Η υπόθεση των υποκλοπών, της οποίας ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει υπάρξει βεβαιωμένα βασικό θύμα, είχε πολιτικά όλα τα χαρακτηριστικά για να αναδείξει το ΠΑΣΟΚ σε κυρίαρχο παίκτη του πολιτικού σκηνικού, για λόγους που παρακάτω θα εξηγήσουμε.
Εντούτοις, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ -και ο σημερινός ηγέτης του- αντί να ενισχύεται, κινδυνεύει να συνθλιβεί κατά την πορεία προς τις εκλογές, στις συμπληγάδες της πόλωσης ανάμεσα σε δύο μονομάχους, τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό συμβαίνει ενώ είναι πρόδηλο -και από τον συνδυασμό δημοσκοπικών ευρημάτων- ότι σημαντικό μέρος των κεντρώων ψηφοφόρων που στήριξαν τη Νέα Δημοκρατία προβληματίζεται σφόδρα για τα όσα έχουν συμβεί με τις υποκλοπές, χωρίς όμως να θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ελκυστική εναλλακτική. Ανάμεσά τους προφανώς και ένθερμοι οπαδοί του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη».
Ένα κοινό «προνομιακό» για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ υπό αυτές τις συνθήκες, που έως τώρα φαίνεται όμως ότι η ηγεσία Ανδρουλάκη δεν θα καταφέρει να φέρει στο κόμμα. Κάτι που αν συνέβαινε, θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς τις πολιτικές ισορροπίες, ενισχύοντας πιθανώς τις προοπτικές μιας ουσιαστικής συγκυβέρνησης, ενδεχομένως και με πρωθυπουργό ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απουσία του Νίκου Ανδρουλάκη από τα έδρανα της ελληνικής Βουλής τού στερεί την πλήρη δυνατότητα παρουσίας σε κρίσιμες συγκυρίες όπως η τρέχουσα.
Τούτο δεν εξηγεί όμως το γεγονός ότι ο κ. Ανδρουλάκης έχει παραδώσει σχεδόν πλήρως την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων για το θέμα των υποκλοπών στον… Αλέξη Τσίπρα. Μπορούσε ο Ανδρουλάκης να έχει ρωτήσει την ΑΔΑΕ για συγκεκριμένες υποκλοπές; Μπορούσε. Είχε τη δυνατότητα να παρίσταται χθες στη Βουλή και να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους; Την είχε, αλλά δεν το έπραξε επικαλούμενος συνάντησή του με εργαζόμενες γυναίκες. Πολλά ακόμη θα μπορούσε να κάνει, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, αλλά δεν τα κάνει.
Ακόμη και στην Ευρώπη, το τελευταίο διάστημα, περισσότερη πολιτική «φασαρία» κάνει ο (επίσης παρακολουθούμενος) Γιώργος Κύρτσος παρά ο Ανδρουλάκης, που πέραν της ιδιότητας του ευρωβουλευτή, έχει και το ειδικό βάρος του αρχηγού κόμματος στην ομάδα των Ευρωσοσιαλιστών.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρουλάκης έχει εδώ και πολύ καιρό τη συνήθεια να πίνει τον πολιτικό καφέ του… «με ολίγη». Ελαφρώς άγευστο και άοσμο. Όπως είναι αλήθεια ότι αυτή η συνήθεια, ενόσω καβαλούσε το κύμα που τον έφερε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, τον έβγαλε ασπροπρόσωπο, ενισχύοντας σημαντικά και τα ποσοστά του κινήματος, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια επιβολής με πολιτικές θέσεις και κινήσεις.
Τώρα, η κατάσταση έχει αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ κινείται μεν προς τη σωστή πολιτική κατεύθυνση, προβάλλοντας εαυτό ως εναλλακτική λύση ανάμεσα στους δύο αντιδιαμετρικούς πόλους, όμως σε τόσο ταραγμένη συγκυρία, δεν αρκούν συμπαθητικές πλην ελαφρώς κοινότοπες δηλώσεις, όπως αυτές που έκανε χθες ο αρχηγός του. Χρειάζεται η επίδειξη ηγετικών χαρακτηριστικών και η προβολή πειστικής λύσης χωρίς «ναι μεν αλλά» και σιβυλλικές δηλώσεις, για τα μετεκλογικά σενάρια.
Η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ίδια ή και χειρότερη από εκείνην, χωρίς όμως στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ίδια είναι έστω επαρκής σε θεμελιώδη θεσμικά θέματα, όπως αυτό των υποκλοπών, συνεχώς διευρύνει το προνομιακό «γήπεδο» για το σημερινό ΠΑΣΟΚ, στους ψηφοφόρους του κέντρου.
Αρκεί να μπορεί να παίξει μπάλα ο αρχηγός του…