Οι σχέσεις μπορεί να είναι στενές, οι χειραψίες σταθερές, αλλά ο Β. Ζελένσκι έπρεπε να σηκώσει τα μανίκια του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του σε ΗΠΑ και Καναδά.
Το τελευταίο ήταν το πιο εύκολο σκέλος. Ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό υποσχέθηκε να στηρίξει την Ουκρανία «όσο χρειαστεί» ενάντια στη ρωσική εισβολή και έχει διακομματική υποστήριξη σε αυτή την προσπάθεια. Οι τσέπες της Αμερικής είναι βαθύτερες, αλλά η πολιτική της είναι πολύ πιο περίπλοκη, σημειώνει το BBC.
Ο Πρόεδρος Ζελένσκι εξασφάλισε ένα άλλο στρατιωτικό πακέτο 325 εκατομμυρίων δολαρίων από τον Λευκό Οίκο, αλλά δεν ήταν το μεγάλο ποσό των 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων που ήλπιζε. Αυτή η πρόταση έχει βαλτώσει στο Κογκρέσο σε μια διαφωνία σχετικά με τους προϋπολογισμούς.
Οι δυσκολίες δεν σταματούν ούτε εκεί. Εκτός από τον ομόλογό του Τζο Μπάιντεν, ο ηγέτης της Ουκρανίας είχε επίσης συναντήσεις με Ρεπουμπλικάνους πολιτικούς που αγωνίζονται να συγκρατήσουν τον αυξανόμενο σκεπτικισμό που εκδηλώνεται στο κόμμα τους.
«Προστατεύουμε τον φιλελεύθερο κόσμο, αυτό θα πρέπει να έχει απήχηση στους Ρεπουμπλικάνους», υποστηρίζει κυβερνητικός σύμβουλος στο Κίεβο. «Ήταν πιο δύσκολο όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, γιατί επικρατούσε χάος», λέει.
"Τώρα μπορούμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι με τις ερωτήσεις μας, καθώς γνωρίζουμε τι έχουν οι σύμμαχοί μας και πού το αποθηκεύουν. Ο πρόεδρός μας θα μπορούσε να είναι υπουργός Άμυνας σε πολλές χώρες!"
Δυστυχώς για το Κίεβο, δεν είναι, και οι πολιτικές προκλήσεις αυξάνονται. "Γιατί να συνεχίσει η Ουκρανία να λαμβάνει λευκή επιταγή; Πώς μοιάζει μια νίκη;" Αυτά είναι και τα δύο ερωτήματα που προσπαθεί να απαντήσει ο Ουκρανός ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή. Και αυτός είναι ο λόγος που τώρα φαίνεται να κάνει περισσότερο διαπραγματεύσεις παρά εκστρατείες - μόνο και μόνο για να συνεχίσει να έρχεται η δυτική βοήθεια.
Τα παραπάνω καταγράφηκαν σε μια εβδομάδα στην οποία το Κίεβο ήρθε σε ρήξη με έναν από τους πιο πιστούς του συμμάχους, την Πολωνία, για τα ουκρανικά σιτηρά. Η πολωνική απαγόρευση των ουκρανικών εισαγωγών οδήγησε στον Πρόεδρο Ζελένσκι να κατηγορήσει έμμεσα τη Βαρσοβία ότι «βοηθά τη Ρωσία».
Έκτοτε η κατάσταση έχει αποκλιμακωθεί. Ακόμη και για έναν έμπειρο ηγέτη εν καιρώ πολέμου, όμως, αυτές είναι δύσκολες διπλωματικές στιγμές. Οι επερχόμενες εκλογές σε χώρες εταίρους όπως η Πολωνία, η Σλοβακία και οι ΗΠΑ θολώνουν την εικόνα. Ορισμένοι υποψήφιοι δίνουν προτεραιότητα στα εσωτερικά ζητήματα εις βάρος της στρατιωτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία.
«Η ανάγκη εξισορρόπησης της στρατιωτικής βοήθειας με την ικανοποίηση των ψηφοφόρων κάνει τα πράγματα πολύ περίπλοκα», εξηγεί ο Serhiy Gerasymchuk του ουκρανικού think tank Prism.
"Η Ουκρανία πρέπει να σταθμίσει την προώθηση των συμφερόντων της, χρησιμοποιώντας όλα τα πιθανά εργαλεία, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τις καταστάσεις στις χώρες εταίρους και την ΕΕ. Είναι μια πρόκληση."
Αυτοί είναι το είδος των δημοκρατικών κύκλων για τους οποίους δεν χρειάζεται να ανησυχεί ο ηγέτης της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Γι' αυτό το Κίεβο προσπαθεί να παρουσιάσει αυτόν τον πόλεμο ως αγώνα όχι μόνο για την κυριαρχία του, αλλά και για την ίδια τη δημοκρατία.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία, η Ρωσία, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο συμφώνησαν το Μνημόνιο της Βουδαπέστης του 1994. Η Ουκρανία παρέδωσε τα σοβιετικά πυρηνικά όπλα που είχαν απομείνει στο έδαφός της στη Ρωσία, με αντάλλαγμα τη δέσμευση ότι η εδαφική της ακεραιότητα θα γίνει σεβαστεί και θα την υπερασπιζόταν οι άλλες χώρες που υπέγραψαν.
Εννέα χρόνια ρωσικής επιθετικότητας έχουν κάνει αυτή τη συμφωνία να φαίνεται σαν μια υπόσχεση που αθετήθηκε.
Το Κίεβο προσπαθεί επίσης να παίξει το πιο «μακροχρόνιο παιχνίδι», προσπαθώντας να συνεργαστεί καλύτερα με χώρες όπως η Βραζιλία και η Νότια Αφρική, που ήταν απαθείς έναντι της εισβολής της Ρωσίας. Είναι μια στρατηγική που δεν έφερε άμεσα αποτελέσματα. «Είναι αλήθεια ότι εξαρτόμαστε από την επιτυχία στην πρώτη γραμμή», λέει ο σύμβουλος της ουκρανικής κυβέρνησης.
Υποστηρίζει ότι τα μέσα ενημέρωσης έχουν υπεραπλουστεύσει την αντεπίθεση της Ουκρανίας εστιάζοντας υπερβολικά στο θέατρο της πρώτης γραμμής, όπου τα κέρδη ήταν οριακά, και λιγότερο στις σημαντικές επιτυχίες των πυραυλικών επιθέσεων στην Κριμαία και στη στόχευση ρωσικών πολεμικών πλοίων.
Η Ουκρανία πάντα ισχυριζόταν ότι «δεν θα βιαστεί» στην αντεπίθεσή της. Με την πολιτική αυτού του πολέμου να συνδέεται όλο και περισσότερο με τις μάχες, αυτό μπαίνει σε δοκιμασία περισσότερο από ποτέ, εκτιμά το BBC.