Πάντως, όσον αφορά τη μεταναστευτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, η εφημερίδα του Μονάχου Süddeutsche Zeitung σχολιάζει πως «ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εμπειρία στην άρνηση κατηγοριών, όπως, για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα μαζεύει επανειλημμένα πρόσφυγες στα ανοιχτά των νησιών της στο Αιγαίο και τους πετάει ακριβώς έξω από την τουρκική επικράτεια.
Όταν οι δημοσιογράφοι ρωτούν για τις επαναπροωθήσεις, ο Μητσοτάκης τις αρνείται εδώ και χρόνια. Το ότι τη γλιτώνει οφείλεται σε μια δική του μορφή λαϊκισμού: χωρίς υβριστική ρητορική, χωρίς εκκεντρικότητα, χωρίς φωνασκίες. […] Ο Μητσοτάκης σίγουρα δεν είναι ούτε Όρμπαν, ούτε Τραμπ. Δείχνει όμως με πόση επιτυχία μπορεί να αποφευχθεί η αλήθεια στην πολιτική, με τον κατάλληλο τρόπο».
Σχετικά με το ναυάγιο στην Πύλο, η SZ εξηγεί ότι, πέραν των εθνικών υδάτων του εκάστοτε κράτους, η Μεσόγειος χωρίζεται ολόκληρη και σε θαλάσσιες ζώνες διάσωσης και «το σκάφος βρισκόταν στη θαλάσσια ζώνη διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία σε ποια ζώνη βρίσκεται κανείς: το καθήκον διάσωσης ισχύει ανέκαθεν στη ναυσιπλοΐα, ενώ από το 1980, περιλαμβάνεται επίσης στο άρθρο 98 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Τα κράτη έχουν ακόμη την υποχρέωση να διασφαλίζουν ότι και οι πολίτες τους τηρούν αυτό το καθήκον διάσωσης, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει πλέον την υποχρέωση να διεξάγει ποινική έρευνα εναντίον των δικών της αξιωματούχων για παράλειψη παροχής βοήθειας. Ή, εάν οι ισχυρισμοί ορισμένων επιζώντων επιβεβαιωθούν και πράγματι η ακατάλληλη ρυμούλκηση του λιμενικού βύθισε το σκάφος, η κατηγορία θα μπορούσε να αφορά και ανθρωποκτονία από αμέλεια, […] όπως στην υπόθεση Safi κατά Ελλάδας», όπου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.) έκρινε πως η Ελλάδα παραβίασε το καθήκον της για προστασία της ζωής βάσει του άρθρου 2 της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
«Όσο η ελληνική κυβέρνηση απαλλάσσει τους δικούς της αξιωματούχους από κάθε έρευνα και δεν απειλείται με περισσότερα πολιτικά προβλήματα από τη γκρίνια του Ε.Δ.Δ.Α., ολόκληρη η Ευρώπη θα αποτυγχάνει να καθιερώσει ελάχιστα πρότυπα κράτους δικαίου στα εξωτερικά σύνορα. Να παρακολουθείς, να κοιτάζεις θλιμμένος και να αφήνεις την Αθήνα να κάνει τη δουλειά της: και αυτό αποτελεί παράλειψη οφειλόμενης βοήθειας. Και μάλιστα συστημική», καταλήγει η S.Z.
Οι συνθήκες στις «φυλακές απελάσεων» στην Κω
Την ίδια στιγμή, η Tagesspiegel αναφέρεται στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα, καθώς και στη διαδικασία χορήγησης ασύλου:
«Όσοι καταφέρνουν να φτάσουν στην ξηρά, κινδυνεύουν να συλληφθούν ως λαθρέμποροι ανθρώπων και να καταδικαστούν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Κατά κανόνα, οι Τούρκοι λαθρέμποροι στέλνουν τους πελάτες τους μόνους τους στη θάλασσα. Εκεί, όποιος αναλάβει τη διακυβέρνηση του σκάφους υπόκειται σε ποινική δίωξη ως διακινητής ανθρώπων.
[…] Εάν η αίτηση ασύλου απορριφθεί, ο αιτών έχει 20 ημέρες για να εγκαταλείψει την Ελλάδα ή να ασκήσει έφεση. Όμως, στο 90% των εφέσεων που απορρίπτονται, ο αιτών συλλαμβάνεται αμέσως και παραμένει υπό κράτηση έως και για 18 μήνες.
Στη φυλακή απέλασης στην Κω, τα κινητά τηλέφωνα αφαιρούνται από τους κρατούμενους ή καταστρέφονται οι κάμερές τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φωτογραφίες από αυτές τις φυλακές. Πρώην κρατούμενοι λένε ότι στα δωμάτια μπορεί να βρίσκονται στριμωγμένα ακόμη και 12 άτομα, ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές για κρατούμενους που αυτοκτονούν ή πάσχουν από ψυχικές ασθένειες».
Το γερμανικό μέσο καταλήγει τέλος πως, στην αυστηροποίηση του συστήματος ασύλου, «η δημιουργία κέντρων υποδοχής στα εξωτερικά σύνορα αποτελούν τον πυρήνα της μεταρρύθμισης και οι φυλακές απέλασης στην Ελλάδα θεωρούνται ως πρότυπα».
ΠΗΓΗ: Deutsche Welle