Με αγωνία, αλλά και σαφώς περιορισμένες ελπίδες, περιμένουν οι κάτοικοι της Ροδόπης την προσεχή Παρασκευή (14/10/2022), ημέρα κατά την οποία θα ολοκληρωθεί ο τρίτος πλειστηριασμός για την πώληση της παραγωγικής μονάδας της Shelman στην Κομοτηνή.
Με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο, η βάση εκκίνησης θα είναι η μισή σε σχέση με αυτή της πρώτης φάσης και έτσι μπορεί κάποιος ακόμη και με 6,4 εκατ. ευρώ να αποκτήσει το μεγάλης αξίας εργοστάσιο της γνωστής βιομηχανίας ξύλου.
Παρόλα αυτά, οι εκτιμήσεις των παραγόντων της αγοράς είναι πως ούτε αυτή τη φορά θα υπάρξει ενδιαφερόμενος αγοραστής, παρά τη μείωση του τιμήματος.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα δηλώνει παράγοντας του κλάδου: «Αν κάποιος προσφέρει 6,2 εκατ. ευρώ και αποκτήσει την παραγωγική μονάδα, θα χρειαστεί άλλα 4-5 εκατ. για εργασίες συντήρησης και φυσικά τα απαιτούμενα κεφάλαια κίνησης. Δυστυχώς, η εκτίναξη των τιμών στις τιμές των πρώτων υλών έχει επιδράσει ανοδικά και στο συνολικό προϋπολογισμό (ειδικότερα στο κεφάλαιο κίνησης) ενός υποψήφιου επενδυτή, καθώς αθροιστικά το project θα μπορούσε να απαιτήσει ποσό γύρω στα 25 εκατ. ευρώ».
«Από την άλλη πλευρά ωστόσο», συνέχισε ο ίδιος παράγοντας, «αν κάποιος επιχειρούσε να δημιουργήσει μια τέτοια μονάδα από την αρχή θα χρειαζόταν πολλαπλάσιο χρηματικό ποσό, που πιθανότατα θα ξεπερνούσε τα 100 εκατ. ευρώ. Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε, ιδίως όταν προσδοκούμε κατά τα επόμενα χρόνια αύξηση της εγχώριας ζήτησης ξύλου λόγω των μεγάλων έργων-επενδύσεων που δρομολογούνται».
Σε περίπτωση που τελικά εμφανιστεί την Παρασκευή αγοραστής, είναι βέβαιο ότι όλοι οι κάτοικοι του νομού Ροδόπης θα πανηγυρίσουν, ωστόσο όπως δείχνουν τα πράγματα μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελέσει έκπληξη.
Τι θα γίνει όμως σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί το δυσμενές σενάριο; Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, σε μια τέτοια περίπτωση το μπαλάκι περνάει στη γενική συνέλευση των πιστωτών, η οποία λογικά θα συγκληθεί και θα πάρει αποφάσεις.
Μια πιθανή απόφαση είναι να επαναλάβει τη διαδικασία του πλειστηριασμού πώλησης με το ίδιο ή διαφορετικό τίμημα, ή και χωρίς ορισμένους από τους όρους που συνόδευαν την τρέχουσα διαδικασία, όπως για παράδειγμα η διατήρηση του 40% του παλιού προσωπικού και η υποχρεωτική λειτουργία της μονάδας για τουλάχιστον τρία χρόνια.
Το χειρότερο δυνατό σενάριο για την ακριτική περιοχή της Ροδόπης, αλλά και για την ελληνική βιομηχανία γενικότερα, θα είναι η απόφαση για πώληση του εξοπλισμού (καθ’ ολοκληρία, ή κατά τμήματα) σε εταιρείες του εξωτερικού.