Το θέμα της σύμπραξης μεταξύ του Ομίλου Cenergy (συγκεκριμένα, της θυγατρικής του Ελληνικά Καλώδια) και του δανέζικου κολοσσού Orsted για τη δημιουργία μονάδας παραγωγής υποβρύχιων καλωδίων στην πολιτεία Mέριλαντ των ΗΠΑ απασχολεί εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα το ευρύ επενδυτικό κοινό, με τις δύο πλευρές να επιβεβαιώνουν κάθε τόσο την πρόθεση συνεργασίας τους, περιμένοντας ωστόσο μια σειρά εξελίξεων προκειμένου να μπουν οι τελικές υπογραφές.
Άλλωστε, η διοίκηση της Cenergy, όταν επικοινώνησε κατά το πρώτο φετινό εξάμηνο το επενδυτικό της πρόγραμμα, δεν συμπεριέλαβε κονδύλι για τη μονάδα των ΗΠΑ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα την απασχολούσε από το 2024 και μετά.
Πού όμως βρίσκεται το όλο θέμα και γιατί καθυστερεί το project;
Η δανέζικη Orsted (όπως και άλλες διεθνείς εταιρείες) έχει εξασφαλίσει από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ θαλάσσιες εκτάσεις σε διάφορες πολιτείες της χώρας, στις οποίες έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει αιολικά πάρκα. Για να ξεκινήσει ωστόσο ένα τέτοιο φιλόδοξο project, θα πρέπει στην πράξη οι Δανοί να έρθουν σε συμφωνία με τις τοπικές αρχές (State) και να συνάψουν μακροχρόνια συμφωνία πώλησης καθαρής ενέργειας και μάλιστα σε τίμημα που να καθιστά αποδοτική την όλη επένδυση.
Ειδικότερα, στην επίμαχη Πολιτεία του Μέριλαντ, η Orsted διαθέτει δύο τέτοιες θαλάσσιες οικοπεδικές εκτάσεις και καλείται να συνάψει συμβάσεις τύπου PPA με τις τοπικές αρχές. Από τη στιγμή που υπογραφούν αυτές οι δύο συμβάσεις, ανοίγει ο δρόμος για την από κοινού κατασκευή της μονάδας παραγωγής υποβρύχιων καλωδίων με τη Cenergy, καθώς με τον τρόπο αυτό η παραγωγή του εργοστασίου θα εξυπηρετεί -μεταξύ άλλων- και τις τοπικές ανάγκες της Orsted σε υποβρύχια καλώδια.
Προφανώς, στην περίπτωση αυτή, τόσο η πλευρά της Orsted όσο και η Πολιτεία του Μέριλαντ έχουν αντίθετα συμφέροντα σε σχέση με το ύψος του τιμήματος. Οι Δανοί επιδιώκουν μια όσο το δυνατόν υψηλότερη τιμή προκειμένου η επένδυσή τους να καταστεί αποδοτική και η Πολιτεία ένα όσο το δυνατόν χαμηλότερο τίμημα προκειμένου το κόστος που θα μεταφερθεί στους λογαριασμούς ρεύματος των πολιτών της να είναι ανεκτό.
Το αγκάθι σ' αυτή την υπόθεση εστιάζεται στο ότι παρά το ευρύτερα θετικό περιβάλλον στις ΗΠΑ για τέτοιου είδους εργασίες, στην παρούσα συγκυρία η μεγάλη αύξηση των επιτοκίων και του κόστους που σχετίζεται με θέματα εφοδιαστικής αλυσίδας βάζουν εμπόδια σε μια άμεση συμφωνία που θα ενθουσίαζε ταυτόχρονα και τις δύο πλευρές.
Εφόσον μάλιστα οι Δανοί έχουν χρονικό περιθώριο αρκετών ετών ακόμη, μέχρις ότου ξεκινήσουν να εκμεταλλεύονται τις συγκεκριμένες περιοχές, πιθανολογείται ότι τηρούν στάση αναμονής, με την προσδοκία πως θα καρπωθούν υψηλότερα περιθώρια κέρδους σε μια επόμενη χρονική φάση. Θα μπορούσε άραγε να προκύψει κάτι τέτοιο μέσα στο 2023, ή καλύτερα μέσα στο 2024, όταν προσδοκάται ότι τα επιτόκια θα αρχίσουν να αποκλιμακώνονται και τα κόστη να υποχωρούν; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η -τουλάχιστον επί του παρόντος- αδυναμία συμφωνίας της Orsted με την Πολιτεία του Ρόουντ Άιλαντ (βλέπε δημοσιεύματα και στον ξένο τύπο) σε καμιά περίπτωση δεν σχετίζεται ούτε με τις παραγγελίες που έχει αναλάβει η Cenergy από τον δανέζικο Όμιλο (αυτές αφορούν καλώδια για άλλα αιολικά πάρκα της Orsted στις ΗΠΑ, τα οποία θα παραχθούν στην Κορινθία), αλλά ούτε και επηρεάζει το μέλλον των συζητήσεων για την υλοποίηση ή όχι του πολυσυζητημένου εργοστασίου στο Μέριλαντ.
Άλλωστε, το Ρόουντ Άιλαντ είναι μια μικρή πολιτεία ήσσονος σημασίας για τους Δανούς, καθώς με το ίδιο αιολικό πάρκο η Orsted να μπορεί να προσφέρει καθαρή ενέργεια και σε άλλες όμορες και μεγαλύτερες πολιτείες των ΗΠΑ.