Η στήλη θα ξεκινήσει το σημερινό άρθρο με μια πραγματική ιστορία. Όταν τέθηκε για πρώτη φορά θέμα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΘ την προηγούμενη δεκαετία, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου με έδρα τη Βρετανία αλλά δραστηριότητες σε πολλές χώρες και κυρίως την Ασία εκδήλωσε ενδιαφέρον. Επρόκειτο για τη Hutchison Ports, η οποία ανέθεσε το πρότζεκτ σε κάποιο στέλεχός της. Ο τελευταίος επισκέφθηκε την Ελλάδα και μίλησε με αρκετούς από τους εμπλεκόμενους, π.χ. πολιτικούς, αλλά η ιδιωτικοποίηση δεν προχώρησε.
Το θέμα επανήλθε το 2021-2014, η Hutchison Ports ενδιαφέρθηκε εκ νέου αλλά ούτε τότε προχώρησε. Όταν τέθηκε εκ νέου θέμα OΛΘ, κάποιοι από την Ελλάδα χτύπησαν εκ νέου την πόρτα της ξένης εταιρείας αλλά εισέπραξαν αρνητική απάντηση. Ο λόγος; Ο πρότζεκτ μάνατζερ της Hutchison Ports για τον OΛΘ είχε συνταξιοδοτηθεί και η εταιρεία δεν ήθελε να διαθέσει υλικούς και ανθρώπινους πόρους για κάτι που θα μπορούσε να μη γίνει ή να γίνει μετά από χρόνια.
Το συμπέρασμα; Η κωλυσιεργία, είτε οφείλεται σε πολιτική βούληση είτε σε άλλους παράγοντες, αποτελεί διαχρονικά εμπόδιο για την υλοποίηση επενδύσεων σε οποιαδήποτε χώρα και σίγουρα στην Ελλάδα.
Δεν συνέβη το ίδιο με τη συμφωνία της Microsoft με την κυβέρνηση για τη δημιουργία συμπλέγματος τριών data centers για το υπολογιστικό νέφος (cloud) στην Αττική. Κι αυτό γιατί οι 9 μήνες που μεσολάβησαν από την πρώτη επαφή του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Microsoft στο Νταβός, με βάση τις πληροφορίες που διέρρευσαν κυβερνητικοί κύκλοι, είναι σχετικά μικρό χρονικό διάστημα για τέτοια πρότζεκτ. Ιδίως, αν ληφθούν υπόψη οι δυσκολίες που δημιούργησε η πανδημία.
Αυτό δείχνει τη βούληση της ελληνικής πλευράς να υπάρξει συμφωνία αφού εταιρείες-κολοσσοί όπως η Microsoft δεν χρονοτριβούν. Επιπλέον δεν θα πρέπει να μας διαφύγει ότι τέτοιες αποφάσεις από εταιρείες όπως η Microsoft, που θέλει να εκθρονίσει την Amazon από την 1η θέση στο cloud και να αντικρούσει την επίθεση της Google, πρέπει να ικανοποιούν συγκεκριμένα κριτήρια. Κοινώς, οι αποφάσεις περνάνε από κόσκινο και συγκρίνονται διαφορετικές χώρες.
Αυτό είναι ίσως το πιο ενθαρρυντικό μήνυμα για την Ελλάδα ως επενδυτικό προορισμό πέρα των άλλων, δηλ. θέσεις απασχόλησης, επιστροφή Ελλήνων επιστημόνων από το εξωτερικό, τεχνολογία αιχμής κ.λπ. Κοινώς, η χώρα ικανοποίησε προφανώς κριτήρια, όπως το γρήγορο ίντερνετ, που είχαν σταθεί εμπόδιο για την επιλογή της ως προορισμού για μια ακόμη σημαντική επένδυση σε τεχνολογία από γνωστή αμερικανική εταιρεία τα προηγούμενα χρόνια, απ' όσο γνωρίζουμε. Ακόμη και αν το σύμπλεγμα των data centers αφορά την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και επομένως, λογικά, θα έπρεπε να πάει σε χώρα της περιοχής, η επιλογή της Ελλάδας, μιας σεισμογενούς χώρας, συνιστά επιτυχία.
Ομως, ένας κούκος, δηλ. η Microsoft, δεν θα φέρει την άνοιξη στην ελληνική οικονομία. Ούτε επενδύσεις που χαρακτηρίζονται στρατηγικές ενώ δεν είναι. Η Ελλάδα έχει σοβαρό δομικό πρόβλημα καθώς οι επενδύσεις αντιστοιχούν στο 12% του ΑΕΠ, έναντι 24% που είναι ο μέσος όρος των άλλων αντίστοιχων μεγεθών οικονομιών της ευρωζώνης. Για να φθάσει το ποσοστό στον μέσο όρο, απαιτείται δραστική μείωση της γραφειοκρατίας και επιμονή και υπομονή με αξιοποίηση των δεκάδων δισ. ευρώ που αναμένεται να εισρεύσουν από την ΕΕ τα επόμενα χρόνια.
Τουλάχιστον, η επένδυση της Microsoft είναι μια καλή αρχή και ίσως αποδειχθεί πιο ουσιαστική από εκείνη στο Ελληνικό. Ιδωμεν.