Το γράψαμε κι εμείς χθες, αλλά το δήθεν «τελεσίγραφο» των Γερμανών και η διορία της μίας εβδομάδας προφανώς και δεν έκαναν τον Ερντογάν να… ιδρώσει. Τουναντίον «γείωσε» από τώρα τις τυχόν ελληνοκυπριακές προσπάθειες να περάσουν κυρώσεις στη Σύνοδο Κορυφής, που θα εξετάσει σήμερα το θέμα.
Το μόνο λοιπόν που υποθέτουμε ότι «άκουσε» ο Σουλτάνος, από όσα ελέχθησαν στη συγκεκριμένη συνέντευξη Τύπου, ήταν η δήλωση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έτοιμη να αλλάξει την ισορροπία ισχύος, αν η Τουρκία δεν επιστρέψει στον διάλογο».
Για μία ακόμη φορά, λοιπόν, η μόνη ισχυρή χώρα της ΕΕ που λαμβάνει ξεκάθαρα θέση υπέρ της Ελλάδας και απειλεί την Τουρκία είναι η Γαλλία, προφανώς (μην έχουμε αυταπάτες) και για δικούς της λόγους. Οι πιο αισιόδοξοι ίσως αναρωτιούνται αν η Γερμανία, έχοντας εκατομμύρια τουρκικής καταγωγής ψηφοφόρους και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα στη γείτονα, εσκεμμένα αφήνει τη Γαλλία (που είναι και η ισχυρότερη στρατιωτικά χώρα της ΕΕ) να «βγει μπροστά».
Μακάρι, αλλά δεν το γνωρίζουμε αυτό.
Κι επειδή με «μακάρι» δεν αντιμετωπίζονται τα «εθνικά θέματα», είναι καιρός να δούμε τι ΔΕΝ έχει γίνει από ελληνικής πλευράς, αλλά και πώς αντιμετωπίζει συλλήβδην την Ευρώπη, η Τουρκία.
Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο. Όχι πολύ καιρό πριν, ο ίδιος ο Ερντογάν, με άρθρο του στο Politico, προχώρησε σε ευθεία προσβολή των Ευρωπαίων, γράφοντας περιπαικτικά για το θέμα της Λιβύης (και της Συρίας) ότι «η Ευρώπη θα πρέπει να μιλάει λιγότερο και να πράττει περισσότερα», προσθέτοντας ότι «οι Ευρωπαίοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο απλώς με το να παραπονιούνται και να εκφράζουν την ανησυχία τους»! Για να καταλήξει στον ισχυρισμό ότι η ανάμειξη της Τουρκίας στη Λιβύη εξυπηρετεί τη διεθνή νομιμότητα και τα συμφέροντα της Ευρώπης.
Μόνο η Γαλλία του Μακρόν θεωρείται εν δυνάμει σκληρή απειλή για τα τουρκικά συμφέροντα, γι' αυτό και ο τουρκικός Τύπος τον περνά «γενεές δεκατέσσερις», σχεδόν επί ημερησίας βάσης.
Ακόμη δε και οι ίδιοι οι Αμερικανοί παραδέχονται ότι τόσο οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ όσο και οι σχέσεις με τις ΗΠΑ δεν έχουν καμία σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, εκτιμώντας, σε ιδιωτικές συνομιλίες, ότι ο μόνος θεσμός που φαίνεται να σέβεται η Τουρκία (προφανώς ως αντίβαρο είτε προς τη Ρωσία με την οποία, μην το ξεχνάμε, υπάρχει ιστορία είτε προς τυχόν γνήσιους ισλαμιστές) είναι το ΝΑΤΟ. Παρότι κι εκεί ο Ερντογάν έχει τραβήξει το σχοινί, τόσο με το θέμα των S-400 όσο και με το επεισόδιο με τη γαλλική φρεγάτα.
Κι εδώ, την ώρα που μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης έχει αρχίσει πλέον να κάνει «μαύρο χιούμορ» για το αν το Oruc Reis θα κάνει έρευνες… Πάρο-Σύρο-Μύκονο κι ενώ η σκληρή δεξιά πτέρυγα του πολιτικού φάσματος, εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας, αρχίζει να μιλάει πάλι για «προδότες» και «εθνομηδενιστές», πρέπει να δούμε τι ακριβώς κάνει η ελληνική πλευρά και τι ΔΕΝ κάνει.
Κατά την ταπεινή μας άποψη, οι συνεχείς επικλήσεις περί διεθνούς δικαίου, όταν η άλλη πλευρά ανεβοκατεβάζει κατά το δοκούν την ένταση κάνοντας ό,τι γουστάρει -και οι «γαργάρες» μας για τα όσα ΔΕΝ κάνουν οι σύμμαχοι και εταίροι μας- απλώς ανοίγουν την όρεξη του «θηρίου».
Ο Ερντογάν το είπε (μέσω του άρθρου του) περίπου ξεκάθαρα στους Ευρωπαίους ότι τους θεωρεί «χαρτογιακάδες» που είναι μόνο λόγια (και δεν «λερώνουν τα χέρια τους»), κι όλως ατυχώς, κινδυνεύουμε να καταλήξει στην ίδια ακριβώς άποψη και για την ελληνική πολιτική ηγεσία!
Από αυτής της πλευράς, η παραίτηση προ δύο μηνών του προηγούμενου Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, αντιναύαρχου ε.α. Αλέξανδρου Διακόπουλου, επειδή παραδέχτηκε ότι έκανε έρευνες το Oruc Reis (!) και κυρίως η αντικατάστασή του προ δύο ημερών από τον κατά τα λοιπά συμπαθή και άξιο επιστήμονα Θάνο Ντόκο (ο οποίος όμως σφαγιάστηκε προ μηνών δημοσίως, επειδή μίλησε περί συνεκμετάλλευσης στη Μεσόγειο, κι αναγκάστηκε να θέσει την παραίτησή του από αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας στη διάθεση του πρωθυπουργού), μάλλον έστειλε εντελώς λάθος μήνυμα στην Άγκυρα.
Λανθασμένη αποδεικνύεται άλλωστε και η ακινησία διαδοχικών κυβερνήσεων στο θέμα των χωρικών υδάτων, όπου ναι μεν δεν τα επεκτείναμε στα 12 μίλια, αλλά διατηρήσαμε, λέει, το δικαίωμά μας να το πράξουμε. Κι ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι η επέκταση στα 12 μίλια θα έκανε το Αιγαίο ελληνική λίμνη (γι' αυτό και οι Τούρκοι δήλωσαν ευθαρσώς χρόνια πριν ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε casus belli), εμείς ούτε τα επεκτείναμε, ούτε παραιτηθήκαμε του δικαιώματός μας, ούτε προσδιορίσαμε σαφώς πού ενδεχομένως προτιθέμεθα να τα επεκτείνουμε και πού όχι.
Κι έτσι τώρα παρατηρούμε το παράδοξο φαινόμενο, πολιτικοί ηγέτες να μιλούν για «κόκκινη γραμμή», αν η Τουρκία περάσει με το ερευνητικό σκάφος μέσα από τα 12 μίλια, όταν εμείς διακηρυγμένα εξακολουθούμε να έχουμε χωρικά ύδατα στα… 6 μίλια και δεν έχουμε εξασκήσει το δικαίωμα επέκτασης!
Το μέγιστο ερώτημα όμως, με βάση και τα όσα παραθέσαμε παραπάνω, είναι γιατί η Ελλάδα δεν ασκεί πίεση εκεί που μάλλον «πονάει» την Τουρκία, δηλαδή στο ΝΑΤΟ. Διότι αν δεν ζητήσει τώρα άμεσα τη σύγκληση της ηγεσίας της Συμμαχίας, καταγγέλλοντας τις ενέργειες της Τουρκίας και θέτοντας το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί» αν δεν συνετιστεί η γείτονα, απειλώντας δηλαδή με μερική (από το στρατιωτικό σκέλος) ή και ολική αποχώρηση της Ελλάδας από τη Συμμαχία, πότε ακριβώς θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να το πράξει;
Κάποιοι θα εκφράσουν αντιρρήσεις, επικαλούμενοι είτε την «ευθραυστότητα» της Συμμαχίας, αυτή την περίοδο, είτε και τις αρνητικές συνέπειες, αν τυχόν βγούμε εμείς και μείνουν οι Τούρκοι. Η απάντηση είναι ότι με αυτή τη νοοτροπία του «καλού και ήσυχου παιδιού», που δεν ρισκάρει και δεν «ενοχλεί», δεν φαίνεται να βγάζουμε άκρη, ενώ ο Ερντογάν βγάζει τα συμπεράσματά του περί… χαρτογιακάδων.
Τουναντίον, αν προκαλέσουμε μια σοβαρή κρίση στους κόλπους του ΝΑΤΟ (στην οποία δεν αποκλείεται καθόλου να έχουμε και την αμέριστη συμπαράσταση των Γάλλων που έχουν σοβαρά θέματα με τη λειτουργία του αλλά και με τη στάση των Τούρκων), το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας «εδώ και τώρα» ενδέχεται επιτέλους να ξυπνούσε σοβαρά αντανακλαστικά, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και σε άλλες πρωτεύουσες.
Σε έναν ιδεατό κόσμο, η Τουρκία θα είχε ήδη εξοβελιστεί από τη Συμμαχία, για τις προκλητικές ενέργειές της εις βάρος άλλου κράτους-μέλους. Όχι για την ύπαρξη διαφορών, αλλά για τη μέθοδο με την οποία επιχειρεί να προωθήσει τα συμφέροντά της. Ο κόσμος δεν είναι μεν ιδεατός, αλλά το γεγονός ότι η Τουρκία «παίζει» τόσο έντονα με τη Ρωσία και την Κίνα θα διαδραματίσει σοβαρό ρόλο, αν επιτέλους η Ελλάδα θέσει επιτακτικά το δίλημμα.
Η κυβέρνηση έχει το σθένος να περάσει στην επίθεση; Έστω και διπλωματικά, όπως αρμόζει σε μια χώρα που ενεργεί με βάση το διεθνές δίκαιο.