Μετά την αποτυχία της «στρατηγικής επιδρομής» που είχε ως διαφαινόμενο στόχο και την ανατροπή της κυβέρνησης Ζελένσκι, με μικρή αντίσταση από τα ουκρανικά στρατεύματα και τη σχετικά αναίμακτη κατάληψη μεγάλων πόλεων στο Βορρά, (με επίκεντρο το Κίεβο, το Τσερνιχίβ και το Σούμυ), οι ρωσικές δυνάμεις υποχωρούν σε αυτά τα μέτωπα, όσο πιο οργανωμένα μπορούν, υπό την πίεση των αντίπαλων στρατευμάτων και ανασυντάσσονται.
Βασικός στρατηγικός στόχος τώρα είναι η ανακατάληψη τουλάχιστον όλων των περιοχών που ανήκουν στις «αυτονομημένες» επαρχίες του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ, αλλά και η περικύκλωση και ήττα του κύριου όγκου της «αφρόκρεμας» των αμυνόμενων, που έχει ως επί το πλείστον οχυρωμένες θέσεις σε αυτή την περιοχή, αλλά πιέζεται και απειλείται με υπερφαλάγγιση από τα βόρεια και νότια πλευρά της, δηλαδή από την κατεύθυνση της κωμόπολης Ιζιουμ στο Βορρά και από την κατεύθυνση της Βολνοβάκα, στο Νότο (δείτε τον χάρτη).
Δείτε τον χάρτη σε υψηλή ανάλυση εδώ
Οι ευρείας κλίμακας επιθέσεις των ρωσικών στρατευμάτων, αναμένεται να ξεκινήσουν σύντομα αφού πρώτα ολοκληρωθεί η κατάληψη της Μαριούπολης, (που θεωρείται αναπόφευκτη), ώστε να χρησιμοποιηθούν στην επιθετική ενέργεια και δυνάμεις που τώρα ολοκληρώνουν την πολιορκία, αλλά και για να ενισχυθούν στο μεταξύ οι δυνάμεις στο ανατολικό μέτωπο, με κάποιες «φρέσκες» μονάδες, αλλά και από δυνάμεις που έφυγαν από τις Βόρειες περιοχές. Ηδη η προετοιμασία της επίθεσης έχει ξεκινήσει με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, όπως αυτοί που έγιναν χθες σε στρατιωτικά αεροδρόμια των πόλεων Ντνιπροπετρόφσκ και Μολτάβα.
Με άλλα λόγια, ο πόλεμος στην Ουκρανία, μπαίνει τώρα στην πιο κρίσιμη, στρατιωτικά αλλά και πολιτικά φάση του.
Εάν η επίθεση τους στο Ντονμπάς και η συντριβή των εκεί ουκρανικών δυνάμεων επιτύχει, οι Ρώσοι θα μπορέσουν να ισχυριστούν ότι η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» πέτυχε, ενώ θα έχουν ενδεχομένως τη δυνατότητα να καταλάβουν και μεγάλο μέρος πρόσθετων εδαφών ανατολικά του ποταμού Δνίπερου, διχοτομώντας ενδεχομένως την Ουκρανία κατά μήκος του, κι ανανεώνοντας ίσως τις βλέψεις τους για τις περιοχές του Χαρκώβου και της Οδυσσού.
Επιπλέον θα μπορούν να ισχυρίζονται εσωτερικά, όπως ήδη κάνουν, ότι η στρατηγική επιδρομή, στο Βορρά, δεν ήταν αποτυχημένη, αφού είχε ως κύριο στόχο να διασπάσει σε διάφορα μέτωπα τις αμυντικές δυνάμεις της Ουκρανίας, μειώνοντας τις άμυνες στο Νότο (περιοχή Χερσόνας) και κυρίως στο Ντονμπάς.
Εάν η ρωσική επίθεση αποτύχει και τα στρατεύματα της Ουκρανίας αντέξουν χωρίς να παραχωρήσουν τουλάχιστον το έδαφος των αυτονομημένων περιοχών, η ρωσική πλευρά θα βρεθεί ενώπιον ξεκάθαρης στρατιωτικής ήττας, την οποία δεν θα μπορέσει να δικαιολογήσει όχι μόνον στο εξωτερικό, αλλά και εσωτερικά, γεγονός που θα προκαλέσει σημαντικό πλήγμα στο γόητρο και την επιρροή του καθεστώτος Πούτιν.
Θα δείξει επίσης, ότι αντίθετα με τα όσα υποστηρίχθηκαν, η Ρωσία υπέστη σοβαρότατες απώλειες στο Βορρά, στο Κίεβο, στο Τσερνιχίβ κ.λπ) ανάρμοστες για μια απλή επιχείρηση «παραπλάνησης» που είχε ως στόχο απλώς τη διάσπαση των ουκρανικών δυνάμεων.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, ο Πούτιν δεν αναμένεται να αποδεχτεί τέτοια ήττα, εάν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Αυτό σημαίνει, ότι εάν φανεί πως όντως οι χερσαίες δυνάμεις της Ρωσίας δεν μπορούν να νικήσουν, είτε διότι έχουν ήδη υποστεί σημαντικές απώλειες και οργανωτικά πλήγματα και δεν επαρκούν, είτε γιατί έχει τρωθεί το ηθικό τους, είτε διότι υπολείπεται η διοίκηση, η εφοδιαστική μέριμνα και η οργανωτική τους επάρκεια (όπως υποστηρίζουν από καιρό οι Ουκρανοί, αλλά και δυτικοί αναλυτές), μάλλον θα περάσει σε νέο σχέδιο, το οποίο από μόνο του θα είναι μια σημαντική πολιτική ήττα.
Διότι το νέο σχέδιο θα περιλαμβάνει πλέον σημαντική κινητοποίηση εφέδρων, (κάτι που δεν έχει συμβεί ως τώρα) διαδικασία χρονοβόρα, που συνεπάγεται μια σημαντική περίοδο ορατής «στασιμότητας» στα μέτωπα και άρα διατήρηση των πολεμικών επιχειρήσεων για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, χωρίς «επιτυχίες».
Παρότι το ρωσικό δόγμα δεν δίνει τόσο μεγάλη έμφαση στις γρήγορες επιτυχίες, όσο το δυτικό, ο χρόνος δεν περνά χωρίς κόστος για τον Πούτιν.
Όσο περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες χωρίς να υποχρεώνεται σε καθαρή ήττα ή παράδοση ο κύριος όγκος των ουκρανικών δυνάμεων στο Ντονμπάς, τόσο αυξάνεται (προς το παρόν τουλάχιστον) και η δυνατότητα της Ουκρανίας, να λαμβάνει εξοπλισμό από τη δύση και να κινητοποιεί/εκπαιδεύει εφεδρείες. Ομοίως, αυξάνεται και η επίδραση στη ρωσική κοινή γνώμη, η οποία σταδιακά θα νοιώθει και περισσότερο την επίδραση των κυρώσεων, χωρίς το «αντίδωρο» μιας ουσιαστικής νίκης επί του πεδίου.
Όπως και να έχει, εάν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ακόμη και δυτικών αναλυτών ότι η πτώση της Μαριούπολης είναι θέμα ημερών, η «αυλαία» για την επόμενη και μάλλον την πιο σημαντική πράξη στο δράμα του πόλεμου της Ουκρανίας, θα ανοίξει πολύ σύντομα.