Με την ανακοίνωση της ασφαλούς και αξιόπιστης επιλογής του Κώστα Τασούλα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβαλε χθες τέλος στην έντονη ονοματολογία του τελευταίου διαστήματος και σε μια σειρά σεναρίων που σχετίζονταν με τον επόμενο ένοικο του νεοκλασικού της Ηρώδου Αττικού.
Αποφασίζοντας να «παίξει αμυντικά», ο πρωθυπουργός κατέληξε σε μια λύση εκ των… έσω, ικανοποιώντας τη μεγάλη πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά και των στελεχών του κόμματός του, «κλείνοντας το μάτι» προς τα δεξιά και ικανοποιώντας ένα ακροατήριο που τον τελευταίο χρόνο εμφανιζόταν προβληματισμένο από πτυχές της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Βούληση του κ. Μητσοτάκη ήταν να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την λαϊκή δεξιά και να απορρίψει τις σε βάρος του μομφές για απόκλιση από τις αρχές και αξίες της παράταξης της ΝΔ. Και η επιλογή Τασούλα, πολιτικού παιδιού και συνεργάτη του Ευάγγελου Αβέρωφ, κρίθηκε ως η πλέον κατάλληλη προς αυτήν την κατεύθυνση, έστω και αν αυτή δεν στηριχθεί από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής μειοψηφίας.
«Πρόκειται για μια ενωτική επιλογή, ενός έμπειρου και ευγενούς πολιτικού που εκλέγεται επί 25 συναπτά έτη στη Βουλή», σημειώνουν κυβερνητικές πηγές. Επισημαίνουν δε ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους και κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχει ευρεία αποδοχή και έχει αποδείξει ότι χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις σε μια απαιτητική πολυκομματική Βουλή.
Στις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ότι πρόκειται για αμιγώς κομματικό πρόσωπο και μάλιστα εν ενεργεία βουλευτής, στο Μέγαρο Μαξίμου σημειώνουν ότι «όταν επιλέγεις ένα πρόσωπο με βαριά πολιτικά χαρακτηριστικά, προφανώς έχει μια ταύτιση με ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο».
Για να πει, όμως, «ναι» τον Κώστα Τασούλα, ο πρωθυπουργός έπρεπε να πει «όχι» σε δύο άλλα πρόσωπα: την απερχόμενη Πρόεδρο, Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος μέχρι και την τελευταία στιγμή «φλέρταρε» με πολλές πιθανότητες για τη θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα.
Η επίσημη αιτιολογία της ολοκλήρωσης της θητείας της κυρίας Σακελλαροπούλου ήταν ότι στην κρίσιμη σημερινή γεωπολιτική -και όχι μόνο- συγκυρία, ιδίως μετά την εκλογή Τραμπ, ο τόπος χρειάζεται ένα πολιτικό πρόσωπο, το οποίο θα μπορεί να διαχειριστεί πιο εύκολα τις δύσκολες καταστάσεις.
Τα προτάγματα το 2025 είναι διαφορετικά από αυτά του 2020, είναι το κυβερνητικό επιχείρημα για τη διαφορετική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη πέντε χρόνια μετά. Ο ίδιος εξάλλου δήλωσε ότι «κατά το επόμενο διάστημα και σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον χρειάζεται ένα πρόσωπο με μακρά διαδρομή στα κοινά και σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά», μολονότι μόνο καλά λόγια είχε να πει για την απερχόμενη πρόεδρο. Γεγονός είναι πάντως ότι η κυρία Σακελλαροπούλου δεν είχε πολλές συμπάθειες εντός της Κ.Ο., ιδίως μετά την πανηγυρική στάση της στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών.
Πολιτικοί τριγμοί
Από την άλλη, η απόρριψη της επιλογής Βενιζέλου έχει πρωτίστως να κάνει με το γεγονός ότι ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με την πολύ ισχυρή προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του, θα αποτελούσε ένα είδος συγκυβερνήτη του κ. Μητσοτάκη, με ορατό τον κίνδυνο διαφωνιών τους και πρόκλησης πολιτικών τριγμών.
Ταυτόχρονα, όπως λένε στην κυβέρνηση, «τα πρόσωπα της κεντροαριστεράς δεν μονοπωλούν τα πρωτεία της συναίνεσης». Θέλοντας μάλιστα να αποδομήσουν το επιχείρημα ότι ο Πρόεδρος Δημοκρατίας θα πρέπει να προέρχεται από τον αντίθετο πολιτικό χώρο της κυβέρνησης, οι ίδιες πηγές υπενθυμίζουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγεται πρόσωπο από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο. Φέρουν ως παράδειγμα το 1985 με τον Χρήστο Σαρτζετάκη, το 1990 με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το 2010 με τον Κάρολο Παπούλια.
Έμφαση το Μέγαρο Μαξίμου δίνει και στην πρόταση που διατύπωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο διάγγελμά του για μια και μοναδική θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, 6ετούς διάρκειας. Πρόταση, την πατρότητα της οποίας διεκδικεί ο Στέφανος Κασσελάκης.
Όπως τόνισε σχετικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης (στον ΑΝΤ1), «Θα είναι μια θητεία για να μην υπάρχει το άγχος, η αγωνία, η συζήτηση, όχι από το ίδιο το πρόσωπο, από την κοινή γνώμη, της επανεκλογής. Είναι ένα πολύ τιμητικό αξίωμα, το κορυφαίο αξίωμα, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που θεωρούμε ότι μια θητεία είναι αρκετή, είναι ικανή. Θα ήταν λίγο αντιφατικό, θα έλεγα υποκριτικό, ενώ έχεις προτείνει την επανεκλογή ενός προσώπου, να έρχεσαι λίγους μήνες μετά, και να λες ‘εγώ θέλω μια θητεία’. Όλο αυτό λοιπόν, συνθέτει αυτή την απόφαση. Που σε καμία περίπτωση δεν είναι αρνητική, απορριπτική, για μια εξαιρετική Πρόεδρο όπως ήταν η κ. Σακελλαροπούλου».