Πολλοί ισχυρίζονται και σωστά ότι το ελληνικό χρηματιστήριο είναι τραπεζοβαρές. Ομως, οι τραπεζικές μετοχές είναι κυκλικές και επομένως θα βγουν κερδισμένες. Πολύ περισσότερο αν υλοποιήσουν τα σχέδια περαιτέρω μείωσης των «κόκκινων» δανείων.
Γιατί λοιπόν το Χρηματιστήριο Αθηνών δεν προεξοφλεί τις θετικές συγκλίνουσες εκτιμήσεις για τη φετινή χρονιά και τις επόμενες, στον βαθμό που θα περίμενε κανείς;
Μια εξήγηση ίσως είναι το πολιτικό ρίσκο στο εσωτερικό και οι συνθήκες στις διεθνείς αγορές.
Οι εθνικές εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2023 αλλά πρακτικά είναι στο χέρι του εκάστοτε πρωθυπουργού πότε θα γίνουν. Σε κάθε περίπτωση, το 2022 θα είναι προεκλογική χρονιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θετικό και αρνητικό, για την ανάπτυξη και τα δημόσια οικονομικά.
Το κυβερνών κόμμα προηγείται μεν σταθερά και με διαφορά στα γκάλοπ, αλλά χάνει έδαφος και ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός του καθώς υπάρχει η φυσιολογική φθορά, ακόμη και να τα κάνει όλα τέλεια.
Η κατάσταση στις διεθνείς αγορές είναι ακόμη πιο περίπλοκη, παρότι το ερώτημα για τον μόνιμο ή συγκυριακό πληθωρισμό παραμένει αναπάντητο αλλά με μικρότερη ένταση.
Οι ευρωπαϊκές οικονομίες ανακάμπτουν μεν, αλλά το σκηνικό μοιάζει ολοένα και περισσότερο με την εποχή πριν την πανδημία, όταν οι επενδυτές αγόραζαν μετοχές γιατί οι αποδόσεις των ομολόγων ήταν σχεδόν μηδενικές ή πολύ χαμηλές.
Είναι δύσκολο να διαβάσει κανείς τους λόγους πίσω από τη δυσκολία του Χρηματιστηρίου Αθηνών να σκαρφαλώσει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από τις 900 μονάδες.
Μερικές φορές αναρωτιόμαστε μήπως αμφισβητεί τις εκτιμήσεις για υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.
Η αυτοψία θα δείξει.