Η ακροδεξιά έχει πραγματικές πιθανότητες να κερδίσει μια θέση στην κυβέρνηση της Ισπανίας για πρώτη φορά μετά το τέλος της δικτατορίας του στρατηγού Φραγκίσκο Φράνκο πριν από σχεδόν μισό αιώνα, γράφει το Bloomberg.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν από τις εκλογές της Κυριακής δείχνουν ότι το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) του Αλμπέρτο Νούνιες Φεϊχό έχει σαφές προβάδισμα έναντι των κυβερνώντων Σοσιαλιστών, αλλά όχι αρκετή υποστήριξη για να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία.
Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος θα παλέψει με το ερώτημα πόσα θα πρέπει να παραχωρήσει στο αντιμεταναστευτικό κόμμα Vox για να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της Ισπανίας.
Όπως και να 'χει, η συμμαχία τους θα σηματοδοτήσει μια δραματική αλλαγή μετά την πενταετία των Σοσιαλιστών υπό τον Πέδρο Σάντσεθ, ο οποίος παρείχε περισσότερα δικαιώματα για τους τρανς, πήρε μέτρα για το κλίμα και οδήγησε σε συμφιλίωση με τους Καταλανούς αυτονομιστές.
Διαμορφώνεται ένα νέο τοπίο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις έχουν σημειώσει νίκες στην Ιταλία, τη Σουηδία, την Ελλάδα και τη Φινλανδία από πέρυσι, γράφει το Bloomberg. Αλλάζει η εικόνα της ευρωπαϊκής πολιτικής, κάτι που πιθανώς θα επιταχυνθεί μετά τις ευρωεκλογές του επόμενου έτους.
Το ερώτημα είναι πόσο μεγάλη θα είναι η μετατόπιση. Ο Φεϊχό έχει προσεγγίσει όλο το πολιτικό φάσμα, υποσχόμενος μια διακυβέρνηση χωρίς αποκλεισμούς. Ο ηγέτης του Vox Σαντιάγο Αμπασκάλ, με τον οποίο θα πρέπει να διαπραγματευτεί, αποκαλεί προδότες τους Σοσιαλιστές και τους αυτονομιστές.
Υπάρχει επίσης μια πιθανότητα το PP και το Vox να υπολείπονται των 176 εδρών που χρειάζονται για την πλειοψηφία. Σ' αυτό το σενάριο, η Ισπανία θα μπορούσε να οδηγηθεί σε μια εκτεταμένη περίοδο πολιτικού αδιεξόδου.
Η έντονη αντίθεση του Vox στα πάντα, από τους γάμους ομοφυλοφίλων και την αποκέντρωση μέχρι τα μέτρα για το κλίμα και τη μετανάστευση, σημαίνει ότι τα δύο κόμματα θα επιδιώξουν και την παραμικρή υποστήριξη από μικρότερες πολιτικές ομάδες.
Τα σημάδια δείχνουν ότι η λαϊκή ετυμηγορία και στην Ισπανία θα αποκτήσει σαφώς πιο συντηρητική φωνή, πιθανώς περιπλέκοντας τις προσπάθειες της ΕΕ να αντιμετωπίσει βασικά ζητήματα όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη, η οικονομική στρατηγική και ο πόλεμος στην Ουκρανία.