Σήμερα βρίσκονται σε εξέλιξη δύο σημαντικές θαλάσσιες συγκρούσεις. Μια στην Ερυθρά Θάλασσα, όπου οι Χούθι επιτίθενται σε εμπορικά πλοία νότια της διώρυγας του Σουέζ. Η άλλη στη Μαύρη Θάλασσα, όπου η Ουκρανία - μια χώρα χωρίς επιχειρησιακό ναυτικό - προκαλεί τεράστιες απώλειες στον υποτιθέμενο τρομερό ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας, επισημαίνει ο James Stavridis αντιπρόεδρος παγκόσμιων υποθέσεων στον Όμιλο Carlyle.
Και στις δύο περιπτώσεις, τονίζει υπάρχουν ισχυρά μαθήματα για το Ναυτικό των ΗΠΑ, τονίζει.
Σε ότι αφορά τη Μαύρη Θάλασσα επισημαίνει ότι μόλις πριν από δύο χρόνια, το ισχυρό καταδρομικό Moskva, η ναυαρχίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, βυθίστηκε από Ουκρανούς με drones και πυραύλους κρουζ. Στη συνέχεια οι Ουκρανοί έχουν χρησιμοποιήσει έναν συνδυασμό πυραύλων κρουζ, εναέριων drones και μικρών, μη επανδρωμένων σκαφών επιφανείας για να βυθίσουν ή να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές σε περίπου 20 μεγάλα πολεμικά πλοία, το ένα τρίτο του προπολεμικού ρωσικού στόλου. Με αυτόν τον τρόπο, έχουν αντιμετωπίσει τη στρατηγική πρόθεση των Ρώσων να «κλείσουν» τη Μαύρη Θάλασσα και να μπλοκάρουν την κίνηση εμπορικών πλοίων προς την Ουκρανία.
Αυτό μας οδηγεί στο πιο σημαντικό ίσως μάθημα της σύγκρουσης της Μαύρης Θάλασσας: τα πλοία επιφανείας —καταστροφείς, καταδρομικά, ακόμη και τεράστια αμερικανικά αεροπλανοφόρα— είναι πλέον πολύ ευάλωτα σε επιθέσεις με μη επανδρωμένα μέσα.
Κοιτάζοντας το μέλλον, θα πρέπει να μελετήσουμε την επιτυχημένη χρήση πληροφοριών από δορυφόρους που παρέχονται από τις ΗΠΑ, δεδομένων από τις σουίτες αισθητήρων από αεροσκάφη επιτήρησης και τη χρήση ειδικών δυνάμεων — που συχνά δραστηριοποιούνται σε μεταμφιεσμένα αλιευτικά και εμπορικά σκάφη. Αυτό αποτελεί σήμα για άλλες περιπτώσεις, για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση των φιλοδοξιών της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, γράφει.
Όσον αφορά την Ερυθρά Θάλασσα, έχουμε Ιρανούς πληρεξούσιους που πραγματοποιούν επιθέσεις κατά των εμπορικών πλοίων. Οι Χούθι χρησιμοποιούν πληροφορίες που παρέχει το Ιράν (μεγάλο μέρος προέρχονται από πολεμικά πλοία του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης) για να βρουν και να επιτεθούν σε εμπορικά πλοία. Χρησιμοποιούν έναν συνδυασμό σχετικά χαμηλής τεχνολογίας πυραύλων κρουζ και βαλλιστικών πυραύλων, drones και ορισμένων περιπολικών σκαφών, που προμηθεύονται κυρίως από το Ιράν.
Μέχρι στιγμής, τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τις πυραυλικές επιθέσεις των Χούθι αρκετά εύκολα, αν και οι τελευταίοι έχουν πλήξει κάποια πλοία. Αλλά από οικονομική άποψη, αυτή είναι κακή ιστορία για το Πεντάγωνο. Οι πύραυλοι αεράμυνας του Ναυτικού, όπως ο SM-2, κοστίζουν πάνω από 2 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας. Συχνά, ως ασφάλεια εκτοξεύονται δυο κατά ενός στόχου. Ωστόσο, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη των Χούτι μπορούν να αγοραστούν για περίπου 1.000 δολάρια περίπου, και ακόμη και αυτοί οι βαλλιστικοί πύραυλοι κοστίζουν μόνο ένα κλάσμα από το ποσό που πρέπει να ξοδέψουν οι ΗΠΑ για αεράμυνες υψηλής ποιότητας.
Έτσι, ένα βασικό μάθημα που θα ακολουθήσει είναι ότι χρειαζόμαστε ένα πιο οικονομικό αλλά ικανό σύστημα αεράμυνας. Οι επιλογές περιλαμβάνουν οπλικά συστήματα “close-in” — ένας τύπος χρησιμοποιεί συνδυασμό ραντάρ και κανόνια ταχείας βολής σε περιστροφικό πυργίσκο για να αντιμετωπίσει τις εισερχόμενες απειλές — και τεχνολογία λέιζερ, η οποία φαίνεται πολλά υποσχόμενη. Το Πεντάγωνο πρέπει να επιταχύνει τις δοκιμές και την παραγωγή τέτοιου υλικού και να δει πώς λειτουργούν στον πραγματικό κόσμο.
Ένα άλλο μάθημα είναι η αποτελεσματικότητα της στρατηγικής «σκότωσε τον τοξότη για να μην χρειαστεί να νικήσεις το βέλος». Δηλαδή, αντιμετώπιση της ικανότητας του εχθρού στην ξηρά — εκτοξευτές, εγκαταστάσεις συντήρησης, αποθήκευση πυρομαχικών — πριν μπορέσουν να εκτοξευθούν οι πύραυλοι. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο άρχισαν να το κάνουν πριν από ένα μήνα. Αλλά κοιτάζοντας μπροστά, αυτό σημαίνει διατήρηση της αεροπορικής δύναμης των ΗΠΑ στην περιοχή του Κόλπου — είτε μια ομάδα αερομεταφορέων, όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή, είτε αεροσκάφη που επιχειρούν από τη ξηρά, έτοιμα να χτυπήσουν τους Χούθι πριν μπορέσουν να εκτοξεύσουν πυραύλους.
Επίσης, επειδή κανένα σύστημα αεράμυνας δεν είναι τέλειο, τα πληρώματα του Πολεμικού Ναυτικού πρέπει να εκπαιδεύονται επιμελώς για το αναπόφευκτο: ένα εχθρικό drone ή βαλλιστικό πύραυλο να χτυπά ένα πολεμικό πλοίο. Η ετοιμότητα για έλεγχο ζημιών μπορεί να σώσει ζωές και πλοία.