Σε εκτενές ρεπορτάζ του από την Αθήνα το Stern γράφει για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στους ανθρώπους στην Ελλάδα – τόσο σε οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Το λιμάνι του Πειραιά είναι μία πολυσύχναστη περιοχή, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν και οι περισσότεροι είναι μονάχα περαστικοί από εκεί, «για τριάντα περίπου ανθρώπους το λιμάνι είναι το σπίτι τους, καθώς ζουν ανάμεσα στα εκδοτήρια εισιτηρίων και τις προβλήτες.
[…] Κανείς δεν ξέρει πόσοι άστεγοι υπάρχουν στους δρόμους της Ελλάδας, πιθανώς χιλιάδες. Σύμφωνα με τον Βαγγέλη Λυγνό από την μη κερδοσκοπική ανθρωπιστική οργάνωση Emfasis, που στηρίζει περίπου 3.000 αστέγους, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου καταφύγια για τους απελπισμένους αυτούς ανθρώπους – η κυβέρνηση απλώς τους αγνοεί. Κλείνοντας τα μάτια το πρόβλημα εξαφανίζεται».
Όπως επισημαίνει το Stern, «η τεράστια φτώχεια αποτελεί προϊόν της κρίσης του ευρώ. Από το 2010 η ελληνική οικονομία κατέρρευσε, με αποτέλεσμα περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι να χάσουν τις δουλειές τους. […] Η κρίση στέρησε από πολλούς ανθρώπους την αξιοπρέπεια του να είναι αυτάρκεις. Ο Λυγνός λέει πως στην Ελλάδα είναι εύκολο να μείνει κανείς άστεγος: μία απόλυση, ένα σπασμένο πόδι, ένας θάνατος συγγενούς. Τότε πρέπει κανείς να μπορεί να στηριχθεί στις δικές του δυνατότητες, γιατί δεν υπάρχει κανένα κρατικό σύστημα πρόνοιας.
Στη διάρκεια της βόλτας στο λιμάνι ο Λυγνός μιλάει με έναν πολύ αδυνατισμένο άνδρα, τον οποίο γνωρίζει χρόνια και ο οποίος πάσχει από διαβήτη και καρδιακά προβλήματα. Όμως δεν μπορεί να βρει γιατρό να του γράψει τα φάρμακα που χρειάζεται. Και μάλλον θα πεθάνει στο παγκάκι του.
Η κρίση είχε και ψυχολογικές επιπτώσεις
Η κρίση της προηγούμενης δεκαετίας είχε ωστόσο και σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις, συνεχίζει το Stern. «Η Άννα Εμμανουηλίδου είναι ψυχοθεραπεύτρια σε ένα κρατικό κέντρο υγείας και οικογενειακής συμβουλευτικής, ενώ έχει και δικό της ιατρείο. […] Πριν από την κρίση οι άνθρωποι έρχονταν σε εκείνη επειδή δεν μπορούσαν να βάλουν σε τάξη τη σχέση ή τη δουλειά τους, όπως λέει η Εμμανουηλίδου. Σήμερα όμως οι άνθρωποι έχουν άλλα ζητήματα, όπως προβλήματα αυτοεκτίμησης, δεν μπορούν να βρουν το νόημα στη ζωή, τους διακατέχει μία έντονη απαισιοδοξία ενίοτε έχουν ακόμη και τάσεις αυτοκτονίας. Και όλα αυτά είναι συνηθέστερα ιδίως στους νέους. Κατά τη διάρκεια της κρίσης πολλοί άνθρωποι έμειναν άνεργοι και άρχισαν να υποφέρουν από κατάθλιψη».
Η κρίση βέβαια δεν έπληξε μονάχα τους φτωχότερους, αλλά και ανθρώπους της μεσαίας τάξης, όπως ο 53χρονος graphic designer Νίκος Λεοντόπουλος. «Το 2010 ο εργοδότης του είχε οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα ο μισθός του Λεοντόπουλου να μειωθεί από τα 2.200 στα 500 ευρώ, ενώ λίγο αργότερα έμεινε άνεργος, χωρίς αποζημίωση μετά από 20 χρόνια δουλειάς. Για να θρέψει την τετραμελή οικογένειά του ανέλαβε χρέη 20.000 ευρώ με τεράστια επιτόκια», αναφέρει το Stern. Με έναν νόμο του 2015 για τους υπερχρεωμένους ιδιώτες και έπειτα από δικαστικό αγώνα «ο Λεοντόπολους έχει καταφέρει εδώ και δύο χρόνια να μη χρωστάει ούτε ευρώ, έχοντας και πάλι την ίδια δουλειά με παλιά – αν και βγάζει τα μισά χρήματα».
Ερωτώμενος σχετικά με το ποιος φταίει για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα «ο Λεοντόπουλος κατηγορεί πρωτίστως τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι μοίραζαν “λεφτά με τη σέσουλα”, χωρίς να λάβουν κανένα προληπτικό μέτρο σε περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν άσχημα στο μέλλον. Θεωρεί ωστόσο πως και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν μερίδιο ευθύνης. “Μας άφησαν να πέσουμε στην παγίδα”, λέει ο 53χρονος».
Πηγή: Deutsche Welle