Σχεδόν τα μισά μέλη της τουρκικής διασποράς με δικαίωμα ψήφου στην Τουρκία, δηλαδή 1,4 εκατ. ψηφοφόροι, ζουν στη Γερμανία. Στις χθεσινές εκλογές προσήλθαν περίπου 730.000 απ' αυτούς, σημειώνοντας νέο ρεκόρ συμμετοχής. Όπως και το 2018, έτσι και χθες, έδωσαν στον Ταγίπ Ερντογάν το 65%.
Οι αριθμοί είναι τέτοιοι ώστε, σε περίπτωση αμφίρροπης μάχης στον β' γύρο, οι τουρκικής καταγωγής πολίτες της Γερμανίας θα μπορούσαν ακόμη και να κρίνουν την έκβαση της αναμέτρησης. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες το ΑΚΡ του Ταγίπ Ερντογάν εργάστηκε συστηματικά για την οργάνωση των ομογενών και η τουρκική ηγεσία αποδίδει διαχρονικά ιδιαίτερη σημασία στην τουρκική μειονότητα της Γερμανίας.
Σε συναισθηματικό επίπεδο, ο σημερινός πρόεδρος κατάφερε να δώσει στους απόδημους Τούρκους μια άνευ προηγουμένου αυτοπεποίθηση και περηφάνεια για τη χώρα τους. Η Τουρκία αναπτυσσόταν οικονομικά και οι υποδομές της έμοιαζαν πλέον με αυτές της χώρας στην οποία ήρθαν ως μετανάστες. Η εξωτερική πολιτική, όπως και τα προβλήματα στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κράτους δικαίου, προφανώς δεν αφορούν εξίσου την καθημερινότητα των κατοίκων της Γερμανίας. Επιπλέον, ο Ταγίπ Ερντογάν κατάφερε τα προηγούμενα χρόνια να δώσει στη διασπορά την αίσθηση της «μητέρας πατρίδας», μια ταυτότητα που θεωρούσαν ότι τους έλειπε, αν κρίνει κανείς από τα συχνά παράπονα ότι η Γερμανία τους αντιμετωπίζει ως πολίτες β' κατηγορίας.
«Η πολιτική τάξη της Γερμανίας δεν έδωσε ποτέ στους Τούρκους της χώρας την αίσθηση ότι ανήκουν στη γερμανική κοινωνία», δήλωσε στην Deutsche Welle η κοινωνιολόγος Ζαμπίνα Μάιερ από το πανεπιστήμιο του Μπάμπεργκ. Πράγματι, στη Γερμανία ζουν Τούρκοι οι οποίοι, αν και ήρθαν στη χώρα πριν από δεκαετίες, δεν έχουν ακόμη δικαίωμα ψήφου στον τόπο κατοικίας τους, αλλά έχουν στην Τουρκία - κι αυτό τους είναι πολύτιμο. Ιδιαίτερα σημαντική για τους μετανάστες είναι, όμως, και η νομοθεσία που τους επιτρέπει πλέον να εξαγοράσουν την στρατιωτική τους θητεία.
Το ενδιαφέρον, βέβαια, είναι ότι η τουρκική μειονότητα, όταν ψηφίζει στις γερμανικές εκλογές, επιλέγει κυρίως το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) και τους Πράσινους, κόμματα τα οποία παραδοσιακά είχαν μεγαλύτερη διείσδυση στην εργατική τάξη.
Από την άλλη πλευρά, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου δεν διαθέτει αντίστοιχη υποδομή στο εξωτερικό, πέραν του ότι βρίσκεται επικεφαλής ενός συνασπισμού μικρότερων κομμάτων χωρίς ιδεολογική συνοχή. Είναι επομένως ακόμη πιο δύσκολο να απευθυνθεί στους ομογενείς με ενιαίο λόγο και, από τη στιγμή που το διακύβευμα στις εκλογές έφτασε να είναι «ναι ή όχι στον Ταγίπ Ερντογάν», η εκλογική συμπεριφορά των τουρκικής καταγωγής κατοίκων της Γερμανίας ήταν μάλλον η αναμενόμενη.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ