Τα πολιτικά κόμματα θέλουν να κερδίσουν τις εκλογές και να πάρουν την εξουσία, για να σώσουν την Ελλάδα. Φυσικά, η εξουσία δεν συνοδεύεται μόνο από την κάλυψη των επιτελικών θέσεων της κυβέρνησης. Συνοδεύεται επίσης από δεκάδες χιλιάδες διορισμούς πάσης φύσεως και εξυπηρετήσεις προς φίλους και στελέχη. Τα κριτήρια είναι κυρίως κομματικά και σπανίως αξιοκρατικά, διαχρονικά, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις των πολιτικών αρχηγών. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στο προβλεπτό μέλλον.
Όμως, τα κόμματα εξουσίας θα μπορούσαν να διδαχθούν κάτι από τη γειτονική Τουρκία και τον Ταγίπ Ερντογάν, παρεμβαίνοντας για να ωφελήσουν και την Ελλάδα. Κυρίως, σε μεγάλους διεθνείς οργανισμούς.
Τι εννοούμε; Την περίοδο που η Τουρκία ήταν σε πρόγραμμα του ΔΝΤ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Ταγίπ Ερντογάν ζήτησε από τον τότε επικεφαλής του Ταμείου να πάνε κάπου 100 Τούρκοι οικονομολόγοι από την κεντρική τράπεζα, το υπουργείο Οικονομικών κ.λπ. στην Ουάσινγκτον για εκπαίδευση. Πράγματι, το ΔΝΤ προσέλαβε 100 και πλέον Τούρκους οικονομολόγους με 3ετείς συμβάσεις. Στο τέλος της περιόδου, πολλές από τις συμβάσεις ανανεώθηκαν ενώ σε άλλες περιπτώσεις, οι Τούρκοι οικονομολόγοι βρήκαν δουλειά σε ξένες τράπεζες, έχοντας προϋπηρεσία στο ΔΝΤ.
Μια τέτοια περίπτωση φέρεται να ήταν η Σέυλα Παζαρμπασιόγλου, επικεφαλής (director) του τμήματος (department) Στρατηγικής, Πολιτικής και Αξιολόγησης από τον Σεπτέμβριο του 2020. Η Τουρκάλα οικονομολόγος είχε πάει στο τμήμα Νομισματικής Πολιτικής και Κεφαλαιαγορών από το καλοκαίρι του 2003, δηλ. μεσούντος του προγράμματος του ΔΝΤ για την Τουρκία. Από το καλοκαίρι του 2001 μέχρι την άφιξή της στο ΔΝΤ απασχολείτο στον οργανισμό επιθεώρησης τραπεζών της γείτονος. Το καλοκαίρι του 2015 πήγε στην Παγκόσμια Τράπεζα, για να επιστρέψει πρόσφατα στο ΔΝΤ.
Σε αντίθεση με την Τουρκία και άλλες χώρες, η Ελλάδα δεν χρησιμοποίησε το γεγονός ότι υπήρχαν χρονιές, από το 2010 και μετά, που πλήρωνε τα περισσότερα χρήματα σε τοκοχρεολύσια στο Ταμείο, για να ζητήσει ανάλογη μεταχείριση. Ένα αίτημα που δύσκολα θα της αρνείτο η Κριστίν Λαγκάρντ ή ο προκάτοχός της. Το αποτέλεσμα είναι, αφενός, να φθίνει ο αριθμός των στελεχών του ΔΝΤ που είναι ελληνικής καταγωγής και αφετέρου, να μην υπάρχει η δυνατότητα επαφών και διασυνδέσεων, που είναι ιδιαίτερα χρήσιμες τόσο για τους ίδιους όσο και για τη χώρα.
Αντίθετα, η όλη διαδικασία εξαντλείται στο ποιον κομματικό φίλο και γνωστό που του χρωστάει το εκάστοτε κόμμα εξουσίας θα στείλει στην Ουάσινγκτον. Χαμένη είναι η Ελλάδα και όσοι θα μπορούσαν να πάνε εκεί από την ΤτE, το ΥΠΟΙΚ, τον ΟΔΔΗΧ, για μετεκπαίδευση και απόκτηση εμπειριών.